Οι φυλές των επιβατών που θα συναντήσεις μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς

Εκεί μέσα θα τα δεις όλα. Και θα τα ακούσεις όλα. Είναι σαν μια μεγάλη οικογένεια, τα μέλη της οποίας δεν δίνουν και πολύ σημασία το ένα στο άλλο και βέβαια δεν γνωρίζονται μεταξύ τους. Αν και στην περίπτωση που παίρνεις καθημερινά το ίδιο μέσο το πιθανότερο είναι πως μετά από καιρό, φυσιογνωμικά τουλάχιστον, οι περισσότεροι κάτι θα σου «λένε».

Αν χρησιμοποιείς τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς σίγουρα όλες οι παρακάτω κατηγορίες- φυλές ανθρώπων θα σου θυμίσουν κάτι. Πιθανότατα, μάλιστα, κάποιες να λείπουν κιόλας. Σημασία, όμως, έχει να γίνει μια πρώτη καταγραφή του τι συναντάμε κάθε μέρα σε λεωφορεία, τρόλεϊ, τραμ, τρένα, μετρό, και μετά στα σχόλια μπορεί ο καθένας να προσθέσει τη δική του.

Οι αγουροξυπνημένοι

Τους καταλαβαίνεις με το που ανοίγει η πόρτα για να μπουν μέσα. Ξινισμένη μούρη και σηκωμένο φρύδι. Πιθανότατα θα σπρώξουν κιόλας τον μπροστινό τους, σιγοψιθυρίζοντας «έλα, πάρε τα πόδια σου». Μη τους μιλάς. Μη τους κοιτάς. Κάνε πως δεν υπάρχουν μέχρι να φτάσουν στον προορισμό τους. Πιθανότατα δεν έχουν πιει καφέ ακόμα. Άσε να τραβήξει κάποιος άλλος το ζόρι της επικοινωνίας μαζί τους. Θα τους δεις να κάθονται σε μια γωνιά στο λεωφορείο ή τον συρμό και να στηρίζουν το ταλαιπωρημένο κορμί τους πάνω σε κάποιο σταθερό σημείο.

Οι τσαμπουκάδες

Είναι «συγγενείς» με την από πάνω κατηγορία, ωστόσο, αυτοί ακόμα και να μην ασχοληθείς μαζί τους, θα ασχοληθούν αυτοί μαζί σου. Θες δεν θες. «Είναι τώρα αυτή κατάσταση»; Μην απαντήσεις. Είναι ερώτηση- παγίδα. Συνήθως την κάνουν για να βρεθεί κάποιος να πει «τι εννοείται»; Και εκεί ο χείμαρρος ξεχύνεται με όλη του την ορμή. Είναι ικανοί να τα βάλουν ακόμα και με τα χερούλια. Σίγουρα θα τσακωθούν με τους οδηγούς που δεν σταμάτησαν μπροστά τους. Και με τους διπλανούς τους γιατί τους στριμώχνουν. Και με τους απέναντι γιατί δεν ανοίγουν τα παράθυρα. Και τέλος πάντων με οτιδήποτε κινείται και αναπνέει. Χωρίς κάποια ιδιαίτερη αφορμή.

Οι τσαμπατζήδες

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πραγματικά ξεχωριστή κατηγορία. Είτε από πολιτική άποψη, είτε από πραγματική ανάγκη, είτε επειδή… έτσι, οι τσαμπατζήδες βρίσκονται παντού. Συνήθως τους καταλαβαίνεις από το διερευνητικό ύφος: «Είναι ελεγκτής αυτός τώρα»; Σπάνια τους εντοπίζεις μακριά από τις πόρτες. Και υπάρχει λόγος. Του φευγάτου η μάνα δεν έκλαψε ποτέ. Ειδικά μετά την εισαγωγή του νέου συστήματος ακύρωσης εισιτηρίων, είναι πρωταγωνιστές εξαιρετικά αστείων σκηνών καθώς τρέχουν να κολλήσουν πίσω από αυτόν που χτύπησε το εισιτήριο, ώστε να περάσουν πριν κλείσουν οι πόρτες. Το γέλιο άπλετο όταν το επιχειρούν και μπροστά τους έχουν κάποιον από τις δύο πρώτες κατηγορίες.

