Μιχάλης Οικονόμου: «Θέλουμε να εξασφαλίσουμε τα δικαιώματα των παιδιών μας»
Μετά τις αντιδράσεις που έχει προκαλέσει το νομοσχέδιο, και στο εσωτερικό της ΝΔ, ο πρωθυπουργός επιχείρησε να δώσει εξηγήσεις για τον νόμο που αναμένεται να έρθει στη Βουλή το επόμενο διάστημα.
«Είμαι αόρατος γονιός»
«Είμαι αόρατος γονιός αυτήν την στιγμή, δεν έχω κάποια νομική σχέση με το παιδί», λέει, μιλώντας στο MEGA, ο ηθοποιός Μιχάλης Οικονόμου, ο οποίος αναφέρθηκε στην υπογραφή συμφώνου συμβίωσης με τον σύζυγό του, Γιώργο Μακρή, και στο παιδί που μεγαλώνουν μαζί.
Ο αγαπημένος ηθοποιός που πρωταγωνιστεί για 2η χρονιά στην παράσταση «DA» στο θέατρο «ΙΛΙΣΙΑ», μίλησε για το έργο και τις αναφορές του στην οικογένεια.
«Είναι μια παράσταση που μιλάει για ένα παιδί, τον Τσάρλι τον οποίο υποδύομαι, που είναι υιοθετημένος και λέει στον πατέρα του ‘μα δεν είμαι παιδί σου’ και του απαντάει ‘ακριβώς επειδή δεν είσαι παιδί μου, είσαι δύο φορές παιδί μου’. Καθημερινά στην παράσταση που ακούω τα ίδια και τα ίδια λόγια, μου κάνουν την ίδια αίσθηση. Είναι σημαντικό αυτό το έργο γιατί μιλάει για τρυφερά πράγματα, για σχέσεις γονιών με παιδιά, υγιείς, μέσα από πόνο βέβαια, μίσος, αγάπη, θυμό. (…) Κάτι, μου έχει λείψει πολύ. Ακούμε καθημερινά για τραγικά πράγματα που συμβαίνουν σε διάφορες οικογένειες στην Ελλάδα και έχουμε πολλή ανάγκη να επιστρέψουμε στα βασικά, στην τρυφερότητα και στις υγιείς ανθρώπινες σχέσεις».
Για τον πολιτικό γάμο λέει:
«Το ζητούμενο είναι ο πολιτικός γάμος που δίνει έξτρα δικαιώματα, κατά συνέπεια και η τεκνοθεσία, στο οποίο και σε αυτό θα προχωρήσουμε γιατί εγώ είμαι αόρατος γονιός αυτήν την στιγμή, δεν έχω κάποια νομική σχέση με το παιδί. Δεν μπορούμε να υιοθετήσουμε σήμερα. Αυτό ζητάμε να γίνει. Εγώ το μεγαλώνω, είμαι ο μπαμπάς του για το παιδί, αλλά νομικά δεν είμαι τίποτα απέναντι στο παιδί. Αυτό θα μας το δώσει ο πολιτικός γάμος που μέσα από αυτόν θα μπορώ να γίνω και γονιός μέσα από την τεκνοθεσία που θα κάνουμε. Αυτήν την στιγμή μόνο ο Γιώργος έχει την επιμέλεια του παιδιού, αυτός είναι ο κατά νόμον γονιός του και πατέρας».
