Μάνος Ψιστάκης: «Υπάρχει λάμψη και από πίσω ψυχασθένειες, εξανθήματα και εξευτελισμός»
“Θα υπάρχουν πάντα οι ηθοποιοί-ΑΤΜ, που όταν δουν ένα 200ευρω μπορούν να κάνουν τούμπες. Άνθρωποι με μοναδικούς θεούς το ευρώ και την εξουσία πάνω στους συναδέλφους τους” αναφέρει ο Μάνος Ψιστάκης.
Ο Μάνος Ψιστάκης, ο σεναριογράφος που «κρύβεται» πίσω από μεγάλες τηλεοπτικές και θεατρικές κωμωδίες, παραχώρησε μία εφ’ όλης της ύλης συνέντευξη στην εφημερίδα Espresso και τον δημοσιογράφο Γιάννη Αρμουτίδη, όπου μεταξύ άλλων μίλησε για την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική τηλεόραση και το θεατρικό σανίδι.
Τι γεύση σού έχει αφήσει η συνεργασία σου με τηλεοπτικές εκπομπές και γενικότερα με την τηλεόραση;
Δεν έχω συνεργαστεί με εκπομπές, αν και κάποιες μου προκαλούν το ενδιαφέρον να συμμετέχω. Η ελληνική τηλεόραση των τελευταίων ετών πιστεύω πως είναι η καλύτερη διαφήμιση που θα μπορούσε ποτέ να ζητήσει το Netflix, αφού δε διαθέτει τίποτα αξιόλογο για να παρακολουθήσει κάποιος.
Η τηλεόραση είναι μία από τις αγαπημένες «πρώην» μου. Όταν τα κανάλια ήθελαν τον κόσμο να γελάει, μου έδιναν τον χρόνο και τον χώρο να το κάνω. Τώρα, που όλα τα σίριαλ είναι με μαυροντυμένες γυναίκες, που κλαίνε, και βαθύφωνους μουσάτους, που σκοτώνονται σε βεντέτες θάβοντας ο ένας τον άλλο, δεν έχω θέση στην τηλεόραση.
Αν κάποτε επανέλθει η κανονική κωμωδία, πιστεύω ότι θα με χρειαστούν ξανά… ή όχι.
Δώσε το στίγμα του θεάτρου σήμερα αλλά και της ελεύθερης σκηνής θεαμάτων.
Στη χώρα που γεννήθηκε το Θέατρο το στίγμα του θα παραμείνει πάντα δυνατό. Μπορεί κάποτε ανούσιο. Μπορεί κάποτε ατάλαντο. Μπορεί ίσως και συνηθισμένο και προβλεπόμενο από θεατρικές «παρέες», που κρατούν τα κλειδιά της εξουσίας στον χώρο μας. Το στίγμα, ωστόσο, θα παραμείνει δυνατό.
Θα υπάρχουν πάντα οι «ηθοποιοί ΑΤΜ», όπως θέλω να τους αποκαλώ. Αυτοί που, όταν βλέπουν ένα 200ευρω, μπορούν να ξεκινήσουν να κάνουν τούμπες, τριπλά άξελ και βουτιές με δείκτη δυσκολίας. Άνθρωποι-ταμεία είσπραξης, με μοναδικούς θεούς το ευρώ και την εξουσία πάνω στους συναδέλφους τους.
Δεν τους έχω ανάγκη, δεν συνεργάζομαι με τέτοιους και απλά απολαμβάνω από μακριά το πόσο χαμηλά μπορούν να φτάσουν στην προσπάθειά τους να πιάσουν στο χέρι τους ένα χαρτονόμισμα. Μερικοί από αυτούς έχουν πείσει το κοινό πως νοιάζονται για την Τέχνη και αυτό είναι ακόμα πιο απολαυστικό.
Υπάρχει μόνο λάμψη γύρω από το πρόσωπο του θεάματος ή και πολύς πόνος;
Υπάρχει οριακή και δύσκολη λάμψη και από πίσω άγχος και εμφράγματα… Ψυχασθένειες, εξανθήματα και εξευτελισμός, για να διατηρηθεί αυτή η λάμψη. Έχω δει στα παρασκήνια τα πιο λαμπερά αστέρια να σκοτεινιάζουν και να υποφέρουν. Δεν μπορώ να πω ότι τους οικτίρω.
Επέλεξαν τον δρόμο της δημοσιότητας και θα το πληρώσουν με πληγές στην ψυχή τους μέχρι το τέλος. Ελάχιστες εξαιρέσεις ανθρώπων, που έχουν λάμψη και ψυχική υγεία, μού προκαλούν μόνο θαυμασμό και σας τους ανέφερα και πριν.