Πάει ο παλιός ο χρόνος, με νύχτες μαγικές και ονειρεμένες…

Είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις όπου στέκομαι στο τέλος του… δρόμου με μια αναδρομή των τελευταίων 12 μηνών. Μια εξιστόρηση γεγονότων που θα μείνουν χαραγμένα με χρυσά γράμματα στο βιβλίο της ιστορίας, τόσο για τον ποδοσφαιρικό Ολυμπιακό όσο για το… μπασκετικό Περιστέρι και τον Μίλωνα στο βόλεϊ.

Κλείνοντας την 3η δεκαετία στο χώρο, ομολογώ ότι για πρώτη στην καριέρα μου έζησα τόσα πολλά και ξεχωριστά γεγονότα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, γι’ αυτό θα ήθελα να τα καταγράψω και ταυτόχρονα να τα μοιραστώ με τους αναγνώστες του ertsports.gr

Είμαστε στην εποχή της πληροφόρησης και όχι της γνώσης. Η πληροφόρηση είναι πλέον πολύ εύκολα προσβάσιμη μέσω της τεχνολογίας, αλλά η γνώση απαιτεί ανάλυση, κατανόηση και εφαρμογή σε διάφορα πεδία. Σε μια χρονική περίοδο ιδιαίτερα δύσκολη για κάθε δημοσιογράφο όπου θέλει όχι μόνο να κάνει σωστά τη δουλειά του, αλλά και να βρίσκεται στον τόπο του γεγονότος, είναι μάλλον ευλογία να ζεις εκ των έσω όλα όσα γράφονται με χρυσές σελίδες στο βιβλίο μιας ομάδας. Βέβαια, υπάρχει και η άλλη πλευρά του νομίσματος όπου βιώνεις εκ των έσω και καταγράφεις ή μεταφέρεις γεγονότα που θέλεις να ξεχάσεις αλλά δεν πρέπει!

Ίσως γιατί αυτά αποτελούν οδηγό για το μέλλον και ταυτόχρονα παρατηρείς πόσο εύκολα ή δύσκολα μπορεί να αλλάξει η ροή της ιστορίας μετά από ένα θλιβερό συμβάν όπου όλη η Ελλάδα ασχολείται μαζί του. Είναι στιγμές που αναρωτιέμαι εάν όλα όσα βιώνουμε καθημερινά στα γήπεδα αποτελούν ένα είδος “κρυφού σχολειού” έστω και αν τα πάντα μαθαίνονται και δημοσιεύονται στο δευτερόλεπτο!

Κοντεύουν τριάντα χρόνια από τότε που ξεκίνησα αυτή τη μαγική δημοσιογραφική πορεία, με τα δύο πρώτα θέματα που κατέγραψα να κάνουν με το χαμό δύο ανθρώπων που μνημονεύονται ακόμα και σήμερα απ’ όσους έχουν απομείνει να σκαλίζουν κομμάτια της ιστορίας του Ολυμπιακού και του Ατρόμητου. Το πρώτα θέματα, λοιπόν, ήταν δύο κηδείες! Ναι και όμως, ήταν άκρως διδακτικές για τη μετέπειτα πορεία μου ώστε να καταλάβω πόσο επιδραστικός ήταν ο χαμός δύο ανθρώπων, για διαφορετικούς λόγους, και ταυτόχρονα πόσα λόγια υποσχέσεις ακούστηκαν δίχως τα περισσότερα να γίνουν πράξη. Το πρώτο ήταν 11 Νοεμβρίου 1994 στην εξόδιο ακολουθία του Βασίλης Δουρίδα, γνωστός και ως Ατίλιο, ένθερμος οπαδός του Ολυμπιακού και της Εθνικής Ελλάδος και τρομπετίστας της εξέδρας των δύο ομάδων.

Το δεύτερο ήταν λίγους μήνες αργότερα στις 30 Απριλίου 1995 όταν στο γήπεδο της Ελευσίνας έχανε τη ζωή του κατά τη διάρκεια του αγώνα με τον Πανελευσινιακό ο Ζαϊρινός ποδοσφαιριστής του Ατρόμητου Μουκάντι Τσιμάγκα. Και όμως ήσουν εκεί…
Από τότε μέχρι σήμερα κύλησε αρκετό νερό στ’ αυλάκι αλλά ευτυχώς τέτοιου είδους θέματα δεν κάλυψα ποτέ. Ήταν όμως ένας άτυπος μπούσουλας για να ζήσεις από κοντά το συναίσθημα, όλα εκείνα που εξέπεμπαν δύο άνθρωποι ακόμα και με το φευγιό τους. Τον αντίκτυπο που είχαν στην κοινωνία και ειδικά στην αθλητική οικογένεια.