«Εμείς έχουμε μεγαλώσει σε μια κοινωνία που μας έκανε να ταμπουρωθούμε, να οχυρωθούμε, να βάλουμε άμυνες ώστε να μπορούμε να την βγάλουμε καθαρή από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι σήμερα. Είμαστε πολύ καλά εκπαιδευμένοι σε αυτό και ναι, μπορεί να μας πληγώνει κάτι, αλλά τα βγάζουμε πέρα. Το θέμα είναι το παιδί. Μπορεί το παιδί να προστατευτεί, η Πολιτεία να του εξασφαλίσει και τους δυο του γονείς ώστε, ναι μεν είμαστε τυχεροί τώρα δεν έχει συμβεί κάτι κακό, αλλά σε μια ομόφυλη οικογένεια όπως είναι σήμερα τα πράγματα που πάντα ένας από τους δύο γονιούς έχει την επιμέλεια, αυτός είναι κατοχυρωμένος. Ο άλλος, που μεγαλώνει με το παιδί καθημερινά και είναι ο δεύτερος μπαμπάς ή η δεύτερη μαμά, αυτήν την στιγμή είναι ο αόρατος γονιός. Γι’ αυτό ζητάμε να πάει αυτό το νομοσχέδιο, για τα παιδιά», συμπληρώνει.
«Δεν είμαστε εξωγήινοι»
Όπως λέει ο ίδιος:
«Ό,τι ρωτάει το απαντάμε, δεν του κρύβουμε τίποτα. Για εμάς δε δημιουργεί άγχος γιατί είναι η καθημερινότητά μας. Του απαντάμε απλά, με αγάπη και στο μέτρο που μπορεί να κατανοήσει το παιδί για ποιον λόγο δε μεγαλώνει με μαμά και για ποιον λόγο μεγαλώνει με εμάς. Πάμε στις κούνιες και καμιά φορά κάποια κυρία μπορεί να τον ρωτήσει ‘πού πας μόνος σου, πού είναι η μαμά σου’ επειδή δε μας έχει δει, και απαντάει ότι έχω ‘δύο μπαμπάδες, δεν έχω μαμά’. Το παιδί είναι πιο συνειδητοποιημένο απέναντι στην κοινωνία. Ούτε στο σχολείο, ούτε στην ενόργανη που πάει, ούτε στην πισίνα, ούτε σε πάρτι, ούτε σε κοινόχρηστους χώρους που μας έχει δει ο κόσμος δεν έχει παραξενευτεί. Μπορεί να έχει απαντήσει λίγο απότομα ο μικρός να πει ‘έχω δυο μπαμπάδες’ αλλά ποτέ δεν έχουμε εισπράξει κάποιο βλέμμα υποτιμητικό ή κάποιο σχόλιο πικρό.
»Αυτά που λένε και βγάζουν στατιστικές ότι ο κόσμος δεν είναι έτοιμος, δεν είναι υπέρ κτλ, νομίζω είναι λογικό ένας άνθρωπος που έρχεται απέναντί σου με ένα φυλλάδιο και σε ρωτάει ‘είστε υπέρ της τεκνοθεσίας στα ομόφυλα ζευγάρια’, αν είσαι λίγο κολλημένος είναι πολύ πιθανό να απαντήσεις όχι. Αν κάποιος όμως ζήσει πλάι μας και δει τις καθημερινές ιστορίες στη δουλειά, στο σχολείο και μας κοιτάξει κατά πρόσωπο, αμέσως του διαλύονται οι αμφιβολίες γιατί μας βλέπει ως μια φυσιολογική οικογένεια, δεν είμαστε εξωγήινοι».
Για την απόφασή του να μεγαλώσουν με τον σύζυγό του ένα παιδία, λέει:
«Υπήρχαν χιλιάδες φωνές αλλά αυτό που έβγαινε ορμητικά ήταν ότι αυτό το παιδί από την στιγμή που έχουμε τη δυνατότητα, δε θέλουμε να μείνει σε ένα ίδρυμα, γιατί στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή θα ήταν η κατάληξή του και δεν ξέρω πώς θα συνέχιζε από εκεί και πέρα. Ας σώσουμε ένα παιδί. Και για μας ήταν ένα είδος ανακάλυψης, ένα είδος κυοφορίας. Αποκαλύφθηκε σιγά σιγά μέσα από τα μάτια του ίδιου του παιδιού. Η απόφαση αυτή βγήκε και μετά από πολλή κουβέντα και σοβαρές συζητήσεις με ανθρώπους οι οποίοι μπορούσαν να μας στηρίξουν ψυχολογικά, οικογενειακά, φιλικά. Δεν ήταν απλά πάμε να το κάνουμε».
