Όταν οι τυραννόσαυροι περνούσαν τους χειμώνες στην Αρκτική
Η Γη ήταν πολύ θερμότερη από ό,τι σήμερα την εποχή των δεινοσαύρων, ακόμα και τότε όμως η Αρκτική έμενε σκοτεινή και κατεψυγμένη τους χειμώνες. Ακόμα κι έτσι, όμως, τα ερπετά δεν έλειπαν.
Μικροσκοπικά απολιθώματα δεινοσαύρων που είχαν μόλις εκκολαφθεί ή ετοιμάζονταν να το κάνουν αποκαλύπτουν ότι οι δεινόσαυροι ζούσαν στην Αρκτική όλο το χρόνο και δεν μετανάστευαν στο νότο για να ζευγαρώσουν, όπως υπέθεταν μέχρι σήμερα οι παλαιοντολόγοι.
«Είναι οι πιο βόρειοι δεινόσαυροι που έχουν ανακαλυφθεί ως σήμερα» λέει ο Πάτρικ Ντρούκενμιλερ, διευθυντής του Μουσείου του Βορρά στο Πανεπιστήμιο της Αλάσκα, πρώτος συγγραφέας της μελέτης που δημοσιεύεται στο Current Biology.
Τα ευρήματα, λέει ο ερευνητής, υποδεικνύουν ότι, σε αντίθεση με τα σημερινά ερπετά, οι δεινόσαυροι ήταν στην πραγματικότητα θερμόαιμοι.
Η μελέτη εξετάζει απολιθώματα από τουλάχιστον επτά είδη δεινοσαύρων που έζησαν στην Αλάσκα πριν από 70 εκατομμύρια χρόνια –άλλοι ήταν φυτοφάγοι, άλλοι ανήκαν στο γένος των σαρκοφάγων τυραννόσαυρων. Βρέθηκαν στην κοίτη του ποταμού Κόλβιλ στη βόρεια Αλάσκα, περίπου 400 χιλιόμετρα νότια του Αρκτικού Κύκλου.
Στην Κρητιδική Περίοδο η Αλάσκα βρισκόταν σε διαφορετική θέση, ακόμα πιο βόρεια από ό,τι βρίσκεται σήμερα. Υπολείμματα προϊστορικών φυτών δείχνουν ότι η μέση θερμοκρασία στην περιοχή δεν υπερέβαινε τους 6 βαθμούς Κελσίου, κάτι που σημαίνει ότι οι χειμώνες ήταν δριμείς.
Και ενώ η Αλάσκα περνά σήμερα δύο μήνες χωρίς ήλιο κάθε χειμώνα, την εποχή εκείνη έμενε στο σκοτάδι για τέσσερις μήνες το έτος.
«Αν οι δεινόσαυροι αναπαράγονταν, θα πρέπει να περνούσαν και τους χειμώνες στην ίδια περιοχή. Αν περνούσαν τους χειμώνες τους εκεί, τότε πρέπει να αντιμετώπιζαν συνθήκες που συνήθως δεν συνδέουμε με τους δεινοσαύρους, όπως για παράδειγμα το χιόνι» είπε ο Ντρούκενμιλερ.
Το πιθανότερο, εκτίμησε ο ερευνητής, είναι ότι οι δεινόσαυροι της Αλάσκας ήταν ομοιόθερμα ζώα, διατηρούσαν δηλαδή σταθερή τη θερμοκρασία του σώματός τους, όπως συμβαίνει σήμερα με τους απογόνους τους τα πτηνά.
«Τα μικρότερα είδη μπορεί να έπεφταν σε χειμέρια νάρκη. Τα μεγαλύτερα ίσως βοσκούσαν υπολείμματα φυτών μέχρι την άνοιξη, όπως κάνουν σήμερα οι άλκες.
Στην ίδια περιοχή είχαν βρεθεί παλαιότερα απολιθώματα διαφόρων θερμόαιμων ζώων, όχι όμως φίδια, βατράχια και χελώνες, ζώα που υπήρχαν σε αφθονία σε μικρότερα γεωγραφικά πλάτη. Αυτό υποδεικνύει ότι τα ποκιλόθερμα, ή ψυχρόαιμα, ζώα, δεν ήταν προσαρμοσμένα να ζουν στην προϊστορική Αλάσκα.
«Η μελέτη μας αφορά ένα από τα παλαιότερα ερωτήματα μεταξύ των παλαιοντολόγων: ήταν οι δεινόσαυροι θερμόαιμοι;» είπε ο Ντρούκενμιλερ. «Πιστεύουμε ότι η ενδοθερμία τους ήταν πιθανότατα σημαντικό μέρος της ικανότητάς τους για επιβίωση».