Οι «μυρωδάτοι»

Καλοκαιράκι. Ζέστη. Καύσωνας. Όλη μέρα στη βιοπάλη και το μεσημέρι επιστροφή στο σπίτι. Ο ιδρώτας δημιουργεί προβλήματα. Οσμής. Ειδικά αν ο «δράστης» έχει να κάνει μπάνιο 2-3 ημέρες. Συνήθως θα τους καταλάβεις (αν είσαι μακριά και δεν τους μυρίσεις) επειδή όσο πήχτρα κι αν είναι το λεωφορείο ή το τρένο, εντελώς τυχαία τριγύρω τους έχει δημιουργηθεί ένα μικρό κενό. Ο γραφών είχε την εξαιρετική τύχη για περίπου δυο χρόνια να συνταξιδεύει σχεδόν καθημερινά στο τρόλεϊ του δρομολογίου 13 από την Λαμπρινή μέχρι το κέντρο της Αθήνας, με μια… μικρή θεά, ηλικίας περίπου 70 ετών, η οποία είχε πάντα στην τσάντα της ένα αποσμητικό σώματος. Κανένας δημοσιογράφος, όσο καλός και να είναι, δεν μπορεί να περιγράψει τι γινόταν κάθε φορά που ψέκαζε κάποιον!

Οι… θέλω να κάτσω οπωσδήποτε

Έχετε δει ποτέ ιπποδρομίες; Τη στιγμή της εκκίνησης δεν ανοίγουν ξαφνικά οι πόρτες μπροστά από τα περήφανα άλογα και αυτά με όση δύναμη έχουν αρχίσουν να τρέχουν προς τα μπροστά; Ε αυτό! Είναι οι άνθρωποι που θα περάσουν από πάνω σου, αν χρειαστεί, προκειμένου να φτάσουν πρώτοι, στο ελεύθερο κάθισμα. Οι καλύτεροι αυτής της κατηγορίας- φυλής είναι αυτοί που όχι απλά δεν ζητάνε συγγνώμη αλλά σου λένε, την ώρα που σε σπρώχνουν, «κατσ’, κατσ’ κατσ’, λίγο»!

Οι ομιλητικοί

Τόσα χρόνια μέσα στα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς (ως ένας περήφανος αρνητής του αυτοκινήτου), έχω ακούσει για το πώς χώρισε η Μαρία που έκανε τον Πέτρο… τσακωτό. Πως η Μαίρη έκανε αγοράκι αν και η καημένη ήθελε κοριτσάκι. Πως ο σπιτονοικοκύρης του κυρ. Νίκου θέλει αύξηση και αυτός σκέφτεται να φύγει. Πως η κυρά Πόπη το Σάββατο από την λαϊκή θα πάρει ψάρι να κάνει, γιατί έχουν καιρό να φάνε στο σπίτι ψάρι και αυτό, διατροφικά μιλώντας πάντα, δεν είναι σωστό. Επίσης, έχω ακούσει τον Γιάννη να τσακώνεται με κάποιον ξάδερφο από το χωριό γιατί του «πάτησε» τα χωράφια και αν έρθει εκεί θα δει τι έχει να γίνει, «άντε να πούμε»! Και όλα αυτά χωρίς κανένα κόπο. Οι πρωταγωνιστές φωνάζουν. Με όλη τους την ψυχή. Σα να είναι στο σπίτι τους ένα πράγμα.

Οι πολιτικοί (παρέα με τους οικονομολόγους)

Τσίπρα γατάκι. Μητσοτάκη τυχαίε. Τραμπ «πουθενά». Πούτιν αστείε. Αν έχετε τα κότσια μπείτε σε ένα λεωφορείο πρωί- πρωί. Όλο το «ανφάν γκατέ» της πολιτικής βρίσκεται εκεί και σας περιμένει. Τι θέλετε; Πολιτική ανάλυση; Την έχουμε. Οικονομική ανάλυση; Εύκολα. Τίποτα δεν μένει ασχολίαστο. Με ύφος περισπούδαστο. Σοβαρό. Θυμωμένο. «Δώσε μου εμένα την καρέκλα για μια εβδομάδα, δεν θέλω περισσότερο, και θα δεις πως θ’ αλλάξουν όλα»! Όχι μόνο στην Ελλάδα. Σε παγκόσμιο επίπεδο. Ακόμα και αν δεν έχεις δει τη συζήτηση στη βουλή το προηγούμενο βράδυ, ακόμα κι αν δεν έχεις διαβάσει εφημερίδες μια μικρή διαδρομή αρκεί για να μάθεις τα πάντα. Και με δωρεάν ανάλυση του τι πρέπει να γίνει για να βγει ο πλανήτης από το αδιέξοδο. Κι αυτό το ρημάδι το δρομολόγιο δεν λέει να τελειώσει

