Ναι μεν πρέπει να τίθενται όρια στα παιδιά, ισχύει όμως και το αντίστροφο, καθώς υπάρχουν φορές που οι γονείς δε δείχνουν το δέοντα σεβασμό στο μικρό τους.
Δεν είναι κάτι που συμβαίνει επίτηδες και αυτό αυξάνει το δείκτη δυσκολίας στο να σταματήσετε ορισμένες λάθος συμπεριφορές και να αλλάξετε νοοτροπία σε κάποια πράγματα. Πάμε να δούμε μερικά παραδείγματα:
Επειδή έχουμε ανάγκη να αγκαλιάσουμε και να φιλήσουμε το παιδί, το αναγκάζουμε να δεχτεί παρά το γεγονός ότι δυσανασχετεί. Από την επόμενη κιόλας φορά, δώστε του χρόνο και επιτρέψτε του να ανταποκριθεί όποτε θέλει.
Κάποιες άλλες φορές το πιέζουμε να αγκαλιάσει και να φιλήσει κάποιο συγγενικό ή φιλικό πρόσωπο που έχει έρθει, για παράδειγμα, επίσκεψη στο σπίτι επειδή «πρέπει». Πρώτα πρέπει να σας απασχολεί ο ψυχισμός του μικρού σας που το βάζετε να κάνει κάτι που δε θέλει και όχι πώς θα πάρει ο ενήλικος την εν λόγω άρνηση.
Κάποιοι γονείς βλέπουν το παιδί να είναι κακόκεφο, να γκρινιάζει ή να κλαίει και αντί να προσπαθήσουν να κατανοήσουν τι συμβαίνει, απλώς το επιπλήττουν ή έστω το παροτρύνουν επιτακτικά να σταματήσει σα να λειτουργεί με…κουμπί.
Αν σας προβληματίζει έντονα κάτι που μοιράστηκε μαζί σας το παιδί και το αφορά, μπορείτε να το συζητήσετε και να ζητήσετε τη γνώμη κάποιου τρίτου-ειδικού και μη, όμως προσέξτε μην το καταλάβει το παιδί γιατί θα νιώσει ότι προδώσατε την εμπιστοσύνη του.
Τέλος, ένα κλασικό λάθος των γονέων είναι ότι δεν αφήνουν το παιδί να κυνηγήσει τα όνειρά του και να διαμορφώσει τη δική του προσωπικότητα, παρά το αντιμετωπίζουμε ως προέκταση του εαυτού μας με ό,τι αυτό συνεπάγεται.