Η Δόμνα Μιχαηλίδου στο «Χαμογέλα και Πάλι!» – Ο εκφοβισμός, η έξαρση της βίας στην παιδική ηλικία και η αναγκαιότητα κρατικής μέριμνας
Αρχικά η κ. Μιχαηλίδου σχολίασε την υπόθεση της 14χρονης μαθήτριας στον Εύοσμο, που ξυλοκοπήθηκε άγρια από συμμαθήτριές της έξω από μία πιτσαρία, αλλά και για τον συστηματικό εκφοβισμό που δεχόταν το νεαρό κορίτσι από την συγκεκριμένη παρέα.
«Έχουμε δει μία έξαρση της βίας, η οποία είναι οριζόντια, δηλαδή και χωρίς να έχει εισοδηματικά κριτήρια, και χωρίς να έχει ηλικία, και στα παιδιά αλλά και στους ηλικιωμένους και σε άτομα με αναπηρία, να έχει αυτή την έξαρση μετά την πανδημία. Οι ειδικοί λένε ότι ο εγκλεισμός και είναι λογικό, φέρνει ακραίες συμπεριφορές και αποπροσανατολίζει τα όρια. Και τα αποπροσανατολίζει σε τέτοιο βαθμό που να έχουμε τέτοιες κακοποιητικές συμπεριφορές. Νομίζω ότι όλοι έχουμε βιώσει bullying στη ζωή μας και ιδίως ως μαθητές. Πλέον όμως τα επίπεδα έχουν ξεφύγει. Έχουν «κανονικοποιηθεί» στην καθημερινότητά μας κακοποιητικές συμπεριφορές και δη ανηλίκων, είτε είναι στο σχολείο είτε σε παιδιά τυπικής ανάπτυξης. Όλοι πια ακούμε ιστορίες, είτε σε παιδιά που ζουν μακριά από τους γονείς τους. προσδπαθει8 η πολιτεία με παρεμβάσεις, που η αλήθεια είναι ότι δεν είναι αρκετές και σε βάθος χρόνου θα δείξουν την όποια αποτελεσματικότητά τους», ανέφερε αρχικά η κ. Μιχαηλίδου.
«Οι ψυχολόγοι στα σχολεία είναι για να βοηθήσουν τα παιδιά αλλά και το οικογενειακό περιβάλλον για να μάθουν και να ξέρουν, να αποτυπώνουν και να μοιράζονται αυτές τις συμπεριφορές. Τα τελευταία χρόνια είχαμε συνηθίσει να κρύβουμε κάτω από το χαλί αυτές τις συμπεριφορές», συμπλήρωσε.
Για την εμπλοκή και την παρέμβαση του σχολείου σε φαινόμενα βίας μεταξύ ανηλίκων, με αφορμή το περιστατικό του ξυλοδαρμού 15χρονου μαθητή σε σχολείο στην Αθήνα.
«Στο πλαίσιο της κακοποίησης, και εδώ είναι σημαντικό να καταλάβουμε ότι η πολιτεία έχει έναν πάρα πολύ μεγάλο ρόλο ως προς την πρόληψη και την αντιμετώπιση της κακοποίησης αλλά ρόλο και ευθύνη έχουμε και όλοι μας. Η κ. Κεραμέως, αν και δεν άκουσα την συνέντευξή της, είπε το σωστό, δεδομένου ότι το περιστατικό έγινε εκτός του σχολείου, αν δεν έχει την ευθύνη ο εκάστοτε διευθυντής, τότε αυτό που χρειάζεται είναι η κοινωνική υπηρεσία του δήμου. Δηλαδή από τη στιγμή που είναι στο πλαίσιο της κοινότητας η μητέρα πρέπει να πάει στις κοινωνικές υπηρεσίες του Δήμου, μπορεί να καλέσει την γραμμή που έχουμε για την παιδική προστασία, την 1109, να καταγραφεί η κακοποιητική συμπεριφορά έτσι ώστε να είναι καταγεγραμμένη για να ξέρουμε περί τίνος πρόκειται και να λάβει είτε στο τηλέφωνο είτε στις κοινωνικές υπηρεσίες του δήμου, την ψυχοκοινωνική βοήθεια που χρειάζεται για εκείνη και για το παιδί της», υπογράμμισε η κ. Μιχαηλίδου.
Για τη υπόθεση της μαστροπείας της 14χρονης στη Νέα Σμύρνη ανέφερε πως, «το παζλ της παιδικής προστασίας και η ευθύνη που έχουμε για την παιδική προστασία, είναι τεράστια και δυστυχώς δεν μιλούσαμε γι’ αυτό, ήταν άλλη μια περίπτωση που τα κρύβαμε κάτω από το χαλί, γιατί αυτά δε γινόταν απλά χρόνια, γίνονται 10ετίες. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, είναι μία δομή που έχει κάνει πολύ μεγάλη προσπάθεια για την αποϊδρυματοποίηση. Είναι μία πολύ δύσκολη δομή, που πάνε μόνο έφηβα κορίτσια, πολύ δύσκολες περιπτώσεις που έχουν κακοποιηθεί πολύ άσχημα από το οικογενειακό τους περιβάλλον, που έχουν δεχθεί κακοποίηση σωματική, σεξουαλική, λεκτική, με τρομερή παραμέληση. Είναι δομή που πάνε κορίτσια από άλλες δομές γιατί άλλες δομές δεν μπορούν να τις στηρίξουν».
