Σκύλος σημαίνει αγάπη. Τίποτα άλλο…

Γράφει ο Νικόλας Ακτύπης

Η διαπίστωση έρχεται κατά κύριο λόγο από φιλοζωικές οργανώσεις που αποτελούν την πρώτη γραμμή αντιμετώπισης του «αγκαθιού» με τα εγκαταλελειμμένα ζώα στην Ελλάδα και εφόσον κάτι τέτοιο ισχύει, αποτελεί έναν πολύ αντιπροσωπευτικό καθρέφτη της κοινωνίας μας.

Αν δείχναμε ανάλογη συμπεριφορά κάθε φορά που θα έφτανε στα αυτιά μας μια είδηση για ένα τροχαίο, ίσως να θρηνούσαμε λιγότερα θύματα στους δρόμους. Κι αν επιδεικνύαμε αντίστοιχη ευαισθησία στο θέμα του τσιγάρου, το κάπνισμα θα ήταν μια βλαβερή συνήθεια που θα έμενε κλειδωμένη στο χρονοντούλαπο της ιστορίας

Όμως οι εκατοντάδες νεκροί από δυστυχήματα και οι χιλιάδες περιπτώσεις εμφάνισης καρκίνου δεν φαίνονται να ασκούν την ίδια επιρροή πάνω μας και δεν είναι στοιχεία ικανά για να έχουν αποτρεπτική ισχύ στον τρόπο ζωής μας.

Προφανώς εδώ δεν επιχειρείται κάποιου είδους αντιπαράθεση και δεν γίνεται απόπειρα σύγκρισης ή ιεράρχησης της σημασίας διαφορετικών γεγονότων. Έτσι κι αλλιώς η απώλεια μιας ζωής –και μάλιστα ενός βρέφους- είναι από μόνη της μια τραγωδία που δεν μπορεί σε κανενός είδους ζύγι.

Έγινε, όμως, η αφορμή για να πάρουμε άλλο ένα μάθημα για την γενικότερα στρεβλή εικόνα που έχει μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού για το τι είναι σκύλος και τους λόγους για τους οποίους αξίζει μια θέση στα σπίτια μας.

Σκύλος σημαίνει ρόλος. Υπό την έννοια ότι πρόκειται για ένα ζώο που έχει επιδείξει αδιανόητη και αξιοθαύμαστη προσαρμοστικότητα, χωρίς κανείς ακόμη να μπορεί να αποκωδικοποιήσει πώς το γενετικό του υλικό μεταλλάχθηκε μέσα σε μερικές χιλιάδες χρόνια και το διαμόρφωσε σε φίλο, σύντροφο, συνεργάτη, φύλακα και οτιδήποτε άλλο χωρά ο νους, μόνο και μόνο για να ικανοποιήσει τα «θέλω» του… ευεργέτη του που του εξασφαλίζει την επιβίωσή του.

Η μαζική εγκατάλειψη ζώων συντροφιάς μετά τα όσα συνέβησαν στα Γλυκά Νερά (και με την υποσημείωση ότι η υπόθεση δεν έχει ξεκαθαρίσει και ουδείς γνωρίζει κάτω από ποιες συνθήκες συνέβησαν τα γεγονότα) είναι ακόμη μία ένδειξη της άγνοιας σχετικά με τους ρόλους.

Όχι μόνο των σκύλων, αλλά και των δικών μας ως «κηδεμόνων» σχετικά με τους λόγους για τους οποίους αποφασίζουμε τελικά να ανοίξουμε την πόρτα μας για να μπει ένα ζώο και στη συνέχεια με μεγάλη ευκολία και δίχως τύψεις να το κάνουμε ξανά για να το πετάξουμε στον δρόμο.

Μια συμπεριφορά που είναι χειρότερη κι από εκείνη όσων πετούν φόλες. Τουλάχιστον αυτά τα καθάρματα είναι ξεκάθαρα. Και σε κάθε περίπτωση έπονται, ακολουθούν και «καθαρίζουν» ό,τι αφήνει πίσω της η εγκληματική ελαφρότητα με την οποία οι προηγούμενοι παίρνουν την απόφαση να «αποκτήσουν» έναν σκύλο.

Η μία και μόνη ακρογωνιαία προϋπόθεση για να υιοθετήσεις ένα ζώο είναι η αγάπη… Η αγάπη που θες να δώσεις, να πάρεις, να μοιραστείς, να πολλαπλασιάσεις. Τα υπόλοιπα έρχονται στην πορεία. Εάν έχεις την αίσθηση πως ο σκύλος είναι εργαλείο οποιασδήποτε χρήσης είναι επόμενο να το πετάξεις εάν θεωρήσεις ότι έχει «χαλάσει». Είτε για σένα αποτελεί παιχνίδι, είτε εργάτη. Χάλασε; Το πέταξες. Τέλος.

Όταν στην κουβέντα μπαίνουν και οι τερατώδεις και δίχως την παραμικρή επιστημονική βάση «αναλύσεις» περί χαρακτηριστικών ράτσας και φυλής τις οποίες ανασύρουμε από τα συρτάρια του μυαλού μας σε τέτοιου είδους περιστατικά, απογυμνώνεται πλήρως η έλλειψη της στοιχειώδους –έστω- παιδείας και των βασικών γνώσεων που οφείλει να έχει κανείς πριν προχωρήσει σε αυτό που για άλλους είναι μια σχέση ζωής.

Είναι φανερό πως για κάποιους ο σκύλος δεν είναι αγάπη. Μπορεί να είναι οτιδήποτε άλλο, ακόμη και μέσο επίδειξης και κομπασμού, όπως θα συνέβαινε με ένα δυνατό αυτοκίνητο, το οποίο επίσης με ευκολία θα αλλάζαμε όταν θα είχε επιτελέσει τον «ρόλο» του και αφού είχε «εντυπωσιάσει» την γειτονιά.

Ακόμη και το ακριβό αμάξι όμως, πέρα από το γεγονός ότι για να το οδηγήσεις χρειάζεται να ξέρεις ένα-δυο πραγματάκια παραπάνω, κάποια στιγμή θα χάσει την αξία του και για ορισμένους απλά θα πιάνει χώρο στο γκαράζ.

Οπότε σύμφωνα με την λογική τους, πρέπει να φύγει και να αδειάσει την γωνιά για κάτι άλλο που θα μας επιτρέψει να πουλήσουμε «μούρη» ή θα αποτελέσει το περιστασιακό μέσο ικανοποίησης μια ανάγκης που εκφράζεται αποκλειστικά με όρους εγωισμού που μόνο ένα ζώο σαν τον άνθρωπο έχει την ψυχρότητα να επιδεικνύει.

Αντίθετα, ένα ζώο σαν τον σκύλο έχει άλλου τύπου «εργοστασιακές» ρυθμίσεις. Είναι προγραμματισμένος να αγαπά, να προστατεύει, να εντάσσεται. Και να το κάνει με ευγνωμοσύνη. Με αυτό, δηλαδή, που εμείς αδυνατούμε να του ανταποδώσουμε για όσα στο πέρασμα των χρόνων μας έχει προσφέρει.

menshouse.gr