Νεκρός στη δίνη του πάθους του: Η λεπτομέρεια που σκότωσε τον πιο παράτολμο Έλληνα κυνηγό τυφώνων
Ο απολογισμός θα ήταν σαφώς μεγαλύτερος εάν χτυπούσε σε κάποια άλλη περιοχή και όχι στην αραιοκατοικημένη Οκλαχόμα, όπου πέρασε μόνο πάνω από μία σημαντική πόλη, το Ρίνο, πιάνοντας «αδιάβαστους» επιστήμονες, μετεωρολόγους και ερασιτέχνες κυνηγούς ανεμοστρόβιλων.
Ένας εξ αυτών ήταν και ο Τιμ Σαμαράς. Ένας ομογενής Αμερικανός ελληνικής καταγωγής, για τον οποίο ο όρος «ερασιτέχνης κυνηγός» είναι πολύ μικρός και άδικος για να περιγράψει τις ιδιότητές του.
Στην πραγματικότητα ο γεννημένος το 1957 Τιμ ήταν ένας εραστής της φύσης, γοητευμένος από όλα τα φαινόμενα, κυρίως όμως από τις καταιγίδες, με αποτέλεσμα να μετατραπεί σε έναν αυτοδίδακτο επιστήμονα τον οποίο παραδέχτηκε όλη η… κανονική επιστημονική κοινότητα για την οξυδέρκεια, την τόλμη και τα επιτεύγματά του.
Ο ίδιος είχε αποκαλύψει πως γοητεύτηκε από τους ανεμοστρόβιλους βλέποντας για πρώτη φορά έναν… ψεύτικο στην ταινία «Ο μάγος του Οζ» όταν ήταν παιδί και επηρεάστηκε τόσο πολύ ώστε να προσαρμόσει ολόκληρη τη ζωή του πάνω σ’ αυτούς. «Όχι για την… φάση, αλλά για την έρευνα» όπως συνήθιζε να λέει.
Χάρη σε αυτόν και την ομάδα που είχε στήσει γύρω του μέσω της εταιρείας «Twistex», ο Σαμαράς βοήθησε στην διεξαγωγή πολυάριθμων πειραμάτων και ερευνών αυτού του ιδιαίτερου, απρόβλεπτου και άκρως επικίνδυνου φυσικού φαινομένου, αποκτώντας στην πορεία δική του εκπομπή (Storm Chaser) στο Discovery και παίρνοντας αργότερα χορηγίες για το έργο του από τον άλλο μιντιακό κολοσσό, το National Geographic.
Εκείνη την μέρα μαζί με τον γιο του Πολ και άλλους βρέθηκαν στο κυνήγι του σίφωνα του Ελ Ρίνο, που αποδείχτηκε πολύ πιο βίαιος από ότι αρχικά είχε εκτιμηθεί. Ο Σαμαράς δεν ήθελε να χαθεί αυτό που αρχικά φάνηκε ως ευκαιρία να πλησιάσουν την «καρδιά» ή το «μάτι» αν προτιμάτε, της καταιγίδας και με το συνεργείο του ξεκίνησε την καταδίωξη.
Το ίδιο έκαναν και αρκετοί άλλοι, χωρίς να γνωρίζουν ότι τελικά θα έρχονταν αντιμέτωποι με ένα τέρας κατηγορίας EF3, που θα έδινε ανέμους με ταχύτητα που θα πλησίαζαν τα 500 χιλιόμετρα την ώρα (για την ακρίβεια 486 χιλιόμετρα ή 302 μίλια την ώρα, όπως μετρήθηκαν από ραντάρ Doppler).
Ο Σαμαράς είχε κερδίσει καθολική αναγνώριση μερικά χρόνια νωρίτερα όταν είχε καταφέρει το αδιανόητο. Είχε φτάσει σε αυτό που ο μελετητής και συγγραφέας, Χάργκροβ, ονομάζει «No man’s land». Η Νότια Ντακότα δοκιμαζόταν από έναν ιδιαίτερα βίαιο και μεγάλο ανεμοστρόβιλο και ο ελληνοαμερικανός ερευνητής προσπαθούσε να μαντέψει την κίνησή του ώστε να τοποθετήσει στο εσωτερικό του τα όργανα μέτρησης. Κάτι που αποτελούσε το «Ιερό Δισκοπότηρο» του συγκεκριμένου επιστημονικού πεδίου. Αν και γεμάτος δέος από το μέγεθος και την καταστροφική ισχύ που έβλεπε μπροστά στα μάτια του, ο Σαμαράς νίκησε τους φόβους του και έβαλε στον πυρήνα του «θηρίου» τα όργανα που αργότερα έδωσαν πολύτιμα δεδομένα από την ανάλυση των οποίων έγινε πιο κατανοητός ο τρόπος εξέλιξης και συμπεριφοράς των καταιγίδων.
Μερικά χρόνια αργότερα η τύχη δεν ήταν με το μέρος του Τιμ Σαμαρά και των συνεργατών του.
Μια λανθασμένη εκτίμηση για το προς τα πού θα κινούνταν ο ανεμοστρόβιλος και μια στροφή σε χωματόδρομο που αποδείχτηκε αδιέξοδο ήταν αρκετά για να φέρουν το τραγικό τέλος. Ο Σαμαράς, ο γιος του κι ένας επιστήμονας ακόμη, ο Καρλ Γιανγκ, βρέθηκαν πολύ πιο κοντά από όσο θα ήθελαν και οι ίδιοι, παρά τον έρωτά τους για τους σίφωνες. Οι άνεμοι ήταν πολύ πιο γρήγοροι από οποιοδήποτε αυτοκίνητο, συμπεριλαμβανομένου και του ειδικά εξοπλισμένου δικού τους.
Με μέτωπο που έφτανε τα 4,2 χιλιόμετρα (το μεγαλύτερο που έχει καταγραφεί στην ιστορία), ο τυφώντας τους εγκλώβισε στην δολοφονική δίνη του. Και τελικά τους πήρε μαζί του, σκορπώντας απέραντη θλίψη όχι μόνο στην οικογένειά του, αλλά και σε ολόκληρη την επιστημονική κοινότητα που έχανε έναν πραγματικό πρωτοπόρο. Τον άνθρωπο, που όμως θα μνημονεύεται για πάντα, είχε κατορθώσει να πιάσει την καταιγίδα…
Πηγη: menshouse.gr