Καλλιόπη Ηλιοπούλου: Η πολυτάλαντη καλλιτέχνης σε μία συνέντευξη εφ’ όλης της ύλης!

Νομίζω πως αυτή ήταν η κλίση μου από μικρή, καθώς, κάθε φορά που καταπιανόμουν με το χώρο αυτό, αισθανόμουν ελεύθερη. Δημιουργούσα το δικό μου μικρόκοσμο, όπως ακριβώς τον φανταζόμουν.

Πρόσφατα κυκλοφόρησε το νέο σου τραγούδι «Σ’ ευχαριστώ», ένα ιδιαίτερο τραγούδι. Έχουμε την εντύπωση πως είναι αφηγηματικό, ίσως μια αληθινή ιστορία; πες μας δυο λόγια.

Οι στίχοι μου (όταν αποφασίσω να ασχοληθώ) είναι άκρως ρεαλιστικοί, εμπνευσμένοι είτε από δικά μου βιώματα είτε από ιστορίες του άμεσου περιβάλλοντός μου. Το «Σ’ ευχαριστώ» είναι μια ιδέα που εμπνεύστηκα το 2016. Είχα ήδη διαμορφώσει το ρεφρέν τότε, έχοντας θετικό πρόσημο٠ ήταν ένα ‘‘Ευχαριστώ Ευγνωμοσύνης’’. Φέτος κατάφερα να ολοκληρώσω τα κουπλέ, όπου εκεί κρύβεται η άλλη όψη του «Σ’ ευχαριστώ» και αναφέρομαι στην Ειρωνική του διάσταση. Ο καθένας το ερμηνεύει όπως τον εξυπηρετεί. Το άφησα λίγο αόριστο. Και στις δύο περιπτώσεις πάντως, το αποτέλεσμα είναι ο χωρισμός στη δική μου ‘ιστορία’.

Φαντάζομαι ότι η έμπνευση για να γράψεις ένα τραγούδι, δεν έρχεται κατά παραγγελία. Ποιες καταστάσεις μπορούν, λοιπόν, να βάλουν σε λειτουργία τα γρανάζια της έμπνευσής σου;

Στη δική μου περίπτωση, σίγουρα δεν λειτουργεί κατά παραγγελία.

Η έμπνευση συνήθως έρχεται έπειτα από έντονες συναισθηματικές καταστάσεις και δη, αρνητικά φορτισμένες. Σπάνια θα εμπνευστώ σε φάση χαράς. Αντίθετα, σε στιγμές κάπως στενάχωρες, μου είναι πιο εύκολο να δημιουργήσω, καθώς εκείνη την ώρα νιώθω ότι ξορκίζω τη ‘‘βαριά’’ ατμόσφαιρα με το να την αποτυπώσω μουσικά.

Ποιες είναι οι επιρροές που έχεις δεχθεί και θεωρείς ότι έχουν σημαντικό αντίκτυπο στις δημιουργίες σου;

Πολλά και διαφορετικά τα ηχητικά ‘‘χτυπήματα’’ από το οικογενειακό περιβάλλον. Ο πατέρα μου, αν και ροκάς στα νιάτα του, έχει μια αγάπη προς τα πιο λαϊκά ακούσματα. Η μητέρα μου από την άλλη, άκουγε Reggae, ούσα όμως και νησιώτισσα, δε θα μπορούσε να μην λατρεύει εξίσου αυτές τις μελωδίες.

Προσωπικά, μπορώ να ακούσω τα πάντα, καθώς σε όλα τα είδη μπορείς να βρεις ‘διαμαντάκια’. Αλλά μια αγάπη προς την Grunge – Rock μουσική των ‘90s – ‘00s, την έχω. Όπως Nirvana, The Gathering, Placebo, Red Hot Chili Peppers, Chris Cornell, Alice in Chains, Incubus κ.λπ.

Τι γνώμη έχεις για τη μουσική εκπαίδευση, όπως υφίσταται στη χώρα μας;

Θα μιλήσω ως μαθήτρια δημoσίου σχολείου καθώς δεν γνωρίζω πώς κινούνται τα εξειδικευμένα σχολεία ή τα ιδιωτικά στο θέμα αυτό. Εκτιμώ πως δεν δίνεται η κατάλληλη εκπαίδευση. Κι όχι μόνο στο μάθημα της μουσικής, αλλά σε κάθε είδους τέχνης που στεγάζεται στα ελληνικά σχολεία. Υστερούμε πολύ δυστυχώς. Έχει περάσει στο αίμα μας η νοοτροπία του ότι ‘’Η ΤΕΧΝΗ ΕΙΝΑΙ ΔΕΥΤΕΡΕΥΟΥΣΑΣ ΣΗΜΑΣΙΑΣ’’ κι έτσι, δεν δίνεται ούτε η βάση ούτε και η δέουσα προσοχή. Κι όμως, είναι τόσο πολύ-επίπεδη η συμβολή της. Τόσο για την ψυχική υγεία του ατόμου όσο και για την εκπαίδευση της Ενσυναίσθησης.

