Περί “ηλιθιότητας”, “αχαριστίας” και “δοτικότητας”.

Πάντα επίκαιρο το θέμα συζήτησης που προκύπτει από τις λέξεις αυτές : Ηλιθιότητα, αχαριστία και δοτικότητα.

Περί αχαριστίας:

Ο ρόλος του θύματος πάντοτε είναι πολύ πιο αρεστός από αυτό του θύτη. Ακόμα και οι πιο δυνατοί αρέσκονται να θυματοποιούνται έστω και “κάτω από το χαλί” γιατί έτσι έχουν πιο θετική συμπεριφορά από τους γύρω τους.

Θα αποκαλέσεις τον άλλο αχάριστο και η προσοχή είναι στραμμένη στον αχάριστο, στον άνθρωπο που δεν εκτίμησε, που δεν έδωσε αλλά μόνο πήρε, σε αυτόν δηλαδή που δεν είναι κοινωνικά αρεστός. Συμφωνούμε απόλυτα πως η αχαριστία ως συμπεριφορά είναι κατακριτέα. Ο άνθρωπος που ενεργεί με βάση αυτή την στάση δεν αποτελεί για κανένα λόγο παράδειγμα προς μίμηση. Εκεί  που λέω  όμως να εστιάσουμε, είναι στην συμπεριφορά όλων των εμπλεκόμενων. Τι εννοώ με αυτό. Ο αχάριστος κάνει και κάποιος άλλος δέχεται. Ο αχάριστος έχει μια στάση και κάποιος την επικροτεί με την ανοχή του. Είναι συνηθισμένο το φαινόμενο, να ακούμε ανθρώπους να διαμαρτύρονται για την αχαριστία, και την ίδια στιγμή να ευεργετούν τον αχάριστο με την συμπεριφορά τους.

Οι δικαιολογίες που προτάσσονται, είναι πολλές, αλλά το ερώτημα είναι αν είναι πραγματικά αληθινές. Ανέχομαι και επικροτώ μια αχάριστη συμπεριφορά και περιμένω, να αναγνωριστεί η προσφορά μου. Εδώ βρίσκεται το σημείο όπου αξίζει να επανεστιάσουμε την προσοχή μας. Δεν ανήκει στο απυρόβλητο, αυτός που απριόρι, προσφέρει. Το δικαίωμα της επιλογής, της χρήσης λογικής και της παρατήρησης είναι μοναδικά χαρίσματα του ανθρώπινου είδους. Παρατηρώ την στάση και την συμπεριφορά μου, προσέχω την δική μου τοποθέτηση και σκέφτομαι συνδυαστικά. Μέσα από την ήρεμη παρατήρηση μπορώ να διακρίνω αν η δική μου στάση, καταλήγει σε εποικοδομητικό  αποτέλεσμα.  Για παράδειγμα, αν είμαι πολύ αυθόρμητος και θεωρώ πως ολοι που συναναστρέφομαι, θα εκτιμήσουν την αυθόρμητη αγνή πρόθεσή μου, τότε η αστοχία είναι καθαρά δική μου. Δεν θέλω να χρησιμοποιώ λέξεις “σωστό” και “λάθος” γιατί αντικειμενική αλήθεια στις ανθρώπινες συμπεριφορές δεν υπάρχει. Είναι σημαντικό να παρατηρούμε και να αναθεωρούμε. Είναι αναμφισβήτητα αποτελεσματικό τόσο για εμάς όσο και για τους γύρω μας.

Περί  δοτικότητας:

Είναι άμεσα συνδεδεμένη η δοτικότητα με την αχαριστία. Πως συμβαίνει αυτό; πολύ συχνά οι άνθρωποι που δεν έχουν ψάξει  τα όρια τους, που δεν έχουν συστηθεί με τον εαυτό τους με αληθινό τρόπο, γίνονται τόσο δοτικοί, χωρίς μέτρο και χωρίς λόγο. Πολλές φορές βλέπουμε δοτικούς ανθρώπους, που κατά βάση είναι ανασφαλείς. Πιστεύουν ότι δίνοντας απλόχερα θα απολαμβάνουν ανταλλάγματα και την αποδοχή. Είμαστε άνθρωποι. Είναι πραγματικά δύσκολο να είμαστε τόσο βαθιά και αληθινά αλτρουιστές ώστε να δίνουμε και αρνούμαστε να απολαμβάνουμε την απολαβή. Κάθε σχέση έχει την βάση της στο δίνω κ παίρνω. Και δεν είναι μονό η υλική απολαβή, αλλά και η λεκτική είναι εξίσου σημαντική. Όταν αναγνωρίζεται η προσφορά και λεκτικά επιβραβεύεται.

