Όταν κλαίμε όντως ανακουφιζόμαστε;

Υπάρχουν διάφορες απόψεις για το κλάμα. Μερικοί λένε ότι δεν πρέπει να κλαίμε καθώς το κλάμα είναι σημάδι αδυναμίας. Άλλοι λένε ότι είναι καλό να κλαίμε επειδή έτσι ξεσπάμε και ανακουφιζόμαστε. Κάποιοι άλλοι πάλι λένε ότι το κλάμα μπορεί σε κάποιες περιπτώσεις να είναι χειριστικό.

Ποια μπορεί να είναι η αλήθεια;

Σύμφωνα με τις έρευνες του Δόκτωρ Jonathan Rottenberg όντως το κλάμα βελτιώνει σε κάποιες περιπτώσεις τη διάθεση μας, αλλά λιγότερο από όσο πιστεύουμε. Το πώς οι άλλοι αντιδρούν στο δικό μας κλάμα είναι ένας πολύ σημαντικός παράγοντας που καθορίζει το πώς νιώθουμε μετά, υποστηρίζει ο Dr. Vingerhoets ειδικός στις κοινωνικές και συμπεριφορικές επιστήμες του Πανεπιστημίου Tilburg. Αν οι γύρω μας αντιδράσουν με κατανόηση θα νιώσουμε περισσότερο καλά από ότι αν μας κοροϊδεύαν και ντρεπόμασταν για αυτό.

Πως καταλαβαίνουμε ότι χρησιμοποιούμε το κλάμα με «υγιή» τρόπο;

Αν έχουμε φορτιστεί αρκετά συναισθηματικά είτε από λύπη είτε από χαρά μπορεί να κλάψουμε. Το κλάμα δημιουργεί στιγμιαία ανακούφιση. Αν παρ’ όλα αυτά στην πορεία συνεχίσω να έχω αρνητικό συναίσθημα σημαίνει ότι δεν κατάφερα να διαχειριστώ πλήρως αυτό που συνέβη.

Από την άλλη, αν «καταπίνω» το συναίσθημά μου μη επιτρέποντας στον εαυτό μου να δείξει «αδύναμος», αργά ή γρήγορα θα βρει τρόπους να ξεσπάσει (όπως για παράδειγμα με διάφορα Ψυχοσωματικά συμπτώματα ή κατάθλιψη).

Bλέποντας ότι οι άλλοι δείχνουν ενδιαφέρον στην εαυλωτότητα μας (στο γεγονός ότι κλαίμε), ιδίως αν τα παιδικά μας βιώματα εμπεριείχαν γονεϊκή αποστασιοποίηση και αδιαφορία, μας κάνουν πιο επιρρεπείς στο να κλαίμε για να μας προσέξουν. Όσο όμως χρησιμοποιούμε το κλάμα για να έχουμε τη συμπάθεια των άλλων, τόσο περισσότερο εξαρτόμαστε από αυτούς και ταυτόχρονα δημιουργούμε μια εικόνα που δεν θα θέλαμε να έχουν. Τι γνώμη θα είχατε αν βλέπατε κάποιον άγνωστο να χρησιμοποιεί το κλάμα για να του δώσουν σημασία; Πόσο θα τον υπολογίζατε;

Για αυτούς που δεν θέλουν να κλαίνε: Το κλάμα δεν είναι απαγορευμένο. Σε στιγμή που θα νιώσουμε ότι θέλουμε να κλάψουμε ας μην το συμπιέσουμε κι άλλο. Ας κλάψουμε, ας βρούμε χώρο που θα είμαστε με τον εαυτό μας και κλαίγοντας ας βρούμε το θάρρος να παρηγορήσουμε πρώτοι εμείς τον εαυτό μας. Όχι μόνο είμαστε αδύναμοι, αλλά πολύ δυνατοί να έχουμε αντέξει τόσα για τόσο καιρό.

Για αυτούς που το κλάμα αποτελεί ανακούφιση: Δεν είναι «κακό» να κλαίμε. Ας σκεφτούμε μόνο: Μήπως το κλάμα μου προσφέρει ανακούφιση μόνο για λίγο; Μήπως μετά συνεχίζουν να στριφογυρίζουν στο μυαλό μου θέματα προς επίλυση που δεν ξέρω πώς να τα διαχειριστώ. Είναι σημαντικό σε αυτό το σημείο να συμβουλευτώ τον κατάλληλο Ειδικό Ψυχικής υγείας για να νιώθω ουσιαστική ανακούφιση επιλύοντας αυτά που με απασχολούν.

Για αυτούς που το κλάμα τους κάνει πιο συμπαθείς: Όσο και να κλάψουμε, ότι και να πούμε είναι μεγάλη πιθανότητα να περάσουμε διαφορετικά μηνύματα στο άτομο ή άτομα που έχουμε απέναντι μας. Ο καθένας μεταφράζει συμπεριφορές με το δικό του τρόπο και αντίληψης και ανάγκης. Μπορεί να μη λάβαμε μέχρι τώρα την αγάπη και το ενδιαφέρον που θα θέλαμε αλλά έχουμε σίγουρα τη δική μας μοναδική αξία. Επίσης αυτό δεν σημαίνει και ότι δεν θα το λάβουμε ποτέ.

Τον πήχη για το πώς θέλουμε να μας φέρονται οι άλλοι τον θέτουμε μόνοι μας. Θέλουμε να μας λυπούνται και να επιβεβαιώνουμε στον εαυτό μας για ακόμη μια φορά ότι βρήκαμε κάποιον που ούτε αυτός ενδιαφέρεται για εμάς; Ή θέλουμε όντως να νοιάζεται για εμάς; Για να γίνει το δεύτερο χρειάζεται να μάθουμε να φροντίζουμε και να υπολογίζουμε πρώτοι τον εαυτό μας. Δεν είναι εύκολο αλλά ούτε και ακατόρθωτο.