Για την αντίδραση της οικογένειάς του λέει:
«Βοηθάνε οι γονείς μου στο μεγάλωμα του παιδιού αλλά και αυτοί έχουν διανύσει πολλά χιλιόμετρα από άρνηση, αμφιβολία. Είχαν μεγάλη δυσκολία, μου έλεγαν μην βγαίνεις στην τηλεόραση θα χαρακτηριστείς, θα χάσεις δουλειές, θα σε ζητάνε μόνο για αυτό αλλά σιγά σιγά πείστηκαν και αυτοί. Είναι ένας δρόμος που έχω πάρει, με όλα τα ρίσκα που μπορεί να έχει αυτό. (…) Να καταλάβει ο κόσμος ότι δεν είμαστε εξωγήινοι, ότι δεν απειλούμε κανενός είδους πυρηνική οικογένεια. Το αν ψηφιστεί το νομοσχέδιο δε θα τρέξει όλο το έθνος να γίνουν ομόφυλες οικογένειες.
»Είμαστε κάποιες χιλιάδες οικογένειες στην Ελλάδα, μια μειονότητα που ζητάμε να ψηφιστεί το νομοσχέδιο για να τακτοποιηθούν κυρίως τα παιδιά μας. Δε θα επιτεθούμε σε κανένα είδος πυρηνικής οικογένειας, σε καμία Εκκλησία, εγώ είμαι και ένας άνθρωπος που πηγαίνω στην εκκλησία, δε θα αλλάξει τίποτα. Δεν περίμενα κάτι διαφορετικό από την Εκκλησία, πάντα αντιδρούσε, δε με εκπλήσσει. Θα περίμενα, όπως φωνάζει για όλα αυτά που φωνάζει καμιά φορά απότομα και προσβλητικά, να έχει και την ίδια διάθεση να βρει μια πατρική αγκαλιά και έναν τρόπο ποιμαντικό να αγκαλιάσει και τους ανθρώπους από εμάς που θέλουν να είναι και στην Εκκλησία».
Ο ίδιος μίλησε για τα άγχη που έχουν ως γονείς με τον σύζυγό του, χαρακτηρίζοντας το νομοσχέδιο που θα έρθει «ένα γενναίο βήμα».
«Μπορώ να τον κάνω σήμερα έναν δυνατό χαρακτήρα που ίσως και να μην τον νοιάζει τι θα του πούνε, να ξέρει τι αγάπη υπάρχει στο σπίτι του και αυτήν να κουβαλάει».
«Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν είναι προϋπόθεση της υγιούς γονεϊκής σχέσης»
Από την πλευρά της η συμβουλευτική ψυχολόγος, Φρόσω Φωτεινάκη, σημειώνει:
«Οι άνθρωποι έχουν μια φαντασίωση της ομόφυλης οικογένειας, δεν την γνωρίζουν. Μια φαντασίωση ντυμένη με φόβο, αγωνία, άγνοια. Είναι σημαντικό αυτές οι οικογένειες να είναι ορατές. Οι άνθρωποι έχουν φόβο για την αλλαγή, δυσκολεύονται».
Όπως λέει η ίδια:
«Υπάρχει πληθώρα μελετών που μας δείχνουν πως τα παιδιά των ομόφυλων οικογενειών δεν παρουσιάζουν διαφορές από τα παιδιά των ετερόφυλων οικογενειών. Ένας ομοφυλόφιλος γονέας έχει την ίδια δυναμική και δυνατότητα στη γονεϊκότητα όπως και κάθε ετεροφυλόφιλος. Ο σεξουαλικός προσανατολισμός δεν έρχεται στις προϋποθέσεις της υγιούς γονεϊκής σχέσης».