«Η δομή αυτή είναι ανοιχτή λόγω ότι είναι εφηβείας. Σημαίνει ότι φιλοξενεί αυτά τα παιδιά, έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πλαίσιο για το πώς βγαίνουν τα παιδιά αυτά. Τα παιδιά που είναι κάτω από 15 χρόνων βγαίνουν 2-3 φορές τη βδομάδα πάντα με κάποιον από τη δομή και όταν είναι από 15 και πάνω, συνεδριάζει το επιστημονικό συμβούλιο της δομής για το εάν χρειάζονται κάποιον μαζί τους, πόσες φορές μπορούν να βγουν. Για το ότι έχει φύγει το κορίτσι 50 φορές, αυτές είναι περιπτώσεις φυγής, οι οποίες είναι καταγεγραμμένες στο σύστημα. Έχει ένα πολύ συγκεκριμένο πρωτόκολλο η δομή και εάν φύγει το παιδί με την άδεια που έχει να φύγει, με τον άνθρωπο που την συνοδεύει και δεν γυρίζει εντός ώρας, αυτό καταγράφεται ως φυγή», συνέχισε η υφυπουργός.
«Από τις 50 αυτές φορές, οι 35 είναι περιπτώσεις που πρέπει να τις καταγράψουμε γιατί δεν ξέρουμε τι ώρα θα γυρίσει το παιδί. Όντως υπήρχαν περιπτώσεις που είτε το «έσκαγε», είτε έβγαινε τυπικά και το «έσκαγε» απ΄ τον άνθρωπο που την προσέχει. Αυτό είναι η ανοιχτή δομή. Δεν μπορείς να κλείσεις ένα παιδί μέσα σε μία δομή, ούτε να έχεις έναν φύλακα κάθε 10 μέτρα, αν και αυτή η δομή έχει φύλακα, ούτε να βάλεις συρματοπλέγματα. Πολλές φορές όταν το «σκάει» ένα παιδί, το βλέπει είτε ο υπεύθυνος φροντιστής ή ο φύλακας, του μιλάει λεκτικά, μπορεί να το κρατήσει με τα χέρια του αλλά δεν μπορεί να ασκήσει βία», πρόσθεσε χαρακτηριστικά.
Την γονική μέριμνα ποιος την έχει σε αυτή την περίπτωση της 14χρονης;
Σύμφωνα με την κ. Μιχαηλίδου, την μέριμνα την έχουν οι γονείς. Σε αυτή την περίπτωση της 14χρονης την έχει ακόμα ο πατέρας. Το κορίτσι είναι στη δομή από τα μέσα Σεπτεμβρίου. Η δομή κάνει ό, τι περνάει από το χέρι της για να δώσει στο παιδί τις εσωτερικές του ισορροπίες, αλλά δυστυχώς δεν υπάρχει μαγικό ραβδί γι΄αυτό. Μακάρι να υπήρχε, και να μπορούσε να αλλάξει από τη μια στιγμή στην άλλη η ψυχή του παιδιού που έχει τόσα τραύματα. Το παιδί έχει πλαισιωθεί με ψυχίατρο, ψυχολόγο, κοινωνικό λειτουργό, ΚΕΘΕΑ, του έχουν φέρει ειδικά μαθήματα από τη Δίωξη Ηλεκτρονικού εγκλήματος για να ξέρει πώς να συμπεριφερθεί, αν έχει τέτοιου τύπου επιθέσεις από επιτήδειους, και έχει κάνει και ψυχοθεραπεία μέσω τέχνης. Σε άλλες περιπτώσεις οι δομές υπολείπονται της στήριξης. Σε αυτή την περίπτωση έχουν γίνει όλα αυτά».
Μιχαηλίδου: «Μονόδρομος η αποϊδρυματοποίηση – Να γίνουμε ανάδοχοι γονείς»
Πώς θα επιτευχθεί η αποϊδρυματοποίηση;
Η κ. Μιχαηλίδου υποστήριξε πως, «το σημαντικό είναι οι οικογένειες αυτές να είναι στα παιδιά και όχι στις δομές. Μόνο όταν κάποιος είναι όλη την ώρα υπεύθυνος για ένα παιδί, τότε μπορεί να βοηθήσει την ψυχή του όσο πιο αποτελεσματικά γίνεται».
Για τους ανάδοχους γονείς (www.paidi.gov.gr) είναι δύσκολο πολλές φορές, γιατί ο Έλληνας είναι πολύ δοτικός και θέλει το παιδί δικό του, αλλά προτεραιότητά μας είναι τα παιδιά, πρέπει να σώσουμε τα παιδιά. Μέσα σε 6 μήνες μπορεί να γίνει κάποιος ανάδοχος γονέας, να περάσει την κοινωνική έρευνα. Δίνουμε 2 μήνες εκπαιδευτικά μαθήματα για να προετοιμάσουμε τους γονείς για τις περιπτώσεις των παιδιών, για να ξέρουν τι να απαντήσουν, υπάρχουν παιδιά που έχουν περάσει πολύ δύσκολα. Μετά δίνουμε εφ’ όρου οικονομική στήριξη από 325 ευρώ κάθε μήνα και αν το παιδί έχει κάποια αναπηρία, φτάνει και τις 2.000 εύρω. Δίνουμε και ψυχοκοινωνική στήριξη όσο χρειάζεται γιατί όταν το παιδί είναι σε ανάδοχη οικογένεια, οι πρώτοι 6 μήνες είναι οι μήνες του μέλιτος, γιατί και το παιδί θέλει να φύγει, και οι γονείς θέλουν ένα παιδί. Μετά ξεκινούν τα προβλήματα, γι αυτό και παρέχουμε ψυχοκοινωνική στήριξη».