Παιδιά: Γιατί δεν πρέπει να κάνουν πράγματα μόνο για να μας ευχαριστήσουν;

Το να ευχαριστούμε όλους όσους βρίσκονται γύρω μας, είναι όχι μόνο μια μη ρεαλιστική προσδοκία, μα και μια επιβλαβής στάση ζωής. Ως εκ τούτου, όσον αφορά τα παιδιά, είναι σημαντικό να τα βοηθήσουμε να αναπτύξουν αυτοπεποίθηση και να πατούν γερά στα πόδια τους από μικρή ακόμη ηλικία. Πρέπει να φροντίσουμε να νιώθουν την επιδοκιμασία και την άνευ όρων αγάπη μας. Φυσικά και υπάρχουν όρια, φυσικά και υπάρχουν επιπλήξεις. Μα όλοι οι περιορισμοί και οι αλλαγές πρέπει να γίνονται πάντοτε υπό τη βεβαιότητα ότι έτσι κι αλλιώς, αγαπιούνται.

Η μόνιμη ανάγκη για έγκριση μπορεί να κάνει ένα παιδί να φαίνεται πολύ ευγενικό και «καλό», στην πραγματικότητα όμως λαμβάνει απογοήτευση αφού το παιδί θυσιάζει τις δικές του ανάγκες στο βωμό της ικανοποίησης των αναγκών όλων των άλλων. Τι μπορούμε να κάνουμε ώστε αυτό να μη συμβεί;

Για τα παιδιά, οι γονείς αποτελούν πρότυπα. Είναι φυσιολογικό λοιπόν να θέλουν να τους ευχαριστούν. Είναι η στάση εκείνων που θα μεταμορφώσει αυτή τη φυσική ανάγκη του κάθε παιδιού σε αυτοεκτίμηση.

Στόχος είναι οι γονείς να αξιοποιήσουν αυτό το θαυμασμό που γεννάται από την αγάπη των παιδιών για εκείνους ώστε να τα μάθουν να εγκρίνουν τον εαυτό τους μόνα τους. Να θεωρούν πως είναι πολύτιμα, άξια σεβασμού και έχουν το δικαίωμα των δικών τους κρίσεων και απόψεων. Με αυτόν τον τρόπο, θα συμβεί μια υγιής μετάβαση κατά την οποία τα παιδιά θα σταματήσουν να εξαρτώνται και να καθορίζονται από τις απόψεις των γονιών τους και θα αρχίσουν να εμπιστεύονται τον εαυτό τους.

Πώς θα βοηθήσετε το παιδί να «πατήσει στα πόδια του»

Ένας υπερβολικά απαιτητικός ή υπερπροστατευτικός τρόπος ανατροφής, εμποδίζει τα παιδιά να αναπτύξουν ανεξαρτησία. Η αντίληψη ότι ένα «καλό» παιδί είναι ένα υπάκουο και υποταγμένο παιδί, είναι λανθασμένη. Ως εκ τούτου, δε συνίσταται να τιμωρείτε το παιδί κάθε φορά που δεν σας ακούει διότι έτσι μαθαίνει ότι για να αγαπηθεί, πρέπει να ευχαριστεί και να εκπληρώνει τις προσδοκίες σας.

Εάν τα παιδιά συμπεριφέρονται ακατάλληλα, οφείλουμε να τους εξηγήσουμε γιατί η συμπεριφορά τους δεν είναι αποδεκτή, ξεκαθαρίζοντας όμως ότι η συγκεκριμένη πράξη είναι ακατάλληλη, όχι το ίδιο το παιδί.

Το περιβάλλον του σχολείου

Όταν τα παιδιά ξεκινούν το σχολείο, αρχίζουν να αλληλεπιδρούν με άλλα άτομα. Σε αυτό το περιβάλλον, ο δάσκαλος είναι αυτός που κατέχει την «εξουσία» και είναι φυσιολογικό τα παιδιά να θέλουν να κερδίσουν την έγκρισή του. Το ίδιο ισχύει και για τους συνομηλίκους τους. Κάθε παιδί θα θέλει να γίνει αποδεκτό και ευπρόσδεκτο στην ομάδα.

Ωστόσο, εάν δεν έχει χτιστεί η αυτοεκτίμηση, όλες αυτές οι σχέσεις αναπτύσσονται προβληματικά. Ένα παιδί που χρειάζεται έγκριση είναι ένα ανασφαλές παιδί που δε νιώθει άξιο στοργής και θα επιτρέψει στους άλλους να παραβιάσουν τα όριά του για να αποφύγουν την απόρριψη.

Ως εκ τούτου, μπορεί το παιδί να επιτρέψει την καταχρηστική συμπεριφορά από συνομηλίκους και ενήλικες και να αισθάνεται ανίκανο να μιλήσει ενάντια στην αδικία. Επιπλέον, καθώς μεγαλώνει, μπορεί να μεταβάλλει τη συμπεριφορά και τις αξίες τους ανάλογα με τους ανθρώπους γύρω του. Οι αρχές του δε θα έχουν πλέον σημασία, αφού προτεραιότητά του θα είναι να κερδίσει αποδοχή.

Είναι ωφέλιμο επομένως για τα παιδιά να τους επιτρέπεται να αμφισβητούν τη θέση των δασκάλων και των συνομηλίκων τους και να εμπιστεύονται τη δική τους κρίση.

Για να συμβεί αυτό, είναι σημαντικό όπως είπαμε να υπάρχουν ναι μεν όρια αλλά και πολλές συζητήσεις με το παιδί μας για να καταλαβαίνει τι επιτρέπεται και τι όχι και γιατί.

Με αγάπη, υπομονή και χωρίς ακρότητες μπορούμε να κατορθώσουμε να μεγαλώσουμε παιδιά ανεξάρτητα, ικανά να υπερασπιστούν τον εαυτό τους και τους γύρω τους και έτοιμα να αντιμετωπίσουν τυχόν δυσκολίες της ζωής παίρνοντας τις σωστές αποφάσεις και κάνοντας τις κατάλληλες επιλογές.