Πώς βίωσες και βιώνεις όλη αυτή την κατάσταση λόγο covid; πώς σε επηρέασε καλλιτεχνικά και προσωπικά;

Το 1ο Lockdown ήταν του Φόβου. Φοβόμουν όχι για μένα, αλλά για τους δικούς μου ανθρώπους. Σύμφωνα με τις ειδήσεις ήμασταν όλοι μας, εν δυνάμει ‘δολοφόνοι’. Οπότε, όπως οι περισσότεροι, απολύμαινα ό, τι έβρισκα μπροστά μου (ακόμη και αυτά που υπήρχαν ήδη, προ covid, μέσα στο σπίτι). Διάβασμα, καθάρισμα, δημιουργία και αποσυντονισμός από τη βεβαρημένη ατμόσφαιρα. Τα επόμενα Lockdown ήταν πιο βατά.

Καλλιτεχνικά ένιωσα την ανάγκη για μια νέα δημιουργία, όσο τίποτε άλλο, για να μη με πάρει από κάτω. Πέρσι τον Απρίλιο λοιπόν, κυκλοφορήσαμε τη «Διαδρομή», όπου το βιντεοκλίπ το γυρίσαμε με ένα κινητό στην όμορφη Πάχη Μεγάρων (καθώς εκεί με βρήκε η Καραντίνα). Σε κάθε περίπτωση, η λαχτάρα για αποπροσανατολισμό και για δημιουργία ήταν επιτακτική.

Τι είναι αυτό το οποίο απεχθάνεσαι και τι αγαπάς, τόσο σε επαγγελματικό επίπεδο, όσο και σε προσωπικό;

Πολύ σημαντικό ρόλο για μένα παίζει η Ανθρώπινη αντιμετώπιση σε όλα τα επίπεδα. Η Ευγένεια και η Ταπεινότητα γενικά, είναι δύο βασικά χαρακτηριστικά που μπορούν να με σκλαβώσουν. Στον αντίποδα βρίσκεται η αχαριστία και η αγένεια (και είναι ευρύ το φάσμα που καταλαμβάνει) δύο χαρακτηριστικά που πραγματικά, μπορούν να με εξοργίσουν.

Εάν η ζωή σου ήταν τίτλος τραγουδιού, ποιος θα ήταν αυτός;

«Μισή Ευχή» Ενθουσιάζομαι με το παραμικρό αλλά σε ό, τι αφορά τα όνειρα – είμαι πιο συγκρατημένη. Οπότε, αν υπάρξει ματαίωση, δεν θα το φέρω βαρέως, καθώς θα έχω ήδη προετοιμαστεί για το χειρότερο σενάριο. Ωστόσο, αυτό δεν με σταματάει από το να συνεχίζω να ονειρεύομαι, με το δικό μου τρόπο.

Θέλω να μου πεις μια λέξη που σε εκφράζει και μια ευχή για τον κόσμο που θα διαβάσει αυτή τη συνέντευξη.

Μια λέξη ε; χμ… Θα επιλέξω την Αισιοδοξία.

Η ευχή μου για τους αναγνώστες σας αλλά και για όλον τον κόσμο είναι η λέξη Υ Γ Ε Ι Α, σωματική και, κυρίως, Ψυχική. Στερεότυπη ευχή μεν, αλλά τόσο σπουδαία… ΥΓΕΙΑ και όλα γίνονται παιδιά.

Πες μου τους αγαπημένους σου στίχους από ένα τραγούδι σου για κλείσιμο.

Υπάρχει ένα ‘ακυκλοφόρητο’ τραγούδι στο κανάλι μου, στο YouTube (Kalliopi Iliopoulou Official) που θα μπορούσε να είναι το σίκουελ του «Σ’ ευχαριστώ» και φέρει τον τίτλο «Δεν είσαι μόνη σου». Έχει ένα αισιόδοξο ρεφρέν που πάει κάπως έτσι: