Νέες ταινίες: Η Γκλεν Κλόουζ είναι η τέλεια «Σύζυγος» και φλερτάρει με το Οσκαρ [κριτική & τρέιλερ]

Ο Μπάρι Τζένκινς διασκευάζει το μυθιστόρημα του Τζέιμς Μπόλντγουιν και μάς μεταφέρει στην «οδό Μπίλ».

Η Μελίσα Μακάρθι και ο Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ  φτάνουν στα Όσκαρ, πλαστογραφώντας  επιστολές διασήμων, ενώ η Γκλεν Γκλόουζ διεκδικεί το πολυπόθητο αγαλματίδιο, πρωταγωνιστώντας στη « Σύζυγο».

Αν η Οδός Μπιλ Μπορούσε να Μιλήσει (If Beale Street Could Talk)
Σκηνοθεσία: Μπάρι Τζένκινς
Παίζουν: Κίκι Λέιν, Στεφάν Τζέιμς, Κόλμαν Ντομίνγκο, Τεγιονά Πάρις, Ρετζίνα Κινγκ

Χάρλεμ, αρχές δεκαετίας του ’70. Η Τις Ρίβερς και ο Φόνι είναι πολύ ερωτευμένοι. Η ζωή τους ανατρέπεται,  όταν ο Φόνι φυλακίζεται για ένα έγκλημα που δεν έχει διαπράξει. Η Τις ανακαλύπτει ότι είναι έγκυος και αγωνίζεται με τη βοήθεια του δικηγόρου και της οικογένειάς της   να αποδείξει την αθωότητά του.

Ο Μπάρι Τζένκινς διασκευάζει  το ομώνυμο μυθιστόρημα  του  Τζέιμς Μπόλντγουιν ,  αποσπώντας τρεις υποψηφιότητες για Όσκαρ ( Β΄ γυναικείου ρόλου,   διασκευασμένου σεναρίου και  μουσικής).
Η οδός Μπιλ στην Αμερική, όπως λέει ο Μπόλντγουιν, είναι  ο δρόμος του Λούις Άρμστρονγκ, της τζαζ και σύμβολο της πολιτιστικής κληρονομιάς των μαύρων. Σε αυτό τον δρόμο, τη δεκαετία του ΄70 ερωτεύονται δύο  νέοι άνθρωποι, η Τις και ο Φόνι, που πρέπει να ξεπεράσουν τις διαμάχες των οικογενειών τους για να  είναι  μαζί. Τα πράγματα όμως περιπλέκονται ακόμα περισσότερο, όταν ο  Φος  κατηγορείται άδικα   για έναν βιασμό και μπαίνει στη φυλακή, ενώ η Τις ανακαλύπτει πως είναι έγκυος και αποφασίζει να κρατήσει το παιδί, αλλά και να αποδείξει την αθωότητα του αγαπημένου της.

Μια σύγχρονη εκδοχή του « Ρωμαίου και της Ιουλιέτας»  θυμίζει η ιστορία του Μπόλντγουιν, που  βάζει  δυο νεαρούς   ήρωες να έρχονται αντιμέτωποι με     την κοινωνική αδικία, τον ρατσισμό  αλλά και τις εσωτερικές συγκρούσεις  δυο  οικογενειών.  Γι’ αυτό σωστά ο   Τζένκινς επιλέγει   να  κινηθεί σε λυρικούς τόνους, δημιουργώντας μια  μελαγχολική ατμόσφαιρα , γνώριμη  και από το   πολυβραβευμένο «Moonlight». Λιγότερο  σκληρός και   πιο αισιόδοξος αυτή την φορά ο Τζένκινς,  φτιάχνει μια ταινία για τον αγαπημένο του συγγραφέα και ταυτόχρονα  επιμένει στον προβληματισμό που απασχολεί το έργο του ,  δηλαδή τα θέματα  φυλετικών  διακρίσεων και  προκαταλήψεων, αλλά την ταυτότητα της αφροαμερικανικής κοινότητας, αναζητώντας  στην αγάπη  τη λύτρωση.
Στα συν η εξαιρετική μουσική του Νίκολας Μπριτ, που πραγματικά θα ήταν άδικο να μην φύγει από τα Όσκαρ με ένα χρυσό αγαλματίδιο, αλλά και οι  σπαρακτικές ερμηνείες των  ηθοποιών του, ειδικά της Ρετζίνα Κινγκ, που κέρδισε  τη Χρυσή Σφαίρα Β΄ γυναικείου Ρόλου.

Θα Μπορούσες Ποτέ να με Συγχωρέσεις;  (Can You Ever Forgive Me?)
Σκηνοθεσία: Μάριελ Χέλερ
Παίζουν: Μελίσα ΜακΚάρθι, Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ
 

Η αληθινή ιστορία της κορυφαίας σε πωλήσεις βιογράφου διασημοτήτων και γατόφιλης Λι Ίσραελ που έβγαζε τα προς το ζην κατά τη δεκαετία του ’70 και του ’80, καταγράφοντας τις ζωές διασήμων,  όπως της  Κάθριν Χέπμπορν,  της Ταλούλα Μπάνκχεντ, της Εστέ Λόντερ και της δημοσιογράφου Ντόροθι Κιλγκάλεν. Όταν η Λι δεν μπορούσε να εκδώσει πια τα έργα της,  καθώς θεωρούνταν ξεπερασμένα, μετέτρεψε την τέχνη της σε απάτη, με τη βοήθεια του πιστού της φίλου Τζακ.
Η Αμερικανίδα ηθοποιός Μάριελ Χέλερ («The Diary of a Teenage Girl») στη δεύτερη μεγάλου μήκους ταινία της, καταπιάνεται με την   αυτοβιογραφία της Λι Ίσραελ , χαρίζοντας στην  Μελίσα ΜακΚάρθι και στον Ρίτσαρντ Ε. Γκραντ από μια οσκαρική υποψηφιότητα για τις ερμηνείες τους.

Η Ίσραελ υπήρξε μια γνωστή βιογράφος διασημοτήτων τη δεκαετία του ’70 και του ’80. Κάποια στιγμή όμως η καριέρα της παίρνει την κατιούσα, καθώς αρνείται να συμβιβαστεί με τις νέες  απαιτήσεις των εκδοτικών οίκων, που αναζητούν σκάνδαλα.   Τότε η  αντικοινωνική  Ίσραελ που προτιμάει τις γάτες από τους ανθρώπους,  βρίσκεται  μόνη, αλκοολική και άφραγκη στο Μανχάταν. Για να επιβιώσει, αρχίζει να  πλαστογραφεί επιστολές διασήμων, όπως ο Νόελ  Κάουαρντ ή η Λίλιαν Χέλμν με τη βοήθεια ενός ξεπεσμένου μπον βιβέρ, του  Τζακ Χοκ, τις οποίες πουλά σε  συλλέκτες κι εμπειρογνώμονες.

Η ιστορία της Ίσραελ όπως εκείνη την κατέγραψε στα απομνημονεύματά της,    θα απασχολούσε σίγουρα τη στήλη  των κοσμικών  μιας εφημερίδας,  αλλά στην πραγματικότητα δεν αποτελεί   σπουδαίο δέλεαρ για τίποτα  περισσότερο,  αφού ούτε η απάτη   της ήταν μεγαλειώδης, ούτε  και τα γεγονότα  που  διαδραματίστηκαν    μοιάζουν συναρπαστικά. Κι όμως η   Χέλερ καταφέρνει ακολουθώντας τους κανόνες μιας   καλοστημένης δραμεντί, να  αναδείξει μια διαφορετική πλευρά  αυτής της ιστορίας,  χρησιμοποιώντας ως όχημα  δυο   αντιήρωες, την καταθλιπτική Ίσραελ και τον περιθωριακό Τζακ, και να  μιλήσει μέσω αυτών για έναν  κόσμο που αλλάζει , το πώς η αλλαγή αυτή συμπαρασύρει  ή καταστρέφει κάποιους, για το τι είναι τελικά τέχνη, αλλά και για   μια φιλική σχέση  που περνάει  από χίλια κύματα    μέχρι να  ανακαλύψει τη σημασία της συγχώρεσης.  
Η Χέλερ δεν χαρίζεται στην Ίσραελ, δεν την δικαιολογεί  και δεν φοβάται να προβάλλει όλες τις αρνητικές της πλευρές, όμως   την κατανοεί   βαθιά κι ουσιαστικά,  γι’ αυτό κι εστιάζει στην αδυναμία της να  γράψει κάτι δικό της αλλά και να επικοινωνήσει με τους άλλους, κάνοντας τελικά την πλαστογραφία της μια χαριτωμένη  καλλιτεχνική πράξη, που  κρύβει  μια βαθιά πληγή.
Η Μελίσα Μακ Κάρθι επιτέλους εγκαταλείπει τις χοντροκομμένες νεανικές κωμωδίες και με απλότητα  προσεγγίζει την ιδιόρρυθμη  ηρωίδα της,  φτάνοντας στα Όσκαρ,  ενώ ο  Ρίτσαρντ  Ε. Γκαρντ  χαρίζει μια  αριστοκρατικότητα στον παρακμιακό Τζακ,  αποσπώντας επίσης μια υποψηφιότητα στην κατηγορία του Β΄Ανδρικού Ρόλου.

Η σύζυγος (The Wife)

Σκηνοθεσία:  Μπγιορν Ρούνγκε    
Παίζουν: Γκλεν Κλόουζ, Τζόναθαν Πράις, Κρίστιαν Σλέιτερ

Η Τζόαν είναι η τέλεια σύζυγος.  Επί σαράντα χρόνια έχει θυσιάσει το ταλέντο, τα όνειρα και τις φιλοδοξίες της για να στηρίξει τον σύζυγο της, Τζο,  και τη λογοτεχνική του καριέρα. Ο γάμος τους έχει χτιστεί με άνισους όρους κι εκείνη έχει ξεπεράσει τα όριά της. Την παραμονή της βράβευσης του Τζο με το Βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η Τζόαν ετοιμάζεται να αποκαλύψει το μεγαλύτερο μυστικό της καριέρας του.

Η Γκλεν  Γκλόουζ  κερδίζει τη Χρυσή Σφαίρα Ερμηνείας  και  βαδίζει  ολοταχώς  για τα Όσκαρ, μάλλον  επειδή της χρωστούσε το Χόλιγουντ ένα βραβείο,   για μια αδιάφορη οικογενειακή ιστορία χαμηλών επιδόσεων.

Τοποθετημένη στη δεκαετία του ’90,  η ταινία  αφηγείται τη σχέση ενός  καταξιωμένου συγγραφέα, του Τζο  με τη σύζυγό του, Τζόαν   ενώ ο ίδιος ετοιμάζεται να παραλάβει το Νόμπελ. Μέσα από φλας μπακ  μεταφερόμαστε και στα νεανικά  χρόνια του ζευγαριού,  τότε ακόμα που η Τζόαν  ονειρευόταν κι εκείνη μια   λογοτεχνική  καριέρα, αλλά οι αντιλήψεις  σχετικά με τις γυναίκες  συγγραφείς  δεν τις επέτρεψαν να προχωρήσει.

Η  σεναριογράφος Τζέιν Άντερσον  βασίζεται στο ομότιτλο  βιβλίο της   Μεγκ Γούλιτζερ, όμως κάνει μια    καταλυτική αλλαγή στην ιστορία που  μπερδεύει πάρα πολύ τα πράγματα:   στο βιβλίο  λοιπόν ο  Τζο  δεν είναι νομπελίστας, απλώς έχει τιμηθεί με ένα μικρό λογοτεχνικό βιβλίο στο Ελσίνκι. Αυτή η βασική διαφορά  είναι μείζονος σημασίας, καθώς οι χαρακτήρες  στη « Σύζυγο»  μοιάζουν  τόσο απελπιστικά  μικροαστοί και ανεδαφικοί,  που  απορεί κανείς πώς καταφέρνουν να διεκδικήσουν ένα τόσο σημαντικό βραβείο.

Από εκεί  και πέρα ο Σουηδός  Μπγιορν Ρούνγ  ξεπετάει στα γρήγορα και μια  μικρή αναφορά το θέμα της   θέσης στη γυναίκας στον  κόσμο του πνεύματος και εστιάζει σε μικρά  οικογενειακά  δράματα και μυστικά, που επίσης αντιμετωπίζει με  παρωχημένο τρόπο.