Οι αθλητικογράφοι

Αγαπημένη μέρα η Δευτέρα. Ειδικά μετά από κανένα ντέρμπι. Δεκάδες μικροί Αλέφαντοι κατακλύζουν τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Έχασε η ομάδα. Και βέβαια έχασε. Αφού δεν έπιασε το… ροτεϊσο. Το τρανζίσιο δεν λειτούργησε. Το 3-5-2 δεν ταιριάζει σαν σύστημα στην ομάδα γιατί κουτουλάνε ο ένας με τον άλλο στο κέντρο. Ομηρικοί καυγάδες ακόμα και από απόσταση. «Άσε ρε μεγάλε, που θα μας μάθεις μπάλα» λέει, αυτός που είναι πίσω σου και σηκώνει αγανακτισμένος το χέρι για να δείξει τον άλλο που είναι σε απόσταση 3-4 ατόμων και ο οποίος άρχισε την κουβέντα. Ακόμα και τα φανάρια, που τώρα τα έπιασε να είναι όλα κόκκινα, φαίνεται πως είναι εναντίον σου.

Οι «πέφτουλες»

Ρε φίλε, αλήθεια τώρα, «κοπέλια, μου χαρίζεις το ονοματάκι σου», ενώ είμαστε σαν σαρδέλες ο ένας πάνω στον άλλο, στις 8:30 το πρωί; Αλήθεια; Και καλά εσύ το πιστεύεις, εμείς οι υπόλοιποι τι φταίμε; Κανένα έλεος, δηλαδή; Και όσο δεν του μιλάει η κοπελιά, τόσο να επιμένει. Και τόσο γέλιο να χαρίζει σε όλους τους υπόλοιπους που παρακολουθούν την απέλπιδα προσπάθεια του να έχει κάποιο «κέρδος» το πρωινό δρομολόγιο

Τα «ζόμπι»

Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια φυλή που αναπτύχθηκε τα τελευταία χρόνια. Είτε βρίσκονται μέσα σε κάποιο μέσο, είτε όχι, ένα και το αυτό. Δεν μιλάνε, δεν λαλάνε, δεν αναπνέουν, δεν κινούνται. Κολλημένοι πάνω στο τάμπλετ, ή στο smartphone. Με τ’ ακουστικά στ’ αυτιά. Κανείς δεν μπορεί να τους ενοχλήσει. Κανείς δεν μπορεί να ταράξει την μακαριότητά τους. Είναι σαν τον στίχο του Τερλέγκα «έφτιαξα δικό μου κόσμο, όπως οι τρελοί, και χωράω εγώ μόνο, κι είμαστε πολλοί». Όχι τίποτε άλλο, αλλά χάνουν και όλο το πανηγύρι με τις παραπάνω κατηγορίες συνεπιβατών.

Οι μη μου άπτου

Πήχτρα ο συρμός. Ο ένας πάνω στον άλλο κι εσύ προσπαθείς να κρατηθείς από κάπου για να μην πέσεις και συμπαρασύρεις μαζί σου τους πάντες και πέσετε όλοι σαν καλοστημένο ντόμινο. Και ακουμπάς την κυρία. Τι πιο φυσιολογικό; Και σε κοιτάει με ύφος δολοφονικό. Σα να της έχεις σκοτώσει τη μάνα, αφού την έχεις βιάσει πρώτα. Ευγενικός εσύ, ζητάς συγγνώμη. «Τι συγγνώμη κύριε μου; Δεν βλέπετε που πάτε»; και να καταριέται μετά την ώρα και τη στιγμή που πήρε το τρένο και όχι κάποιο ταξί, αφού «εδώ μέσα είναι στοιβαγμένοι σα ζώα». Καλώς ορίσατε στα Μέσα ΜΑΖΙΚΗΣ Μεταφοράς, μαντάμ.