Χρήστος Αλεξάνδρου: Η βία (οποιασδήποτε μορφής) είναι κατακριτέα

Ο Χρήστος Αλεξάνδρου επανήλθε στο μουσικό προσκήνιο με ένα τραγούδι που αγαπήθηκε ιδιαίτερα, το “Στον ίδιο δρόμο”. Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε και το remix ενός παλαιότερου τραγουδιού του με τίτλο “Άμα γίνεται”.

Χρήστο, τι σε ώθησε να επιστρέψεις δυναμικά στα μουσικά πράγματα;

Χ..Α.: Είχα την ευκαιρία, και το χρόνο, να μπω στο στούντιο και να “πειραματιστώ” με ιδέες και μελωδίες που είχαν συσσωρευτεί. Αφού οι ζωντανές εμφανίσεις είχαν μπει σε παύση, βρήκα αφορμή να επιμεληθώ όλα τα μέρη της σύνθεσης και της παραγωγής που παλαιότερα δε γινόταν. Όταν λοιπόν ολοκλήρωνα ένα κομμάτι, δε χρειαζόταν να περιμένω για την κυκλοφορία ενός ολοκληρωμένου δίσκου… Το κυκλοφορούσα ως single. Έτσι έγινε και με το Άμα Γίνεται (και το ρεμίξ του).

Τα τελευταία χρόνια ζεις και εργάζεσαι στην Αμερική. Μάλιστα είσαι vocal coach σημαντικών καλλιτεχνών από όλο τον κόσμο. Πως να ξεχωρίσεις σε μια τόσο μεγάλη “αγορά”;

Χ.Α.: «οὐκ ἐν τῷ πολλῷ τὸ εὖ, ἀλλ᾿ ἐν τῷ εὖ τὸ πολύ»… Αυτό που με παρακινεί κάθε φορά είναι να κατακτούνται κορυφές, δηλαδή να επιτυχαίνονται οι στόχοι που βάζουμε. Έχω πολλούς μαθητές που έχουν πετύχει εξαιρετικούς στόχους, που δε φοβήθηκαν την εξέλιξη, απλά υπάρχουν και φορές που ο “άνθρωπος” δεν είναι έτοιμος… Είμαι από τους coaches που υπολογίζω το χρόνο και την προσπάθεια (και του μαθητή αλλά και τον δικό μου). Come to me if you mean business. Δέχομαι μαθητές με ακρόαση και έτσι το επίπεδο είναι υψηλό. Έχω και την τύχη, ως καθηγητής Ελληνικής ορθοφωνίας, στον κλάδο αυτό να μην έχω μεγάλο ανταγωνισμό. Αλλά νομίζω το ήθος, η επιμονή και η κατάρτιση είναι αυτά που βοηθούν να ξεχωρίσει κανείς.

Οι καλλιτέχνες στον καιρό της πανδημίας. Πως ήταν τα πράγματα στην Αμερική τα δύο προηγούμενα χρόνια;

Χ.Α.: Οι δρόμοι άδειασαν, τα θέατρα σκοτείνιασαν, οι σκηνές σιώπησαν. Ευτυχώς το κράτος εδώ βοήθησε οικονομικά αυτούς που έχασαν το μισθό τους. Βρέθηκε βέβαια τρόπος, μέσα από διάφορες ηλεκτρονικές πλατφόρμες, να γίνονται “συναυλίες”, συνεργασίες κλπ που δημιουργούσε μια ψευδαίσθηση ισορροπίας και …κανονικότητας. Πολλοί έφυγαν από τις μεγάλες πόλεις, αλλά σιγά σιγά επιστρέψαμε στα συνηθισμένα!

Πρόσφατα στην Ελλάδα άρχισαν να σπάνε τα ταμπού στις ομολογίες άσκησης βίας. Εκεί, οι άνθρωποι καταγγέλλουν την όποια μορφή βίας ή, φοβούνται;

Χ.Α.: Κατά τη γνώμη μου, ο φόβος της ομολογίας είναι κομμάτι της βίας. Πάντα υπήρχε και ακόμα υπάρχει. Πόσες φορές έχουμε ακούσει τη δικαιολογία “τα ήθελε και τα έπαθε…”. Φαντάζεσαι πόσο δύσκολο και τι υπέρβαση πρέπει να κάνει κάποιος/κάποια, για να ζητήσει βοήθεια ή να καταγγείλει κάποιο συμβάν; Το ίδιο ισχύει κι εδώ αλλά πια είμαστε στην εποχή που ο κόσμος (ειδικά ο νεώτερος) δεν αποδέχεται παλαιωμένες ηλίθιες αντιλήψεις ως …αξιώματα! Το άδικο δε θα περάσει. Η βία (οποιασδήποτε μορφής) είναι κατακριτέα. Ο ρατσισμός είναι γελοίο να υφίσταται. Ίσως σύντομα να φτάσουμε σε ένα σημείο να ασχολούμαστε με άλλα πράγματα… ΄Ισως να εξελιχθούμε κι άλλο!

Εσύ, έχεις βρεθεί αντιμέτωπος με αυτό το σκληρό πρόσωπο;

Χ.Α.: Αντιμέτωπος με σωματική βία, όχι. ΄Οχι ακόμα…;! Αλλά οφείλω να σου πω ως παιδί μεταναστών στη Γερμανία, θυμάμαι περιστατικά που μας μιλούσαν μειονεκτικά. Μας αποκαλούσαν “οι ξένοι” “βρωμο-΄Ελληνες” κλπ. Όταν μετοικίσαμε στην Ελλάδα μας φώναζαν “τα Γερμανάκια” (και άλλα κοσμητικά). Με στενοχωρούσε ως παιδί αλλά από την άλλη, αργότερα, κατάλαβα οτι οι άνθρωποι που επιτίθενται, λεκτικά ή σωματικά, αυτοί έχουν το ουσιαστικό πρόβλημα, και επειδή αυτοί νιώθουν ανασφαλείς προσπαθούν να επιβεβαιώσουν την αξία τους… αλλά μάταια.

Οι καλλιτέχνες ονειρεύονται διεθνή καριέρα. Είναι εύκολο;

Χ.Α.: Η καριέρα δεν είναι προορισμός, αλλά ταξίδι. Είναι οι επιλογές που κάνει κανείς. Τα «ναι» και «όχι» που λέει. Εύκολη δεν είναι καμία καριέρα. Θέλει πειθαρχία, τύχη, ετοιμότητα και εντιμότητα!

Τι είναι αυτό που λες στον εαυτό σου στα δύσκολα;

Χ.Α.: Είναι εύκολο να κρίνεις από απόσταση (γεωγραφική ή χρονική). Το θέμα είναι τη στιγμή που συμβαίνουν τα δύσκολά να μη χάνω το ποιός είμαι: ευγενικός, λυσιτελής, επαγγελματίας και … πολυμήχανος. Μόλις καταλαγιάσουν τα πράγματα, με ένα ποτάκι ίσως, κάνω τον απολογισμό και ΘΥΜΑΜΑΙ το μάθημα για να μην υπάρξει δεύτερη φορά! “Ένα μάθημα είναι κι αυτό! Να μην το ξανακάνουμε όμως”…