Αναμφίβολα,  η Γκλεν Γκλόουζ είναι μια σπουδαία ηθοποιός και     πολλές ερμηνείες  θα άξιζαν σημαντικές  διακρίσεις, όμως η αλήθεια είναι πως ούτε η ίδια ούτε ο πολύ καλός Τζόναθαν Πράις, έχουν ένα δυνατό σενάριο στα χέρια τους, οπότε   προσπαθούν να αποδώσουν βαρύτητα σε χάρτινους χαρακτήρες και σε μια ιστορία που  αν δεν  την έπαιζαν οι συγκεκριμένοι ηθοποιοί,  μάλλον ποτέ δεν θα είχε απασχολήσει κανέναν.

Εξόριστος συγγραφέας (Dovlatov)
Σκηνοθεσία: Αλεξέι Γκέρμαν  Τζούνιορ
Παίζουν: Μίλαν Μάριτς, Ντανίλα Κοζλόφσκι, Ελενα Σουτζέκα, Αρθουρ Μπεσάστνι

Έξι μέρες από τη ζωή του συγγραφέα Σεργκέι Ντοβλάτοφ, στις οποίες προσπαθεί να διατηρήσει το ταλέντο, την αξιοπρέπεια και την καλλιτεχνική του ταυτότητα στη Σοβιετική Ένωση του 1970, ενώ την ίδια στιγμή βλέπει τους συναδέλφους του να καταπιέζονται από το καθεστώς.
Ο Αλεξέι Γκερμάν ο νεώτερος , αφηγείται την αληθινή  ιστορία του   συγγραφέα Σεργκέι Ντοβλάτοφ, που  αναγνωρίστηκε μετά θάνατον.  Η ταινία συμμετείχε στο επίσημο Διαγωνιστικό Τμήμα του 68ου Διεθνούς Φεστιβάλ Κινηματογράφου του Βερολίνου, όπου απέσπασε το  Βραβείο Καλλιτεχνικού Επιτεύγματος.
Ο Σεργκέι Ντοβλάτοφ είναι συγγραφέας στο Λένινγκραντ του 1971. Η Ρωσία γιορτάζει άλλη μία επέτειο της επανάστασής της, αλλά τα πράγματα στην καλλιτεχνική σκηνή της χώρας μόνο επαναστατικά δεν είναι, καθώς η λογοκρισία καλά κρατεί. Ο Σεργκέι και οι φίλοι του, μια παρέα συγγραφέων και ποιητών στους οποίους συμπεριλαμβάνεται και ο σπουδαίος Γιόσεφ Μπρόντσκι, πασχίζουν να δημοσιευτούν, αλλά το γραφειοκρατικό σύστημα της τότε ΕΣΣΔ δέχεται μόνο ποιήματα και λογοτεχνικά έργα που  υποστηρίζουν το καθεστώς.
Έχοντας και προσωπικούς λόγους για αυτή την ταινία αφού ο πατέρας  του  υπέστη  τεράστιες δυσκολίες ως κινηματογραφιστής κατά τη διάρκεια του σοβιετικού καθεστώτος, ο Γκέρμαν  σαφώς παίρνει θέση ανοιχτά και τοποθετείται, χωρίς ωστόσο να στέρει  από τη θεματική του μια οικουμενικότητα που αφορά στην ελεύθερη φύση της τέχνης.  

