Η Τσικνοπέμπτη και τ’ Αγιοπότηρο

Δεν υπάρχει καμια γιορτή στο έτος που να μην έχει να κάνει με τη Λειτουργία, με την Κοινωνία, με το Σώμα και το Αίμα του Χριστού.

Ό, τι συμβαίνει στη Παράδοσή μας, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο, σχετίζεται με τη Μυσταγωγία, η οποία πριν απ’ το τραπέζι που καθόμαστε να φάμε, έχει προηγηθεί. Βαφτιζόμαστε ή παντρευόμαστε και μετά πάμε και τρώμε, όλοι μαζί, γύρω από ένα τραπέζι, αφού πρώτα μες την Εκκλησία λειτουργηθήκαμε στην κοινή προσευχή και ομολογία. Αυτός δηλαδή που μας ενώνει, ο Χριστός, είναι Αυτός που μας χάρισε τη ζωή που δεν τελειώνει.

Στις μέρες μας βέβαια χάνεται κάπως το νόημα, μπήκε κι η διαφήμιση στη μέση: χάθηκε στ’ αλήθεια ο πνευματικός μας μπούσουλας. Μεταφέρουμε τη Γιορτή στο τραπέζι κι αφήνουμε στην άκρη την πνευματική γιορτή που στο τραπέζι οδηγεί. Το τραπέζι θα τελειώσει, θα μαζέψουμε τα πιάτα και ο καθένας με μια καλή ανάμνηση θα γυρίσει στο σπίτι του.

Η Θ. Λειτουργία που γίνεται πριν το τραπέζι όμως υπόσχεται ότι η χαρά δεν θα μείνει στην ανάμνηση, η χαρά μας, η λειτουργημένη, είναι αθάνατη.

Όσο κι αν μας φαίνεται περίεργο, η Τσικνοπέπτη έχει να κάνει με τ’ Αγιοπότηρο, με τη Θ. Λειτουργία, όπως και κάθε πράγμα μες την Εκκλησία. Απ’ τα παλιά τα χρόνια, η σημερινή ημέρα είναι μέρα που τρώμε κρέας γιατί έπειτα αρχίζει η τυρινή βδομάδα που τρώμε μόνο γαλακτοκομικά ώστε ομαλά στη Σαρακοστή να μπούμε.

Σίγουρα, πριν απ’ τη σημερινή γιορτή δε συναντηθήκαμε λειτουργικά. Η σημερινή γιορτή όμως έχει αξία γι’ αυτούς που ζουν λειτουργικά που σημαίνει ότι θα αγωνιστούν τις μέρες της Σαρακοστής που έρχονται για να φτάσουν στ’ Αγιοπότηρο της Κυριακής του Πάσχα.

Όταν φεύγει τ’ Αγιοπότηρο κι ο στόχος ο πνευματικός, τότε οι γιορτές δεν έχουν αξία πέρα απ’ την πρόσκαιρη χαρά που χαρίζουν (σημαντική αλλά πάνω απ’ όλα πρόσκαιρη). Ο Θεός μας έταξε για τη Χαρά της Βασιλείας Του. Κι η Χαρά του Χριστού ούτε στην ανάμνηση μένει, ούτε στις όμορφες εμπειρίες: για τον Χριστό δεν υπάρχει παρελθόν… υπάρχει μόνο παρόν που γεύεται το μέλλον.

αρχιμ. Ιάσων Κεσέν