Τα δάκρυα του Μουρίνιο, ευλογία για το ποδόσφαιρο

Ο Αλέξανδρος Λοθάνο απολαμβάνει εξίσου τις επιτυχίες των Ζοσέ Μουρίνιο και Πεπ Γκουαρδιόλα, έστω και αν ο ποδοσφαιρικός τρόπος προσέγγισης τους απέχει αρκετά ο ένας από τον άλλο.

Οι τελευταίες ποδοσφαιρικές ημέρες σημαδεύτηκαν από τα δάκρυα δύο προπονητών που έχουν βάλει ανεξίτηλη την σφραγίδα τους στο άθλημα την τελευταία 20ετία (και βάλε) και οι δρόμοι των οποίων συναντήθηκαν στα προπονητικά ξεκινήματα του ενός και στις αγωνιστικές πιένες του άλλου.

Τέτοια εποχή τον Μάιο του 1997, Ζοσέ Μουρίνιο και Πεπ Γκουαρδιόλα πανηγύριζαν αγκαλιασμένοι την κατάκτηση του Κυπέλλου Κυπελλούχων από τη Μπαρτσελόνα, έπειτα από τη νίκη επί της Παρί Σεν Ζερμέν (1-0) με πέναλτι – γκολ του Ρονάλντο, του Φαινομένου.

Κατά σύμπτωση, η επιτυχία της Μπάρτσα, με αρχηγό τον Γκουαρδιόλα και βοηθό του αείμνηστου Σερ Μπόμπι Ρόμπσον τον Μουρίνιο, έλαβε χώρα στο «Ντε Κάιπ» του Ρότερνταμ, το γήπεδο της Φέγενορντ.

Της ομάδας, δηλαδή, κόντρα στην οποία ο 59χρονος πλέον Πορτογάλος κατέκτησε το πέμπτο του ευρωπαϊκό τρόπαιο σε ισάριθμους τελικούς, αφού νίκησε σε ΟΛΟΥΣ, ανεξαρτήτως διοργάνωσης (Champions League, Κύπελλο UEFA/Europa League, Europa Conference League) και ομάδας της οποίας ηγούνταν (Πόρτο, Ίντερ ή Ρόμα).

Τα «πιστεύω» του Ζοσέ

Με εξαίρεση, μάλιστα, το πρώτο τρόπαιο, το οποίο ήρθε με τους Δράκους ύστερα από ένα «τρελό» 3-2 επί της Σέλτικ στη Σεβίλλη, όλες οι άλλες ευρώ – κούπες του Ζοσέ ήρθαν με μηδέν παθητικό στην άμυνα. Τυχαίο; Κάθε άλλο!

Ο Πορτογάλος έχει χτίσει τις επιτυχίες και τον μύθο του στην συμπαγή άμυνα και στην απόλυτη εκμετάλλευση των λίγων ευκαιριών ή της περιορισμένης κατοχής μπάλας που θα έχει η ομάδα του. Κόντρα στη Φέγενορντ, η Ρόμα είχε 38% κατοχή της μπάλας και είδε την αντίπαλό της να κυριαρχεί κατά διαστήματα και να έχει δύο δοκάρια. Ε και;

Το αποτέλεσμα μετράει και αυτό λέει ότι ο Μουρίνιο έχει 26 τίτλους στη καριέρα του, πήρε με την Πόρτο back to back το Κύπελλο UEFA και το Champions League, με την Τσέλσι το πρώτο πρωτάθλημα μετά από 50 χρόνια, με την Ίντερ τρεμπλ και το πρώτο Champions League μετά από 46 χρόνια, με την Ρεάλ πρωτάθλημα με εκατό βαθμούς και 112 γκολ ενεργητικό (αμ πως…) κόντρα στη καλύτερη Μπαρτσελόνα όλων των εποχών και με τη Ρόμα το πρώτο ευρωπαϊκό της τρόπαιο, δεύτερο αν υπολογίσουμε χαριστικά το Κύπελλο Εκθέσεων, το οποίο κατέκτησαν οι Τζιαλορόσι το… 1961!

Τους χρειαζόμαστε και τους δύο

Η προπονητική προσέγγιση του Μουρίνιο δεν με ενθουσίαζε ποτέ, γιατί εγώ είμαι του θεάματος, σε συνδυασμό βεβαίως με την ουσία. Από την άλλη, όμως, λατρεύω τα mind games του, τις ατάκες του, τις αντιδράσεις με τις κούρσες σε «Ολντ Τράφορντ» και «Καμπ Νόου» ύστερα από τις προκρίσεις με Πόρτο και Ίντερ επί Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ και Μπαρτσελόνα αντίστοιχα, αλλά και τα δάκρυα του.

Η απόλυτα ειλικρινής (μέσα από την ψυχή) αντίδρασή του μετά τον πέμπτο ευρωπαϊκό του τίτλο (έκτο, αν συνυπολογίσουμε και αυτόν ως βοηθός του Σερ Μπόμπι), μας υπενθυμίζει ότι και οι κορυφαίοι προπονητές, με τα παχυλά συμβόλαια και την μεγάλη ζωή, είναι άνθρωποι από σάρκα και οστά.

Και μπορεί ο Σαρούνας Γιασικεβίτσιους να έλεγε πρόσφατα ότι «εμείς δεν έχουμε πραγματικά προβλήματα όπως ο υπόλοιπος κόσμος, εμείς είμαστε εκατομμυριούχοι», αλλά η πίεση που δέχονται οι προπονητές σε τέτοιο επίπεδο είναι τεράστια, οι απαιτήσεις για αποτελέσματα συνεχείς και η έκθεση στον Τύπο ατελείωτη και πολύ σκληρή.

Για όλα αυτά ξέσπασε ο Μουρίνιο, για όλα αυτά και ο Γκουαρδιόλα μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος με τη Μάντσεστερ Σίτι. Ναι, είναι εκατομμυριούχοι και έχουν εξασφαλίσει και τα δισέγγονα τους, αλλά είναι και άνθρωποι με συναισθήματα και αδυναμίες.

Τα δάκρυα του Ζοσέ και τα δάκρυα του Πεπ είναι ευλογία για το σύγχρονο, επαγγελματικό, αδυσώπητο ποδόσφαιρο. Ευλογία, όμως, είναι και η παρουσία τους στα γήπεδα, έστω και αν έχουν διαφορετική αντίληψη για το πώς να φτάνουν στον επιθυμητό στόχο.

Όλοι οι καλοί χωράνε. Και ο Μουρίνιο με τις υπέρ – αμυντικές και αναχρονιστικές τακτικές (είναι άραγε τέτοιες;) που του έχουν χαρίσει 26 τίτλους στις μεγαλύτερες ποδοσφαιρικά χώρες, αλλά και ο Γκουαρδιόλα με την εμμονή στη κατοχή της μπάλας και σε ένα «άλλο» ποδόσφαιρο που έχει αποφέρει 29 στον Καταλανό. Τους χρειαζόμαστε και τους δύο και, βεβαίως, χωράνε μια χαρά και οι δύο…