Με αργούς ρυθμούς  και την  υποβλητική  διεύθυνση φωτογραφίας του Λούκας Ζαλ,  («Ida»), ο Αλεξέι Γκέρμαν ο Νεώτερος  μάς μεταφέρει     στην εποχή του Μπρέζσνιεφ και  περιγράφει τη αγωνιώδη προσπάθεια ενός  καλλιτέχνη να   εκφραστεί και να δημιουργήσει μέσα σε ένα ασφυκτικό περιβάλλον. Ταυτόχρονα  μέσα από τη λογοτεχνική   συντροφιά στην οποία ανήκει ο Ντοβλάτοφ αλλά και τις προσωπικές του σχέσεις δίνει μια γενικότερη εικόνα της κοινωνίας και της εποχής,   υπενθυμίζοντας συνεχώς πώς  η πολιτική κατάσταση μιας χώρας  επιδρά στις ζωές των ανθρώπων.  Αν και σε κάποια σημεία, οι  βιβλιοφιλικές του αναφορές   υποσκιάζουν κάπως  την ιστορία, ο Γκέλμαν πετυχαίνει να ξεφύγει από τα πυκνά  πλαίσια μιας βιογραφίας και  ακολουθώντας την κλασική ρωσική  κινηματογραφική παράδοση-  συνθέτει τελικά το πορτρέτο μιας ολόκληρης χώρας.

Ο Φαροφύλακας (Κeepers/ The Vanishing)

Σκηνοθεσία: Κρίστοφερ Νάιχολμ
Παίζουν: Τζέραρντ Μπάτλερ, Πίτερ Μούλαν, Κόνορ Σουίντελς

 
Τρεις φαροφύλακες πηγαίνουν για έξι εβδομάδες σε ένα ακατοίκητο νησί, είκοσι μίλια μακριά από τις δύσβατες ακτές της Σκωτίας. Καθώς ο Τόμας, o Τζέιμς και ο Ντόναλντ  συνηθίζουν στη μοναχική τους ρουτίνα,    ανακαλύπτουν τα συντρίμμια μιας βάρκας που κρύβει ένα θησαυρό.
Μία σκληρή μάχη για επιβίωση ξεκινά, ενώ η απληστία αντικαθιστά την πίστη και η απομόνωση τροφοδοτεί την παράνοια.

Ο Δανός Κρίστοφερ Νάιχολμ ( γνωστός από την  τηλεοπτική σειρά   «The Killing»), σκηνοθετεί ένα κλειστοφοβικό  θρίλερ επιβίωσης,  εμπνευσμένο  από τον  θρύλο των νησιών Φλάναν.
Σύμφωνα με τις φήμες, τον Δεκέμβριο του 1900, τρεις φαροφύλακες βρέθηκαν σε αυτό το  απόκρημνο νησιωτικό σύμπλεγμα της δυτικής Σκωτίας και εξαφανίστηκαν  μυστηριωδώς. Οι  τρεις αγνοούμενοι δεν βρέθηκαν ποτέ, παρά τις προσπάθειες  των διασωστικών  μονάδων. Πολλά έχουν ειπωθεί για τη μοίρα των αντρών, μερικά εκ των οποίων  μάλιστα ανήκουν στη σφαίρα του μεταφυσικού.  
Με αφορμή αυτή την περίεργη   ιστορία, ο Κρίστοφερ Νάιχολμ,  με ένα σενάριο που φέρνει αντιμέτωπες στην ουσία τρεις  διαφορετικές γενιές, στήνει ένα παλαιάς κοπής θρίλερ αργόσυρτων ρυθμών, που  επενδύει περισσότερο στην εσωτερική αγωνία και την υποβλητική ατμόσφαιρα.
Αν και οι χαρακτήρες των τριών ηρώων δεν είναι ολοκληρωμένοι από γραφής, ο  Νάιλχομ δεν χάνει τον ρυθμό του  και με  μια ντοκιουμαντερίστικη διάθεση ανανεώνει μέχρι τέλους ενδιαφέρον του θεατή που τελικά παρακολουθεί την περίεργη συνθήκη στην οποία μπορεί να βρεθεί ένας άνθρωπος και την αγωνία του να επικρατήσει  και να επιβιώσει.

