Ο Τάσος Ιορδανίδης υποδύεται τον Τζο -Τον ακρωτηριασμένο στρατιώτη που θα έκαναν πειραματόζωο

Στο αντιπολεμικό αριστούργημα του Ντάλτον Τράμπο «Ο Τζόνι πήρε τ’ όπλο του» που γράφτηκε το 1939 και μεταφέρθηκε από τον ίδιο στον κινηματογράφο το 1971, βασίζεται ο θεατρικός μονόλογος που παρουσιάζει ο Τάσος Ιορδανίδης στο θέατρο Altera Pars.

Ενα σκληρό κείμενο για έναν νεαρό Αμερικανό στρατιώτη που τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου από μια οβίδα.

Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ο Τάσος Ιορδανίδης θα αναμετρηθεί με τον συγκεκριμένο μονόλογο ακολουθώντας τις σκηνοθετικές οδηγίες της συζύγου του, Θάλειας Ματίκα «Η Θάλεια με γνωρίζει καλύτερα από τον καθένα. Πρόκειται για μία σόλο-περφορμανς η οποία δεν έχει ως στόχο την καλλιτεχνική επιβεβαίωση ή την εισπρακτική υπερ-αξία» αναφερει μιλώντας στο iefiemrida ο Τάσος Ιορδανίδης.

«Πρόκειται για μία πολύ προσωπική υπόθεση για μία πρόσκληση σε ένα θεατρικό συλλαλητήριο που εξυμνεί τον ανθρώπινο νου και καταδικάζει τις σκοτεινές πλευρές αυτού. Αυτό το ταξίδι ήθελα να το μοιραστώ με τον πιο δικό μου άνθρωπο, με τον άνθρωπο που έχουμε ολοκληρωτικά κοινή οπτική ζωής,τουλάχιστον σε αυτή τη θεματολογία» σημειώνει.

«Στο θέατρο αποτυπώνεται η ποικιλία των χρωμάτων της ζωής. Με ή χωρίς παραθλάσεις. Δίνεται μία θαυμάσια ευκαιρία στους υποκριτές και τους εργάτες του καλλιτεχνικού εγχειρήματος να εκδηλώσουν  μια βαθιά ανάγκη επικοινωνίας με τους κοινωνούς-θεατές. Μετά την ενασχόλησή μου με την προβληματική του σύγχρονου δυτικού-κατά κύριο λόγο-ρομαντισμού,αισθάνθηκα την επιθυμία να δουλέψω πάνω σε ένα κείμενο ουσιαστικής κοινωνικής αφύπνισης με άξονα τη φρικαλεότητα της μεγαλύτερης παράνοιας που »γέννησε» το είδος μας».

«Ο Τζο Μπόναμ, ένας νεαρός στρατιώτης, τραυματίζεται φρικτά κατά τη διάρκεια εχθροπραξιών από μια οβίδα. Ακρωτηριασμένος στα χέρια και τα πόδια, χωρίς όραση και ακοή, με διαλυμένο πρόσωπο και, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις των γιατρών, με κατεστραμμένο εγκέφαλο, μεταφέρεται στο νοσοκομείο, με την προοπτική να χρησιμοποιηθεί ως πειραματόζωο. Ωστόσο, ο Τζο, καταδικασμένος σε μια ολοκληρωτική σιωπή, αρχίζει ξαφνικά να σκέφτεται, να αισθάνεται, να ονειρεύεται και να θυμάται, διαψεύδοντας τις εκτιμήσεις της επιστήμης και να στέκεται σα σύμβολο,σαν ένας άλλος Χριστός,με το όπλο του ανά χείρας-που δεν είναι άλλο από το μυαλό του-απέναντι στο μιλιταρισμό και τους μαριονετίστες του».

«Ζούμε σε μία εποχή που βομβαρδιζόμαστε από εικόνες βομβαρδισμένων τόπων, μανάδων που ψάχνουν τα παιδιά τους μέσα σε χαλάσματα, νεκρών πατεράδων,μία εποχή αίματος, όπου συνεχίζουμε να μη γνωρίζουμε-παρά μόνο να εικάζουμε-τα αίτια. Παρά την υπερπληροφόρηση οι εκφραστές, οι πραγματικοί εκφραστές,παραμένουν αθέατοι. Το τραγικό είναι ότι δεν υπάρχουν πλέον μόνο ακούσματα και διηγήσεις και γραπτές εξιστορήσεις ή εξωραϊσμένα ντοκιμαντέρ. Υπάρχουν εικόνες. Εικόνες φρίκης,εικόνες που σφίγγουν το στομάχι. Και παρ’όλα αυτά η αδράνεια,η παθητικότητα και η απάθεια δείχνουν να κυριαρχούν. Ο καθένας μας, μέσω της δουλειάς του,των προσλαμβανουσών του και των δυνατοτήτων του,έχει τη βαθιά υποχρέωση να ορθώσει ανάστημα,να καταγγείλει και να αφυπνίσει. Ο μονόλογος του Τζο, είναι ένα τανκ ελπίδας, ένα καταγγελτικό καταδρομικό, που έχω την τύχη να έχω στα χέρια μου, ώστε να εκφράσω τη συναισθηματική συντριβή που αισθάνομαι κάθε φορά που έρχομαι σε επαφή με την ανθρώπινη αλλοτρίωση.

