Η πίστη, η υπομονή, η ελπίδα δυο τυφλών – Κυριακή Ζ’ Ματθαίου

Θα ήθελα, αγαπητοί εν Κυρίω αδελφοί,  να σταθούμε σε τρία σπουδαία θέματα, που προβάλλει η διήγηση της θεραπείας των δύο τυφλών στη σημερινή ευαγγελική περικοπή (Ματθ. 9:27-35).

Και πρώτα, στο θέμα της πίστης, της δοκιμασίας της πίστης μας από τον Κύριο. Πόση ώρα θα φώναζαν στον δρόμο οι τυφλοί, ικετεύοντας ελεεινά τον Ιησού να τους γιατρέψει; Κι Αυτός, σαν να μην τους άκουε, ούτε απόκριση τους έδωσε, ούτε και σημασία φαινόταν να τους έδειχνε! Και πάλι, στο σπίτι, τους ξαναδοκιμάζει αν πιστεύουν στη Θεότητα και δύναμή Του. Και τέλος, την ώρα της θεραπείας τους, ως έσχατη δοκιμασία, τους λέγει: Να γίνει κατά την πίστη σας.

Αγαπητοί μου αδελφοί, η ολόθερμη πίστη στον Θεό, όχι απλώς η παραδοχή της ύπαρξής Του, αλλά και η πλήρης εμπιστοσύνη στη θεία Του Πρόνοια για μας και η παράδοσή μας στο άγιό Του θέλημα, είναι η βάση, το θεμέλιο της πνευματικής ζωής. Αδύνατο χωρίς μια τέτοια πίστη να σωθούμε, κι αδύνατο χωρίς πίστη να εισακουσθούμε προσευχόμενοι.

Γι’ αυτό, στις θλίψεις, στις δοκιμασίες, στις αρρώστιες, στα βάσανά μας, ας μην αποκάμουμε προσευχόμενοι, πιστεύοντας, ελπίζοντας. Κι αν βλέπουμε, πως φαινομενικά δεν εισακουόμαστε, εμείς, σαν τους δύο τυφλούς της περικοπής, να συνεχίσουμε να φωνάζουμε, να επικαλούμαστε το έλεος του Θεού με υπομονή, με ελπίδα, με ταπείνωση. Και ο Κύριος, που συχνά αναβάλλει την εκπλήρωση των αιτημάτων μας για τους λόγους, που, ως Πάνσοφος, Αυτός μόνος γνωρίζει, στην κατάλληλη ώρα κι όταν είναι για το συμφέρον της αθάνατης ψυχής μας, θα μας δώσει και περισσότερα απ’ εκείνα που ζητούμε και που αξίζουμε! Ποτέ να μην απελπιζόμαστε!

Δεύτερο τιθέμενο σπουδαίο θέμα, άμεσα συνδεδεμένο με το προηγούμενο, είναι αυτό της προσευχής. Η προσευχή είναι το θείο δώρο να επικοινωνούμε, άμεσα και ζωντανά, με τον Πλάστη μας. Για τούτο, είναι το οξυγόνο της ψυχής. Κι απαραίτητες προϋποθέσεις για αληθινή, ευπρόσδεκτη από τον Κύριο προσευχή, είναι η πίστη, η αγάπη μας προς Αυτόν και τον πλησίον, η υπομονή, η ελπίδα, συνυφασμένες με τη μετάνοια και την ταπείνωση.

Να φωνάζουμε κι εμείς, σαν άλλοι τυφλοί από την αμαρτία, «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με, ελέησον ημάς!» Μαζί με τις καθιερωμένες προσευχές του ημερονυκτίου, να λέμε, όσο συχνότερα μπορούμε, τη σύντομη αυτή, αλλά ισχυρότατη και ευλογημένη προσευχή, την ευχή του Ιησού. Και, σε συνδυασμό με ορθή πνευματική και μυστηριακή ζωή, θα μας αποδώσει πολλούς και πλούσιους καρπούς.

Ένας μεγάλος άγιος της Εκκλησίας μας, ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς, που έζησε τον 14ο αιώνα, και που αγαπούσε εξαιρετικά την Παναγία μας, προσευχόταν και φώναζε συνεχώς: «Υπεραγία Θεοτόκε, φώτισον της ψυχής μου το σκότος! Φώτισε το σκοτάδι της ψυχής μου!» Κι εμφανίστηκε σ’ αυτόν η Παναγία μας, και του χορήγησε πλούσια φώτιση και πολλά χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος!

Τρίτο, τέλος, άξιο προσοχής θέμα, που αναφαίνεται, είναι η ταπείνωση και αφάνεια του Θεανθρώπου Χριστού. Πρώτα, αποφεύγει, όπως και σε άλλες περιπτώσεις, να κάνει αμέσως και δημόσια το θαύμα. Αλλά, κι αμέσως μετά τη θεραπεία, το μόνο που ζητάει από τους θεραπευμένους είναι να μην πούνε σε κανένα τίποτα! Και τούτο, όπως και όλα τα επί γης έργα Του, το κάνει ο Κύριος για τη διδασκαλία μας, «ημίν υπολιμπάνων υπογραμμόν, ίνα επακολουθήσωμεν τοις ίχνεσιν αυτού» (Α’ Πέτρ. 2:21).

Ό,τι δηλαδή καλό, θεάρεστο ενεργούμε, να το κάνουμε όσο γίνεται πιο κρυφά, πιο ταπεινά, με αφάνεια. «Μη γνώτω η αριστερά σου τι ποιεί η δεξιά σου» (Ματθ. 6:3). Όλη η Καινή Διαθήκη είναι γεμάτη διδάγματα και παραδείγματα, για να εφαρμόζουμε τις αρετές, τα καλά έργα «εν κρυπτώ», για τη δόξα του Θεού, κι όχι των ανθρώπων.

Ας ικετεύσουμε, αγαπητοί μου αδελφοί, τον Φιλάνθρωπο Κύριό μας, να μας δίνει πίστη, την πίστη, την υπομονή, την ελπίδα των δυο τυφλών του σημερινού ευαγγελίου, κι ας ευχόμαστε συνεχώς κι εμείς: Κύριε Ιησού Χριστέ, Υιέ του Θεού, ελέησον ημάς! Φώτισε τη σκοτισμένη από τα πάθη καρδιά και τον νου μας, κι αξίωσέ μας να ιδούμε το άχραντο Πρόσωπό Σου στη Βασιλεία Σου. Αμήν!

Από την ιστοσελίδα της Ιεράς Μητροπόλεως Μόρφου