Τι εμποδίζει έναν άνθρωπο να είναι απόλυτα ειλικρινής; Οι αιτίες είναι τρεις και δυστυχώς καμία τους δεν ξεπερνιέται εύκολα. Υπάρχουν βαθιές ρίζες (όπως και σε κάθε τι που ταλαιπωρεί ψυχικά τον άνθρωπο) και θέλουν ξερίζωμα. Οποιαδήποτε προσπάθεια αλλαγής στάσης χωρίς κατανόηση του προβλήματος πιθανότητα θα είναι πρόσκαιρη κι ανούσια.
Αιτία πρώτη: Τα ψυχοπαθολογικά αίτια. Η αλήθεια είναι πως δεν μπορεί να κάνει κανείς πολλά για να αντιμετωπίσει έναν άνθρωπο που του αρέσει να λέει ψέματα, τρέφεται απ’ αυτά και πιθανότατα νιώθει ηδονή μέσα απ’ όλη αυτή την ανουσιότητα. Η συγκεκριμένη είναι μια αιτία που δεν τη συναντάς καθημερινά σε τυπικούς ανθρώπους. Εδώ μιλάμε για πάθηση που χρειάζεται παρακολούθηση από ειδικό τις περισσότερες φορές.
Αιτία δεύτερη: Το παρελθόν. Οι κακές αναμνήσεις του παρελθόντος σε βάζουν σε μια διαδικασία να θεωρείς πως όλοι οι άνθρωποι είναι ίδιοι. Έχοντας περάσει δύσκολα, όντας ειλικρινής, αποφασίζεις πως δεν υπάρχει λόγος να το ξανακάνεις. Κρύβεις και θάβεις τα θέλω σου και μικροπράγματα, που κάποια στιγμή θα γίνουν κύμα και θα σε πνίξουν. Δεν μιλώ μόνο για ερωτικές σχέσεις. Αναφέρομαι σε κάθε είδους ανθρώπινη συναναστροφή, που μέσα σου βαθιά τη νιώθεις λίγο ξένη. Ξένη με την έννοια του «δεν μπορώ να είμαι ο εαυτός μου». Γιατί; Γιατί θεωρείς πως δεν πρόκειται να σε δεχτεί κανείς όπως πραγματικά είσαι. Οπότε, φοράς μια μάσκα και προχωράς. Μέγα σφάλμα, για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως δεν έχει κανένα νόημα ένας δεσμός, αν δεν έχει αποδεχτεί ο ένας τον άλλον και δεύτερο γιατί δεν μένει τίποτα κρυφό. Η αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται, οπότε τα πάντα τελειώνουν και μάλιστα με πολύ άσχημο τρόπο. Η ουσία λοιπόν του σεβασμού και της κατανόησης περικλείεται στη μόνιμη ειλικρίνεια. Ακόμα και κακό να σου έχει κάνει μια ειλικρινής στάση στο παρελθόν δεν έχει καμία σημασία. Θα συνεχίσεις ειλικρινώς κι ας χάνεις. Κάποια στιγμή θα νικήσεις και θα είναι απ’ τις νίκες που θα θυμάσαι για πάντα, γιατί ο άνθρωπος που σε δέχτηκε όπως ακριβώς είσαι, γυμνό κι αδύναμο μπροστά στη ζωή θα είναι εδώ μέχρι τέλους.
Αιτία τρίτη: Τα όρια ειλικρίνειας του άλλου. Υπάρχουν άνθρωποι που έχουν στοπ. Μια τέτοια συμπεριφορά σίγουρα σε κάνει να μαζευτείς, να κάνεις πίσω και να μη μιλάς για θέματα που κανονικά θα έπρεπε να συζητιούνται και να λύνονται. Δε μιλάω φυσικά για όρια λογικά… αλλά για παράλογα. Το τι είναι παράλογο για τον καθένα βέβαια είναι πολύ σχετικό. Δεν κλονιζόμαστε όλοι με τις ίδιες πληροφορίες. Τι γίνεται λοιπόν όταν κάτι που για σένα είναι η ζωή σου, ο άλλος το θεωρεί εξωφρενικό; Τις περισσότερες φορές η απάντηση (λανθασμένα) είναι η ίδια, «τα καταπίνω για να μη δημιουργήσω τριγμούς». Το να σε σπρώχνει ο άλλος στην ειλικρίνεια με τον τρόπο του, είναι ο ορισμός της διάφανης και ειρηνικής σχέσης.
Δεν υπάρχει κανένα συμπέρασμα για όλα τα παραπάνω. Κανείς δεν μπορεί να απαιτήσει από κανέναν να λειτουργεί με συγκεκριμένο τρόπο. Το μόνο σίγουρο είναι πως η έλλειψη ειλικρίνειας αργά ή γρήγορα οδηγεί σε τέλμα. Η ειλικρίνεια απ’ την άλλη μπορεί να οδηγήσει σ’ ένα άμεσο τέλος, που ίσως να είναι και καλύτερο για όλους, εφόσον τα χνότα δεν ταιριάζουν εξαρχής.