Αυτή δεν είναι η πρώτη αναμέτρηση του Τάσου Ιορδανίδη με το έργο. Το είχε πρωτοσυναντήσει στο ξεκίνημα της καριέρας του.
«Το κείμενο τότε ήταν του Αμερικανού Bradley-Rand Smith. Μία υπέροχη εμπειρία, αλλά ήμουν 22 ετών, με άγνοια κινδύνου, υπερφίαλος και εγωιστής.Τα φορτία ζωής που έχω τώρα είναι τελείως διαφορετικά. Αισθάνομαι μεγαλύτερη ευθύνη, όχι για το καλλιτεχνικό αποτέλεσμα,αλλά για το μήνυμα που θέλω να περάσει αυτή η διαδικασία, καθώς ενστερνίζομαι κάθε λέξη αυτού του κειμένου. Ενός εξαιρετικού κειμένου που φέρει την υπογραφή της Σοφίας Αδαμίδου με την οποία συνεργαζόμαστε πρώτη φορά και αισθάνομαι τυχερός γιατί κάθε  πρόταση της Σοφίας προκαλεί τη συλλογική μνήμη να διαλογιστεί και να καταδικάσει κάθε μορφή βίας προσφέροντας επιπροσθέτως την ευκαιρία της συναισθηματολογικής κάθαρσης. Αισθάνομαι ασφάλεια για το συνολικό αποτέλεσμα της δουλειάς μας από τη στελέχωση των συντελεστών. Η Θάλεια,η Σοφία, η Ηλένια Δουλαδήρη με τα σκηνικά και τα κοστούμια της, ο Σάκης Μπιρμπίλης με τους φωτισμούς του και ο Τάσος Σωτηράκης με την πρωτότυπη μουσική του,έχουμε γίνει ένα σώμα εναγκαλισμού καλών προθέσεων. Εδώ θα μου επιτρέψετε να ευχαριστήσω και δημοσίως το Βασίλη Μπισμπίκη και το  Γιανμάζ Ερντάλ για τη σημαντικότατη βοήθεια που μας παρείχαν».

«Οσον αφορά στα μελλοντικά σχέδια; Είναι ακόμα νωρίς αν και έχουμε ήδη ξεκινήσει κάποιες συναντήσεις για τον «Πατέρα». Ο Βασίλης Μπισμπίκης με την ιδιότητα του σκηνοθέτη, θα βαδίσει στη μέθοδο που ακολούθησε στο ανέβασμα του »Άνθρωποι και ποντίκια». Μία μέθοδος που με γοήτευσε σαν θεατή και με γοητεύει ακόμα περισσότερο κατά τη διάρκεια της διαδικασίας των προβών. Είμαι πολύ χαρούμενος για τη συνεργασία με το Βασίλη, για τη σκηνική συνάντηση με τη Μαρίνα Ασλάνογλου που θαυμάζω και εκτιμώ απεριόριστα αλλά και την παραγωγική πραγμάτωση από τα Αθηναϊκά θέατρα που έχουν περιφρουρήσει με πολλή θέρμη την καλλιτεχνική αυτή προοπτική. Από τον Οκτώβριο, στο θέατρο Αποθήκη».

«Ο Τζόνι πήρε τ΄οπλο του»
Ο Τάσος Ιορδανίδης σε έναν αντιπολεμικό μονόλογο.

Θεατρική διασκευή και απόδοση κειμένου: Σοφία Αδαμίδου
Σκηνοθεσία: Θάλεια Ματίκα
Φωτισμοί: Σάκης Μπιρμπίλης
Σκηνογραφία-Κοστούμι: Ηλένια Δουλαδήρη
Μουσική: Τάσος Σωτηράκης
Τζο: Τάσος Ιορδανίδης.

Τετάρτη έως και Κυριακή στις 21.00
Θέατρο Altera Pars, Μεγ. Αλεξάνδρου  123, τηλ: 210 3410011