Εβελίνα Παπούλια: Θα χαρώ πάρα πολύ να γίνω γιαγιά

Αφροδίτη, από το σχολείο ακόμη, ποιο ήταν το πρώτο πράγμα που ήθελαν να μάθουν φίλοι και συμμαθητές για τη μητέρα σου;

Αφροδίτη: Συνήθως δεν λέω ποια είναι η μητέρα μου. Όχι ότι το κρύβω, αλλά δεν είναι κάτι που θα αναφέρω πρώτο σε μια συζήτηση. Και αν κάποιοι επιμένουν να ρωτούν για εκείνη, καταλαβαίνω ότι κάτι πάει λάθος και απομακρύνομαι. Στο σχολείο τώρα σίγουρα άκουγα «Α! Η κόρη της Εβελίνας Παπούλια» αλλά επειδή πήγαινα σε ιδιωτικό υπήρχαν πολλά παιδιά γνωστών ανθρώπων, οπότε δεν ήμουν το επίκεντρο.

Είναι η μητέρα που θα πάρει πολλά τηλέφωνα μέσα στην ημέρα;

Αφροδίτη: Θα πάρει ένα τηλέφωνο την ημέρα. Υπάρχουν στιγμές που την παίρνω περισσότερο εγώ.

Εβελίνα: Γιατί κάτι θέλει, μη φανταστείς. (Γελάει.)

Πώς έχει γράψει η μία την άλλη στο κινητό;

Εβελίνα: Αλήθεια, Αφροδίτη, πώς με έχεις γράψει;

Αφροδίτη: «Μαμά»!

Εβελίνα: Eγώ την είχα «Αφροδιτούλα μου» αλλά μετά σχολιάστηκε αυτό –«Γιατί Αφροδιτούλα;», «Τι είναι το παιδί για να ‘ναι Αφροδιτούλα;»–, οπότε την έγραψα «Αφροδίτη μου» και έβαλα και κάτι καρδούλες. (Γελάει.)

Εβελίνα, είσαι από τις μητέρες που αντιλαμβάνονται ότι το παιδί τους έχει πια μεγαλώσει ή για σένα θα είναι πάντα το «μικρό κοριτσάκι, η Αφροδιτούλα»;

Εβελίνα: Πάντα θα την έχω στο μυαλό μου ως μικρή γιατί πάντα εγώ θα είμαι η πιο μεγάλη. Όμως μου αρέσει πολύ να τη βλέπω να μεγαλώνει, να στέκεται στα πόδια της, να παίρνει τις αποφάσεις της και να βαδίζει με τον δικό της τρόπο στη ζωή.

Και αν ερχόταν αύριο η Αφροδίτη, στα δικά της 27, και σου έλεγε ότι περιμένει παιδί, πώς θα αντιδρούσες;

Εβελίνα: Θα χαρώ πάρα πολύ να γίνω γιαγιά. Πάρα πολύ όμως. Και αν έχω τη δυνατότητα, θα τα παρατήσω όλα για να κάνω την γκουβερνάντα. (Γελάει.) Δεν με φοβίζει η λέξη «γιαγιά». Το αντίθετο. Θα ήθελα πολύ να με φωνάζει έτσι το εγγόνι μου. Αυτή είναι η εξέλιξη και η ροή των πραγμάτων.