Σοφία (Sofia)
Σενάριο- Σκηνοθεσία: Μεριέμ Μπενμπαρέκ
Παίζουν: Μαχά Αλεμί, Λούμπνα Αζαμπάλ, Σάρα Πέρλες
 

 
Η Σοφία, είκοσι χρονών, ζει με τους γονείς της στην Καζαμπλάνκα. Ανακαλύπτει μαζί με την ξαδέρφη της ότι βρίσκεται σε άρνηση εγκυμοσύνης και γεννάει εκτός γάμου, πράγμα που θεωρείται παράνομο στο Μαρόκο  και τιμωρείται με φυλάκιση. Το νοσοκομείο της δίνει  είκοσι τέσσερις ώρες για να δηλώσει την ταυτότητα του πατέρα πριν την καταγγείλουν στις αρχές.
Η Μεριέμ Μπενμπαρέκ με το σκηνοθετικό της ντεμπούτο  απεικονίζει  ρεαλιστικά τη  μαροκινή κοινωνία,  αποσπώντας το Βραβείο Σεναρίου του τμήματος «Ένα Kάποιο Bλέμμα» του Φεστιβάλ των Καννών και το Βραβείο Fipresci Διεθνούς Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου,  στο Φεστιβάλ  Θεσσαλονίκης.

Μια νεαρή κοπέλα, η Σοφία, που προέρχεται από μια οικογένεια της μέσης αστικής τάξης,    ξαφνικά  βρίσκεται να γεννάει σε ένα νοσοκομείο.  Το πρόβλημα όμως είναι πως η Σοφία είναι ανύπαντρη,   πράγμα που σημαίνει πως   το  να κάνει  παιδί εκτός γάμου είναι μια παράνομη  πράξη, που την φέρνει αντιμέτωπη με τη   φυλακή. Έχει   εικοσιτέσσερις ώρες στη διάθεσή της να κατονομάσει τον πατέρα  και  να αποκαταστήσει το όνομα της οικογένειάς της. Στο πλευρό της βρίσκεται η ξαδέρφη της, η Λίνα,  από εύπορη οικογένεια η ίδια και με Γάλλο πατέρα, που  αντιμετωπίζει την όλη κατάσταση  με μια πιο δυτική  αντίληψη. Η Σοφία  κάτω από την ασφυκτική πίεση  μιας σκληρής για τις γυναίκες  παράδοσης  αποκαλύπτει πως ένα αγόρι, ο Ομάρ από μια φτωχική συνοικία,  είναι ο  υπαίτιος. Οι τρεις πλέον οικογένειες    οργανώνουν τον γάμο, που θα διορθώσει όλα τα κακώς κείμενα.

Η Μεριέμ Μπενμπαρέκ, ξεκινώντας από ένα καθαρά οικογενειακό δράμα που αναφέρεται στη θέση της γυναίκας σήμερα στη χώρα της,  καταφέρνει   να  περιγράψει τον ασφυκτικό κλοιό μιας συντηρητικής κοινωνίας και τις ταξικές ανισότητες, που   διαχωρίζουν τους ανθρώπους με βάση το χρήμα . Στην ιστορία της Σοφίας, θύματα δεν είναι μόνο οι γυναίκες, αλλά και οι άνδρες- ο Ομάρ που επωμίζεται  τις ευθύνες μιας  εγκυμοσύνης   έχει ιδιαίτερο ενδιαφέρον-   και η  δημιουργός  σωστά   επιλέγει να   δει τη Σόφια μέσα από ένα κοινωνικό πρίσμα, δίνοντας  σημασία σε όλους τους χαρακτήρες που   αναμειγνύονται στο  δράμα της.
 Ακολουθώντας  μια ρεαλιστική προσέγγιση,  σαρκάζει  το φολκλορικό στοιχείο  και τη στείρα  παράδοση της χώρας της  – η σκηνή του γάμου της Σοφίας και του Ομάρ  αποτελεί  χαρακτηριστικό παράδειγμα-  ενώ   με μια   γλυκόπικρη   ευαισθησία  αποκαλύπτει το δίκιο  της κάθε πλευράς, που   παλεύει ενάντια σε έναν  απάνθρωπο μηχανισμό.

Ο σεισμός (Skjelvet/ The quake)
Σκηνοθεσία: Τζον Αντρέας Άντερσεν
Παίζουν: Κρίστοφερ Τζόνερ, Ανε Νταλ Τορπ, Κάθριν Θόρμποργκ Γιόχανσεν, Χανγκ Τραν

Το 1904, ένας σεισμός μεγέθους 5,4 βαθμών της κλίμακας Ρίχτερ συγκλόνισε το Όσλο. Σεισμοί μικρότερου μεγέθους εξακολουθούν να συμβαίνουν στην περιοχή ακόμα και σήμερα. Οι γεωλόγοι δεν είναι απολύτως σίγουροι, αλλά υπάρχουν ενδείξεις που υποδεικνύουν ότι ένας εξαιρετικά ισχυρός σεισμός είναι πολύ πιθανό να συμβεί στο κοντινό μέλλον. Το πότε θα συμβεί αυτό, κανείς δεν μπορεί να το προβλέψει με σιγουριά.

