Πώς είναι το seχ στη Βόρεια Κορέα

Τα παραπάνω ερωτήματα μπορεί να ακούγονται παράδοξα, ωστόσο, ας μην ξεχνάμε ότι μιλάμε για μία χώρα που έχει επιλέξει το δρόμο της απομόνωσης και είναι απόλυτα ελεγχόμενες οι πληροφορίες που φτάνουν σε εμάς σχετικά με όσα συμβαίνουν στο εσωτερικό της. Δεδομένου ότι ο έρωτας και η σεξουαλική ζωή είναι ζητήματα καθημερινότητας σε κάθε γωνιά του πλανήτη, κανείς δεν μπορεί να μιλήσει με σιγουριά για το τι συμβαίνει στη Βόρεια Κορέα.

Μια παραδοσιακή και συντηρητική κοινωνία

Υπάρχει όμως ο Sokeel Park εκπρόσωπος της ΜΚΟ «Ελευθερία στη Βόρεια Κορέα», ο οποίος έρχεται να θέσει το ζήτημα στη σωστή βάση και να βάλει ένα τέρμα στις εικασίες και τους μύθους που διακινούνται από τα δυτικά ΜΜΕ, πολλές φορές με δόλο. «Οι Βορειοκορεάτες το κάνουν όπως το κάνει όλος ο υπόλοιπος πλανήτης», εξηγεί και προσθέτει: «είναι άνθρωποι με ανάγκες που μοιάζουν αρκετά με τις δικές μας».

Η ΜΚΟ για την οποία εργάζεται προσπαθεί να φέρει στη Δύση Βορειοκορέατες και να τους βοηθήσει στα πρώτα τους βήματα. «Θεωρούμε τόσο ‘‘διαφορετικούς’’ τους κατοίκους της Βόρειας Κορέας, ώστε ξεχνάμε ότι κάνουν και αυτοί σεξ», συμπληρώνει.

Η βορειοκορεάτικη κοινωνία είναι πατριαρχική, συντηρητική και με ισχυρές παραδόσεις, χωρίς όμως να διαφέρει στα θέματα των ερωτικών σχέσεων από την ευρύτερη κουλτούρα που ισχύει στην ανατολική Ασία. «Δεν μπορείς να φιληθείς δημόσια με κάποιον. Δεν είναι παράνομο, αλλά είναι έξω από τις πολιτισμικές μας πρακτικές», σημειώνει σε ρεπορτάζ της εφημερίδας Independent που δημοσιεύτηκε το 2016 ο Jimmin Kang, ο οποίος αυτομόλησε το 2007 από την Βόρεια Κορέα. «Επίσης, είναι ακόμα διαδεδομένη η άποψη ότι είναι καλό τα ζευγάρια να μην έχουν προγαμιαίες σχέσεις», συμπληρώνει.

Τα πρώτα ραντεβού και τα διαμερίσματα ημιδιαμονής

Πώς όμως είναι ένα «τυπικό» πρώτο ραντεβού στη Βόρεια Κορέα και τι περιλαμβάνει; Σίγουρα μία βόλτα στο ποτάμι ή να πας για πατίνια. Οι πιο ρομαντικοί θα συνδυάσουν αυτά τα δύο και με υπαίθρια πικ-νικ. Οι δημόσιες επιδείξεις τρυφερότητας, όπως το να περπατάς χέρι-χέρι με το έτερο ήμισυ ή τα φιλιά στο στόμα, είναι εξαιρετικά σπάνιες, αν και οι νέοι αποκλίνουν από αυτόν τον κανόνα.

Ωστόσο, η απαγόρευση πρόσβασης σε κοινωνικά δίκτυα και σε datting apps, αλλά και οι απαγορευτικές τιμές που έχουν τα κινητά, είναι παράγοντες που έχουν κρατήσει τις σχέσεις σε μια εποχή που θυμίζει περισσότερο τις δεκαετίες του ‘80 ή και του ’90, Σεξουαλική διαπαιδαγώγηση δεν υπάρχει, ενώ οι γυναίκες υποτίθεται πως θα πρέπει να παραμένουν αγνές μέχρι το γάμο.

Παρόλα αυτά, πολλά ζευγάρια συνηθίζουν να νοικιάζουν παρανόμως δωμάτια σε σπίτια για να περάσουν μερικές ώρες μόνα τους. Οι ένοικο αυτών είναι συνήθως ηλικιωμένοι , οι οποίοι ζουν σε σπίτια κοντά σε κεντρικές αγορές ή σε σταθμούς τρένων ενώ διαλαλούν τις υπηρεσίες που προσφέρουν. Αν και πολλές φορές, τα ίδια τα ζευγάρια θα ψαχτούν.

Τα σπίτια αυτά λειτουργούν σαν άτυπα ξενοδοχεία ημιδιαμονής. Συμφωνούν για το διάστημα παραμονής και τότε ο ένοικος του σπιτιού φεύγει και επιστρέφει στο χρόνο που έχουν συμφωνήσει.

Όσο για τα μέτρα αντισύλληψης, είναι ανύπαρκτα ή παράνομα. Για παράδειγμα, είναι δύσκολο για μια γυναίκα να βρει αντισυλληπτικά και για έναν άνδρα να αγοράσει προφυλακτικά. Όσο για το χάπι της επόμενης μέρας, αυτό είναι διαθέσιμο μόνο στη μαύρη αγορά, ενώ οι εκτρώσεις γίνονται κρυφά και πολλές φορές ούτε καν από γιατρούς.

Η επανάσταση της παράνομης πορνογραφίας

Τα τελευταία χρόνια, ωστόσο, το πορνό έχει συμβάλλει στην αναθεώρηση αρκετών αντιλήψεων σχετικά με το σεξ. Αρκεί βέβαια να έχει κάποιος πρόσβαση σε τέτοιο υλικό. Όπως σχολιάζει ο Park, «η Βόρεια Κορέα είναι ένα εξαιρετικό παράδειγμα για να δει κάποιος τι συμβαίνει σε μία κοινωνία χωρίς σεξουαλική διαπαιδαγώγηση ή/και πρόσβαση σε πορνογραφικό περιεχόμενο».

Συνήθως, όσοι καταφέρνουν να έχουν παράνομη πρόσβαση σε αυτό το υλικό είναι και πιο… δημιουργικοί στο κρεβάτι. Η κατοχή πορνογραφικού υλικού, πάντως, έχει τους κινδύνους της: όσοι βρεθούν από τις Αρχές να το έχουν στην κατοχή τους, οδηγούνται στη φυλακή.

Ακόμα και το πορνό εντάσσεται στην αυταρχική πολιτική του καθεστώτος να αποκλείει τους πολίτες από την επικοινωνία με τον έξω κόσμο. Αυτό δηλαδή που συμβαίνει και με την ειδησεογραφία, τις ταινίες κτλ. Ίσως γιατί αν οι πολίτες δουν μόνοι τους τι συμβαίνει στον υπόλοιπο πλανήτη, θα είναι πιο δύσκολο για το κράτος να τους ελέγξει.