Γιατί λέμε: Ξύλο μετά μουσικής

Συχνά ακούμε ή λέμε τη φράσή έφαγε «ξύλο μετά μουσικής», όταν θέλουμε να αναφερθούμε σε έναν … «ανελέητο ξυλοδαρμό». Πώς προέκυψε, όμως, η γνωστή σε όλους μας έκφραση;

Για να βρούμε τις ρίζες της έκφρασης  «ξύλο μετά μουσικής» θα πρέπει να γυρίσουμε την ιστορία πίσω, κάπου εκεί στα  χρόνια της Τουρκοκρατίας. Η γνωστή έκφραση αποτελεί κατά πάσα πιθανότητα «έμπνευση» του Αλή Πασά των Ιωαννίνων.

Όταν λοιπόν ο Πασάς αλλά και αργότερα και άλλοι τούρκοι αξιωματούχοι εισβολείς βασάνιζαν κάποιον, διέταζαν να παίζει δυνατά μουσική με έντονα κρουστά, ώστε να υπερκαλύπτει τις φωνές απόγνωσης και τα ουρλιαχτά του πόνου των βασανιζομένων, που τάραζαν την …ηρεμία των καλοπερασάκηδων τούρκων εισβολέων…

Ωστόσο, παρόμοιο σκηνικό συναντάμε και αργότερα, στα πασίγνωστα καφωδεία (Καφέ Αμάν, Καφέ Σαντάν) της παλιάς Αθήνας της νεώτερης Ελλάδας, όπου όταν έπιανε κανένας βαρβάτος καβγάς, οι καταστηματάρχες ζητούσαν από την ορχήστρα να παίζει δυνατά, για να καλύπτει τη φασαρία… Εξ ων λοιπόν και «ξύλο μετά μουσικής».

Βιβλιογραφία: Γιολάντας Τσορώνη-Γεωργιάδη «Γιατί το λέμε έτσι…», εκδ. Ωρίων 2007