Τα χρόνια πέρασαν και μέσα σ’ αυτή την πορεία υπήρχαν γεγονότα που είτε σε στοίχειωναν για καιρό (βλέπε επεισόδια και βία) είτε σου έδιναν πρόσκαιρες ελπίδες για ένα καλύτερο αύριο (τελικοί και κάλυψη μεγάλων διοργανώσεων). Ωστόσο η φετινή αγωνιστική χρονιά ήταν ξεχωριστή. Τόσα πολλά γεγονότα σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα όπου θα μπορούσα να γράψω και βιβλίο. Δείγμα των πόσων συναισθημάτων μπορούν να ξυπνήσουν μέσα από ένα γεγονός, έστω και αν προσπαθείς να το καταγράψεις αυστηρά επαγγελματικά. Και όμως ήσουν εκεί…

Ιδιαίτερα συναισθήματα, ιστορικά επιτεύγματα σε διάστημα τεσσάρων μηνών, λίγο πριν το καλοκαίρι και με αποκορύφωμα την εκπομπή των Ολυμπιακών Αγώνων.

Θα ξεκινήσω με το πιο έντονο συναίσθημα. Εκείνο που ξεφεύγει από τα στενά χρώματα μιας ομάδας και μπορείς να το δεις να αποτυπώνεται μέσα από ένα ευρύτερο πρίσμα, της Ελλάδας. Φυσικά και αναφέρομαι στην κατάκτηση του Conference league από τον Ολυμπιακό. Με το… χρυσό γκολ του Ελ Κααμπί, που πήρε το πρώτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο στην ιστορία του και έμελλε μέσα από την συχνότητα της ΕΡΑΣΠΟΡ να… εκπέμψουμε στο ίδιο μήκος κύματος για να μεταφερθεί σε όσους δεν είχαν εικόνα. Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνη τη σκηνή που εκτυλίχθηκε στις 29 Μαϊου 2024 και θα μνημονεύεται για χρόνια, για δεκαετίες, ακόμα και αν ακολουθήσουν και άλλα ευρωπαϊκά τρόπαια. Γιατί το πρώτο είναι πάντα και το πιο γλυκό… κομμάτι της ζωής!

Επική νίκη, μοναδικά συναισθήματα να καταγράφονται από μικροφώνου και μια… λαοθάλασσα από φίλους τους Ολυμπιακού να κάνουν τη νύχτα-μέρα. Το όνειρο δεκαετιών έγινε αληθινό, για τους φίλους της ομάδας, σήκωσε το ευρωπαϊκό και οι στιγμές που ζήσαμε πριν, κατά τη διάρκεια και στο τέλος με τον… συνοδοιπόρο μου Μπάμπη Παπάζογλου, ξεχωριστές και μοναδικές. Αυτό που λέμε κυριολεκτικά ανεξίτηλες.

Βέβαια, είχαν προηγηθεί δύο ακόμα ματς, μεταξύ άλλων, όπου ο Ολυμπιακός, όχι μόνο έκανε σπουδαίες ευρωπαϊκές νίκες, αλλά έγραψε ιστορία και μάλιστα μακριά από το Καραϊσκάκη. Ακόμα θυμάμαι την 14η Μαρτίου στην ουδέτερη Τόπολα όπου κατατρόπωσε 1-6 τη Μακάμπι και πανηγύρισε την πρόκριση για την προημιτελική φάση του UEFA Conference League! Μια ονειρική εμφάνιση, ρυθμός καταιγιστικός και τα ρεκόρ να πέφτουν… βροχή. Άλλωστε, το 6-1 αποτελεί την ευρύτερη νίκη σε αγώνα νοκ – άουτ στη συγκεκριμένη διοργάνωση. Ακόμα θυμάμαι ότι o χρόνος κύλησε… νερό, όταν μετά τη λήξη του ματς, για μια ώρα όλοι πανηγύριζαν στα αποδυτήρια, μιλούσαν πανευτυχείς στα μικρόφωνα και τις κάμερες, για να ακολουθήσει απευθείας ταξίδι οδικώς 2,5 ωρών από Τόπολα μέχρι Βελιγράδι και απευθείας πτήση για Αθήνα. Το τσάρτερ της χαράς, ίδιο αεροπλάνο και μάλιστα με ανακατεμένους τους παίκτες, τους προπονητές, τους παράγοντες και τους δημοσιογράφους. Ο επίλογος εκείνης της επιτυχίας γράφτηκε νωρίς τα ξημερώματα, όπου περίμεναν στο “Ελ. Βενιζέλος” χιλιάδες φίλαθλοι του Ολυμπιακού για να αποθεώσουν την αποστολή.

