Η συμβολή της ψυχοθεραπείας στη διαχείριση των αυτοάνοσων νοσημάτων
Ποιος είναι ο σκοπός της ψυχοθεραπείας; Πολλοί νέοι ασθενείς ρωτούν: «Πώς μπορεί να βοηθήσει η ψυχοθεραπεία; Πώς θα κάνει τη ζωή μου καλύτερη η συζήτηση για τα προβλήματά μου;
Ο ψυχολογικός παράγοντας είναι εκλυτικός στα ρευματικά νοσήματα. Δεν είναι τυχαίο ότι η πρώτη εκδήλωση των αυτοανόσων νοσημάτων είναι μετά από πρόσφατο stress, όπως απώλεια θέσης εργασίας ή αγαπημένου προσώπου αλλά και οι εξάρσεις συνδέονται σχεδόν πάντα με ψυχολογική επιβάρυνση. Επιπλέον το άτομο δοκιμάζει μεγάλη δυσκολία στο να εκφράσει συναισθήματα τα οποία διατείνεται ότι δεν έχει, ή δεν μπορεί να περιγράψει, δηλαδή διακατέχεται από «αλεξιθυμία».
Η ψυχοθεραπεία έχει αναγνωριστεί διεθνώς ότι μπορεί να βελτιώσει την υγεία ατόμων με αυτοάνοσα νοσήματα μειώνοντας τις υποτροπές και εκπαιδεύοντας το άτομο στη διαχείριση του άγχους και των συναισθημάτων. Διδάσκοντας τους ανθρώπους «να σταματήσουν να αποφεύγουν, να αρνούνται και να παλεύουν» με τα εσωτερικά τους συναισθήματα και, αντί αυτού, να αποδεχτούν ότι αυτά τα βαθύτερα συναισθήματα είναι κατάλληλες απαντήσεις σε ορισμένες καταστάσεις που δεν πρέπει να τους εμποδίζουν να προχωρήσουν στη ζωή τους. Μέσα από την ψυχοθεραπεία δίνεται η ευκαιρία στο θεραπευόμενο να διερευνήσει όλο το φάσμα των συναισθημάτων που βιώνει διότι συχνά συμβαίνει πολλοί άνθρωποι να αποφεύγουν ορισμένα συναισθήματα, σκέψεις και καταστάσεις που βρίσκουν ενοχλητικές. Η κατανόηση του τι αποφεύγει ένας θεραπευόμενος αποτελεί κλειδί για την ίδια τη θεραπεία.
Πως λειτουργεί τελικά ?
Οι σκεπτικιστές της ψυχοθεραπείας αμφισβητούν την αποτελεσματικότητα της «συζήτησης» να αλλάξει οτιδήποτε με ουσιαστικό τρόπο. Τι το ιδιαίτερο λοιπόν έχει να μιλάς σε έναν ψυχοθεραπευτή παρά σε έναν κομμωτή, στον οδηγό ταξί ή στο διπλανό γείτονα; σκεπτόμενος βέβαια ότι «Αν το μόνο που κάνουν οι θεραπευτές είναι να μιλάνε, τότε μπορώ να το βρω οπουδήποτε, και για πολύ λιγότερο από 100€ την ώρα!». Αλλά η συζήτηση είναι μόνο ένα μέρος της εικόνας. Μια ακόμη πιο σημαντική πτυχή της ψυχοθεραπείας είναι η ικανότητα του θεραπευτή να ακούει αυτό που λέγεται -όχι μόνο με λόγια, αλλά και με μια ευρύτερη σιωπηρή έννοια- ακούγοντας δηλαδή το νόημα της αλήθειας ενός ατόμου. Πράγματι, στις περισσότερες περιπτώσεις οι άνθρωποι είναι αρκετά έξυπνοι και ευρηματικοί για να λύσουν τα προβλήματα της ζωής τους, αλλά μπορεί να μπλοκαριστούν από φόβους, σκέψεις και αναμνήσεις που αποτελούν εμπόδια. Στην ψυχοθεραπεία οι θεραπευόμενοι μαθαίνουν να αναγνωρίζουν αυτά τα εμπόδια και να ανακαλύπτουν τι πρέπει να κάνουν για να τα ξεπεράσουν. Επίσης ανακαλύπτουν ποιες σκέψεις κάνουν που δεν είναι χρήσιμες, ακόμη και πολλές φορές μη ρεαλιστικές. Όπως για παράδειγμα, ο φόβος της υποτροπής στα αυτοάνοσα νοσήματα που απαιτεί ειδική εκπαίδευση από τον ψυχοθεραπευτή. Πολύ σημαντική είναι επίσης η εξερεύνηση εμπειριών του παρελθόντος που πραγματοποιείται ως μέρος της θεραπείας . Με τον τρόπο αυτό ο θεραπευόμενος μπορεί από τη μία πλευρά να κατανοήσει τις παρούσες ψυχολογικές του δυσκολίες μέσα από βιώματα και εμπειρίες του παρελθόντος και από την άλλη να τον βοηθήσει να απορρίψει δεσμούς της προηγούμενης εμπειρίας για να ζήσει πληρέστερα στο παρόν. Ένα άλλο πολύ σημαντικό κομμάτι είναι η εξερεύνηση των διαπροσωπικών σχέσεων. Μέσω της θεραπευτικής διαδικασίας, οι θεραπευόμενοι είναι σε θέση να εξερευνήσουν τις σχέσεις τους με τους άλλους, τόσο τις τρέχουσες όσο και τις προηγούμενες. Αυτό βοηθά τον θεραπευόμενο να ορίσει καλύτερα τον εαυτό του μέσα στο περιβάλλον και τη σχέση, να κατανοήσει της πραγματικές του ανάγκες και επιθυμίες για να μπορέσει να λειτουργεί μέσα σε μία ισορροπία που είναι απαραίτητη για την αντιμετώπιση του νοσήματος του. Εντός της θεραπευτικής σχέσης χτίζονται οι δυνάμεις και η δημιουργικότητα του ατόμου με σκοπό την διαχείριση της καθημερινότητας και του νοσήματος. Ο ρόλος του θεραπευτή χρησιμεύει για να διευκολύνει την αυτοέκφραση και να δώσει μαρτυρία για αλήθειες που μπορεί να φαίνονται ανείπωτες. Μέσα από την ψυχοθεραπεία ο θεραπευόμενος αναπτύσσει μια ειλικρινή και προσωπική κατανόηση του ποιος είναι, ενώ παράλληλα αποκτά διορατικότητα, κατανόηση, αποδοχή, και βελτιώνει τις διαπροσωπικές του δεξιότητες. Συμπερασματικά, η ψυχοθεραπεία δεν έχει ως στόχο να αποτελέσει πανάκεια για την ανθρώπινη κατάσταση, αλλά να βοηθήσει τα άτομα να αναπτύξουν εκείνες τις δεξιότητες που απαιτούνται για να διαχειριστούν τους περιορισμούς ,τους φόβους και τα άγχη που δημιούργησε το ίδιο το νόσημα.
Στρατηγούλα Παρασκευοπούλου
Ψυχολόγος, ΜΒΑ
Εκπαιδευόμενη Ομαδική Αναλύτρια HOPE IN GA
Ψυχολόγος ΕΛ.Ε.ΑΝ.Α.