Πώς θα απαλλαγούμε από τους αόρατους φράχτες που μας στερούν την ελευθερία
Γιατί αποφεύγουμε την αλλαγή; Γιατί δεν αφήνουμε να βγουν στην επιφάνεια τα δημιουργικά στοιχεία που εδρεύουν μέσα μας; Γιατί αντιστεκόμαστε στο κάλεσμα της ζωής; Επειδή τοποθετούμε μόνοι μας αόρατους φράχτες: φανταστικά σύνορα που ορίζουν την πραγματικότητά μας. Μεγαλώνοντας, οικειοποιούμαστε αρνητικές πεποιθήσεις και περιοριστικές φοβίες που μας εμποδίζουν να χαρούμε τα δώρα της ζωής.
Τι πρέπει όμως να κάνουμε για να μπορέσουμε να αφεθούμε με πίστη και χωρίς φόβο στο ανώτερο πλάνο; Να μπούμε στη θέση του παρατηρητή και να αναγνωρίσουμε τους αόρατους φράχτες μας. Αφού τους αποδεχθούμε, θα ασκήσουμε τη δύναμη της θέλησής μας και θα προχωρήσουμε προς τις ανεξάντλητες δυνατότητές μας μειώνοντας πρώτα τις αντιστάσεις μας.
Ο αλυσοδεμένος ελέφαντας
Σύμφωνα με την ιστορία του αλυσοδεμένου ελέφαντα, υπήρχε κάποτε ένας θεόρατος ελέφαντας σε ένα τσίρκο. Πολύ συνηθισμένο. Το παράδοξο όμως ήταν ότι στεκόταν δεμένος σε ένα μικροσκοπικό ξύλο που ελάχιστα έμπαινε μέσα στο έδαφος. Σύμφωνα με τη λογική, ένα ζώο που μπορεί να λυγίσει σίδερα με τη δύναμή του, θα μπορούσε εύκολα να σπάσει τα δεσμά του και να δραπετεύσει. Τι τον κρατούσε όμως; Το ότι τον έδεναν σε ένα παρόμοιο ξυλαράκι από τότε που ήταν μικρός και ανυπεράσπιστος. Τότε πάσχιζε να ελευθερωθεί αλλά δεν τα κατάφερνε γιατί το ξύλο ήταν πολύ δυνατό για τις δυνάμεις του. Αφού προσπάθησε τότε πολλές μέρες, αποδέχθηκε την αδυναμία του και υποτάχθηκε στη μοίρα του. Η ανάμνηση λοιπόν εκείνης της αδυναμίας, έμεινε χαραγμένη στη μνήμη του και έκανε τον ελέφαντα να νομίζει ότι δεν μπορεί να δραπετεύσει. Το χειρότερο είναι ότι δεν αμφισβήτησε αυτή την ανάμνηση και δεν προσπάθησε ποτέ να ξαναδοκιμάσει τις δυνάμεις του. Ετσι και εμείς, γυρίζουμε τον κόσμο έχοντας τοποθετήσει ένα σωρό αόρατους φράχτες που μας στερούν την ελευθερία. Γιατί; Επειδή μια φορά, πριν από πολλά χρόνια, προσπαθήσαμε κάτι και δεν το καταφέραμε. Ζούμε σε μια ανάμνηση, στον μικρό εαυτό μας που δεν υπάρχει πια, εκείνου που δεν τα κατάφερε.
Ο φόβος-φάντασμα
Ο μόνος τρόπος όμως για να μάθουμε αν τώρα μπορούμε, είναι να σηκώσουμε τα μανίκια και να δοκιμάσουμε ξανά, με πείσμα, σαν να ήταν η πρώτη φορά. Αφού συνειδητοποιήσουμε ότι ο φόβος είναι ένα φάντασμα που δημιουργεί μια ψευδαισθησιακή πραγματικότητα, μαθαίνουμε να δείχνουμε επιμονή και εμπιστοσύνη. Σαν τους τεχνίτες των διαμαντιών, που κάθε μέρα κόβουν μεθοδικά και με αφοσίωση την πέτρα τους. Μια μέρα, ένα και μόνο χτύπημα θα σπάσει την πέτρα και θα αποκαλύψει το διαμάντι. Ετσι, θα ανταμειφθούμε αναπάντεχα για το θάρρος μας λαμβάνοντας υπέροχα δώρα όπως αυτό της προσωπικής ανάπτυξης και της σοφίας.
Τα κίνητρα
Τι μπορεί να μας κινητροδοτήσει σε αυτή την προσπάθεια; Η σκέψη ότι δεν θα υπάρξει ποτέ καλύτερος εαυτός μας από εμάς τους ίδιους. Οσο και να προσπαθήσει κάποιος να μας μιμηθεί, θα είναι λιγότερο καλός σε σχέση με τον αυθεντικό εαυτό μας αφού ο καθένας μας είναι μοναδικός. Πώς όμως θα μπορέσουμε να εκμεταλλευτούμε το κρυφό δυναμικό μας; Πώς θα απελευθερώσουμε μεγαλύτερο μέρος από την κρυφή δημιουργικότητά μας; Πώς θα πλησιάσουμε περισσότερο στον προορισμό μας; Σκεπτόμενοι ότι δεν θα υπάρξει ποτέ καλύτερη στιγμή από το σήμερα για να απαλλαγούμε από τους φόβους μας και να γίνουμε ο καλύτερος εαυτός μας. Οπως είπε κάποτε και ο Ηρόδοτος, «είναι καλύτερο, τολμώντας τα πάντα, να παθαίνεις τα μισά απ’ όσα φοβάσαι, παρά, κυριευμένος προκαταβολικά από φόβο για κάθε ενέργεια, ποτέ να μην κάνεις τίποτα».
Από την Ειρήνη Ορφανού, συμβουλευτική ψυχολόγο, MSc