Όμως η παράνοια και το αδιανόητο θα συνεχιζόταν αρχές Μαϊου, όπου πάλι μαζί με την αποστολή των Πειραιωτών θα βλέπαμε από πρώτη…θέση, πως γράφεται μια νέα ιστορία επί βρετανικού εδάφους. Αυτή τη φορά, ήταν το 4-2 επί της Άστον Βίλα για να κάνει το πρώτο βήμα για την ιστορική πρόκριση στον τελικό του Conference League. Ένας Ολυμπιακός που χτυπούσε ανελέητα τον αντίπαλο, ενώ άντεχε ταυτόχρονα την πίεση του Γουότκινς και της παρέας του. Παιχνίδι, κυνικό και κατά διαστήματα ολοκληρωτικό από την ομάδα του Μεντιλίμπαρ. Προϊόν όχι ουρανοκατέβατης ρέντας, αλλά άψογης λειτουργίας μέσα στο γήπεδο. Ακόμα δεν θυμάμαι πως πέρασε 1,5 ώρα ποδοσφαιρικής μαγείας για να ακολουθήσει το ίδιο σκηνικό, όπως στη Σερβία. Τρελό γλέντι στα αποδυτήρια, δηλώσεις, οδικώς 1,5 ώρα μέχρι το αεροδρόμιο για να φτάσουμε ξημερώματα στην Αθήνα, όπου οι… αλλόφρονες φίλοι του Ολυμπιακού είχαν κάνει πάλι το “Ελ. Βενιζέλος” να μοιάζει με “Καραϊσκάκη”.

Στη Σερβία, πάλι, έμελλε να ζήσω μια ιστορική στιγμή, έστω και αν αυτή τη φορά δεν είχε λάμψη τροπαίου ή αίσθηση πρόκρισης, όπως του Ολυμπιακού στην Τόπολα. Στο φιλόξενο και… μπασκετικό Βελιγράδι, το Περιστέρι για πρώτη φορά στην ιστορία του θα μετείχε σε Final Four ευρωπαϊκής διοργάνωσης, με τη σφραγίδα του BCL. Με τον κόσμο στο πλευρό του και με όνειρο την πρόκριση στον τελικό, ο ΓΣΠ πάτησε το glass floor της “Stark Arena”, έχοντας την αύρα του Βασίλη Σπανούλη. Με προσμονή για συμμετοχή στον τελικό, λύγισε στον ημιτελικό από την Τενερίφη, ενώ στον μικρό τελικό, λύγισε στις λεπτομέρειες από τη Μούρθια. Ακόμα θυμάμαι όσα προηγήθηκαν στους δρόμους του Βελιγραδίου με τους φίλους του Περιστερίου να ζουν το πάρτι της συμμετοχής και να κλέβουν την παράσταση στο γήπεδο, ενώ υπήρχαν και οι τυχεροί που είδαν τον Βασίλη Σπανούλη έξω από το γήπεδο να κάνει τη βόλτα του. Στιγμές και αναμνήσεις μοναδικές και ειδικά όταν μιλάμε για μια σπουδαία διοργάνωσης όχι απλά μιας ομάδας με πολλούς τίτλους και διακρίσεις αλλά για την ομάδα της γειτονιάς, όπου γεννήθηκες και μεγάλωσες.

Νωρίτερα, σ’ ένα άλλο ταξίδι (16/1) έμελλε να γραφτεί εκ νέου ιστορία και μάλιστα από μια… τρελοπαρέα του βόλεϊ, επίσης από μια συνοικιακή ομάδα της Αθήνας. Ο Μίλωνας, θα ταξίδευε στην έδρα της πανίσχυρης Ναντ, με στόχο να διατηρήσει τις όποιες πιθανότητες είχε και στην καλύτερη να αποκομίσει αναμνήσεις-εμπειρίες απέναντι σε έναν αντίπαλο πιο ποιοτικό. Η ιστορία τελικά έδειξε κάτι εντελώς διαφορετικό. Η ομάδα της Νέας Σμύρνης έγραψε το δικό της ΕΠΟΣ, μόλις στη 2η χρονιά σε ευρωπαϊκή διοργάνωση, όταν πήρε απίθανη πρόκριση στα προημιτελικά του CEV Cup χάρη στο χρυσό σετ (3-2). Το «έτσι θέλω» της ομάδας που αρνείται να χάσει. Ο Μίλωνας στον πρώτο αγώνα είχε νικήσει 3-2 σετ και στοχεύει σε νίκη με οποιοδήποτε σκορ για να προκριθεί. Ακόμα θυμάμαι τους λιγοστούς Έλληνες να πανηγυρίζουν δίπλα-δίπλα με τους παίκτες, ενώ ο τόνος της περιγραφής για την ΕΡΑ ΣΠΟΡ ήταν τόσο δυνατός που ξεπερνούσε την… εκκωφαντική σιωπή των Γάλλων που έφυγαν βουβοί από το γήπεδο. Και σε αυτή τη σελίδα της ιστορίας, υπήρχε υποδοχή-ηρώων στο αεροδρόμιο. Η δυσκολία της αποστολής, ήταν η πλήρης καταγραφή ενός γεγονότος από πρωταγωνιστές που ξεχείλιζαν από χαρά για πρώτη φορά στην καριέρα τους και να μεταφερθεί αυτούσια μέσα από το ertsports.gr αλλά και την ΕΡΑΣΠΟΡ.

Ως λάτρης της σημειολογίας συγκράτησα κάμποσες σκηνές και ατάκες. Οι περισσότερες όμως έμεινα βαθιά μέσα χαραγμένες, νιώθοντας ασφαλώς πιο «γεμάτος» από εμπειρίες και με… καύσιμα που θα χρησιμεύσουν στις επόμενες αντίστοιχες επιτυχίες.