Η δοτικότητα πολλές φορές παρερμηνεύεται, από τους ανθρώπους και χρησιμοποιείται ως ένα μεγάλο χαλί που αποκάτω κρύβονται οι ανασφάλειες και τα ευάλωτα σημεία. Μήπως η δοτικότητα χρησιμοποιείται ως μια πλασματική βιτρίνα προκυμμένου, να μην έρθουμε αντιμέτωποι με τον εαυτό μας και τις αδυναμίες του;

Δίνω χωρίς όρια με σκοπό να ανταμειφθώ με την αποδοχή. Όταν αυτό δεν συμβεί τότε λαμβάνω την θέση του θύματος και έτσι περιμένω πάλι μέσα από την  συμπάθεια να λάβω την αποδοχή. Φαύλος κύκλος.

Η αλήθεια είναι κάπου στην μέση. Δίνω, γιατί θέλω να προσφέρω και πιστεύω ότι έχω αξία. Η αξία μου δεν προσδιορίζεται από την αποδοχή ή αναγνώριση των τρίτων. Έτσι είναι δύσκολο να είμαι στην θέση του θύματος και του χαμένου, αντιθέτως νιώθω δύναμη και χαρά, γιατί επαναπροσδιορίζω τις προθέσεις μου και την στάση των άλλων ανθρώπων. Βάζω όρια και είμαι ήρεμος άσχετα από τις όποιες  αντιδράσεις.

Περί ηλιθιότητας:

Σύμφωνα με τον Ιταλό καθηγητή και ιστορικό οικονομικών Carlo M.Cipolla, ο οποίος έχει συγγράψει ένα από τα γνωστότερα συγγράμματα του εικοστού αιώνα με τίτλο “Οι βασικοί Νόμοι της Ανθρώπινης Ηλιθιότητας” υπάρχει ορισμός για τον ηλίθιο άνθρωπο :

” ο ηλίθιος είναι το άτομο που οι πράξεις του προκαλούν ζημιά σένα άλλο άτομο ή σε μια αμάδα ατόμων, χωρίς το ίδιο το άτομο να αποκομίζει κάποιο όφελος, ενώ πιθανότατα να υφίσταται και ζημία”

Θεωρώ ότι  ο παραπάνω ορισμός είναι απόλυτα κατατοπιστικός καθώς και περιεκτικότατος. Δεν αφήνει περιθώρια παρερμηνείας και δεν χωράει αμφισβήτηση.

Έχοντας λοιπόν δει κάθε σημείο  ξεχωριστά, καταλήγουμε ότι για να μπορέσεις να δώσεις στους άλλους ανθρώπους και να είναι αληθινό και με θετικό πρόσημο και για εσένα, θα πρέπει πρώτα να μπορέσεις να δώσεις στον ίδιο σου τον εαυτό. Να αγαπήσεις τον εαυτό σου με μια αγάπη αλτρουιστική και ατόφια, έτσι θα έχεις αγνά συναισθήματα δοτικότητας και για τους γύρω σου. Θα είσαι ασφαλής μέσα στα όρια σου και δεν θα λογχεύει ο κίνδυνος να γίνεις ούτε θύμα ούτε θύτης.  Ζώντας αυτή την πραγματικότητα και έχοντας μυηθεί, σε αυτήν την συμπεριφορά, θα μειώνεται η αρνητική επαφή με τον ηλίθιο άνθρωπο. Γιατί θα μαθαίνεις να προφυλάσσεσαι από αυτόν. Και όταν θα είναι αναγκαία και απαραίτητη η συναναστροφή μαζί του, τότε θα είναι λιγότερη η φθορά που θα υποστείς.

πηγή:everganelaki.gr