Πύλος: «Κάθονταν με λυγισμένα γόνατα ο ένας δίπλα στον άλλο» – Τι είπαν οι διασωθέντες για τις συνθήκες που επικρατούσαν στο αλιευτικό

Η σχετική έρευνα για τον πλήρη προσδιορισμό των ανθρώπων που έχασαν την ζωή τους στο ναυάγιο ανοιχτά της Πύλου, συνεχίζεται.

Η νοσηλεύτρια του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, Κατερίνα Τσατά, μίλησε στο «Κοινωνία Ώρα MEGA» για το ναυάγιο και για την κατάσταση της υγείας των μεταναστών.

«Το Περιφερειακό Τμήμα Καλαμάτας του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού, κατόπιν έγκρισης του Dr. Αντώνιου Αυγερινού βρίσκεται από την πρώτη στιγμή στον χώρο υποδοχής προσφύγων και μεταναστών, προσφέροντας τις υπηρεσίες του, μαζί με το εθελοντικό δυναμικό και τα στελέχη. Προσφέραμε και ψυχοκοινωνική στήριξη. Ήδη από χθες βρίσκεται κλιμάκιο του Ελληνικού Ερυθρού Σταυρού από την υπηρεσία Αναζητήσεων, στον χώρο του λιμανιού, όπου όλοι μέσω υπηρεσιακού τηλεφώνου, επικοινώνησαν με τους δικούς τους. Ταυτόχρονα αντίστοιχο κλιμάκιο βρισκόταν στο νοσοκομείο Καλαμάτα όπου οι μισοί νοσηλευόμενοι επικοινώνησαν με τους δικούς τους, δύο από αυτούς δεν κατάφεραν να επικοινωνήσουν γιατί δεν απάντησαν οι δικοί τους στο τηλέφωνο. Τα στελέχη της υπηρεσίας θα βρίσκονται εκεί και σήμερα για όλους τους νοσηλευόμενους», είπε αρχικά.

«Ταυτόχρονα υπάρχει το πολυδύναμο κέντρο μεταναστών όπου εκεί υπάρχουν διερμηνείς, 17 διαφορετικών γλωσσών που εκεί μπορούν να επικοινωνήσουν και συγγενείς από άλλες χώρες. Το τηλέφωνο είναι 2105140440. Τα καρτελάκια που φέρουν οι διασωθέντες είναι ο αριθμός καταγραφής τους από το λιμεναρχείο. Δεν με προσέγγισε κάποιος για να μου πει ότι είχε συγγενείς του στο πλοίο, ούτε γνωρίζω εάν υπήρχαν γυναίκες και παιδιά στο πλοίο. Υπήρχαν άτομα από Αίγυπτο, Πακιστάν, Συρία και Λιβύη», συμπλήρωσε η κ. Τσατά.

Τι αναφέρουν οι μετανάστες;

Σύμφωνα με την νοσηλεύτρια, «Η κύρια επικοινωνία μας με τους ανθρώπους αφορά στην υγεία τους. βέβαια μας τόνισαν κάποια στοιχεία για την υγεία τους, πολλοί ήταν με υποθερμία. Μας είπαν ότι ήταν πολύ ταλαιπωρημένοι, ότι ουσιαστικά ήταν ο ένας δίπλα από τον άλλον με λυγισμένα τα γόνατα, και όποιος κατάφερνε να μετακινήσει λίγο τα πόδια του αυτό ήταν πολύ σημαντικό. Ακουμπούσε ο ένας τον ώμο του άλλου και εκεί κοιμόνταν».