Η ομάδα  του  «Κύματος» δημιουργεί  ακόμα μια ταινία καταστροφής, που αποτέλεσε και την υποβολή της Νορβηγίας για τα ξενόγλωσσα Όσκαρ.
Αυτή τη φορά ο  Κρίστιαν, ο γεωλόγος που έσωσε πολλούς  ανθρώπους από το τσουνάμι της προηγούμενης ταινίας,  έχει υποψίες ότι ένας τεράστιος σεισμός θα    καταστρέψει το Όσλο. Οι σχέσεις του με τη σύζυγό του   και τα παιδιά  εξαιτίας της  αφοσίωσής του στην έρευνά του έχουν διαταραχθεί,  ενώ  ταυτόχρονα  επισκέπτεται την κόρη ενός διάσημου καθηγητή που επίσης  ερευνούσε το θέμα, προκειμένου να συγκεντρώσει πληροφορίες.
Η Νορβηγία βρίσκεται σε μια εξαιρετικά επικίνδυνη  σεισμογενή περιοχή και   ο Τζον Αντρέας Άντερσεν με τους συνεργάτες του    στηρίζονται πάνω σε αυτό τον φόβο, δημιουργώντας  με  έναν τρόπο το  σίκουελ του «Κύματο ».
Αξιοποιώντας  και πάλι τα υπέροχα τοπία της Σκανδιναβίας, επενδύοντας περισσότερο  στο σενάριο και στους χαρακτήρες  που ζουν   το δικό τους  οικογενειακό δράμα κάτω από την απειλή ενός επερχόμενου σεισμού,  παρά στα εφέ που  αν και καλοφτιαγμένα δεν μπορούν  να συναγωνιστούν αυτά των μεγάλων παραγωγών, περιγράφουν μια εξωφρενική καταστροφή,   ευαισθητοποιώντας τους συμπολίτες του  γύρω από το θέμα,   ενώ  ταυτόχρονα προσφέρουν ένα  αξιοπρεπές θέαμα  με σασπένς και καλούς ρυθμούς για τους φαν  ανάλογων ταινιών.

Το Σκυλάκι της Βασίλισσας (The Queen’s Corgi)
Σκηνοθεσία: Μπεν Στάσεν
Με τις φωνές των ( στα ελληνικά): Παναγιώτη Αποστολόπουλου, Ντίνου Σούτη, Λίλας Μουτσοπούλου, Γιάννη Στεφόπουλου, Σοφίας Παναηλίδου κ.α

Animation με τις περιπέτειες του αγαπημένου σκύλου της Βρετανίδας βασίλισσας,  που του δίνει μια πολιτική χροιά  η cameo εμφάνιση του Ντόναλντ και της Μελάνι Τραμπ.

Από τον πρωτοπόρο του 3D animation Μπεν Στάσεν, σκηνοθέτη των επιτυχημένων «Ροβινσώνας Κρούσος», «Το Μαγικό Σπίτι» και «Ο Γιος του Μεγαλοπατούσα», έρχεται ένα corgi που θα αγαπήσουν όλοι!

O Ρεξ, o καλομαθημένος σκύλος της βασίλισσας, το σκάει από το παλάτι, παγιδεύεται  ύπουλα από τον άμεσο ανταγωνιστή του και  καταλήγει αβοήθητος σε ένα καταφύγιο σκύλων. Κατά τη διάρκεια αυτού του επικού ταξιδιού του  για να βρει τη βασίλισσα, ο Ρεξ θα  βρεθεί αντιμέτωπος μέχρι και  με κυνομαχίες,  ώσπου θα ερωτευτεί και θα ανακαλύψει τον αληθινό του εαυτό.