Τέμπη: Ασύλληπτη εθνική τραγωδία – Πόνος, οργή και ένα τεράστιο γιατί
«Εγώ έφυγα μέσα από ένα τούνελ, σκαρφάλωσα σε κάτι βράχια για να βγω σε έναn δρόμο», λένε μάρτυρες.
Από τα δύο πρώτα βαγόνια της επιβατικής αμαξοστοιχίας δεν έμεινε τίποτα. Η μηχανή του τρένου εκσφενδονίστηκε μέτρα μακριά. Οι επιβάτες βρέθηκαν στην κόλαση. 1.300 βαθμοί Κελσίου έλιωσαν ακόμα και τα σίδερα.
«Τα 3 μπροστινά μας (σ.σ. βαγόνια) δυστυχώς διαλύθηκαν. Είχαν πιάσει φωτιά, εμείς τριγυρίζαμε στα χωράφια. Τα μόνα συναισθήματα, φόβος, αναταραχή, παράνοια».
Νεαρά παιδιά. Φοιτητές που είχαν περάσει το τριήμερο με τους γονείς τους και γύριζαν πίσω στη Θεσσαλονίκη. Νεκροί, ακρωτηριασμένοι. Όσοι επέζησαν… φαντάσματα, σκιές μέσα στη νύχτα τριγυρνούσαν στα χωράφια, εκλιπαρούσαν για βοήθεια».
«Είχαν ανοίξει οι συνεπιβάτες την πόρτα, παλεύαμε ώρες και με τα παράθυρα να τα σπάσουμε. Αν θυμάμαι καλά, ήμουν στο βαγόνι 5, είναι όλα μπερδεμένα μεταξύ τους».
Η ζωή κι ο θάνατος, μια ζαριά. Μία κοπέλα κανονικά ταξίδευε στο δεύτερο βαγόνι. Μόλις λίγα λεπτά πριν ο τρόμος σκεπάσει τα πάντα, είδε μια φίλη της που καθόταν πιο πίσω και αποφάσισε να αλλάξει θέση. Έτσι σώθηκε.
«Είχα θέση για το 2. Ναι πήγα προς τα πίσω, ήταν μια φίλη μου, καθίσαμε, είχε μεγάλο τράνταγμα, δε νιώσαμε φρένο, φωτιά, φωνές».
Όσοι κατάφεραν να βγουν από τις λιωμένες λαμαρίνες προσπαθούσαν να σώσουν και τους υπόλοιπους. Για κάποιους όμως ο χρόνος σταμάτησε στα ματωμένα Τέμπη.
«Είναι όλοι άχρηστοι»
Η κυρία Αντωνία ξεσπά. Έχασε τον γιο της 5 ετών και τον σύζυγό της που επέβαιναν στο πρώτο βαγόνι του μοιραίου τρένου.
Αυτό που αντίκρυσε ήταν στάχτες και αποκαΐδια.
«Είμαι με τα ηρεμιστικά. 40 χρόνων έφυγε ο σύζυγός μου και 5 χρόνων το παιδί μου. Ήταν στο πρώτο βαγόνι. Όλοι οι άνθρωποι που είναι εκεί, είναι άχρηστοι, να φύγουν. Βγαίνουν κάποιοι βουλευτές και μας λένε συλλυπητήρια. Να μου πούνε τι; Θα μου φέρουν πίσω το παιδί μου και τον άντρα μου; Να απολυθούν όλοι, είναι όλοι άχρηστοι.
»Και που πήγαμε τι είδα; Δεν βρήκαμε τίποτα, είδα το παιδί μου, τον άντρα μου; Είδα κάτι; Δεν μου πήραν DNA. Στάχτες πήρα και αποκαΐδια, δε μου έδωσαν τίποτα. Τι; Να αναγνωρίσω μια στάχτη; Δεν μπορώ να κηδέψω τον άντρα μου και το παιδί μου. Έπρεπε να ντρέπονται που βγαίνουν στις τηλεοράσεις. Ντροπή τους και αίσχος, μπορεί να ήταν μέσα στο βαγόνι τα δικά τους τα παιδιά».
Η ίδια λέει πως, όταν βρει τη δύναμη, θα κινηθεί νομικά.
«Δεν είμαι καθόλου καλά. Ακόμα ψάχνουν να βρουν τα παιδιά τους. Τι θα πούνε στις μανάδες αυτές;».
Άλλοι ελπίζουν σε ένα θαύμα. Έξω από το νοσοκομείο της Λάρισας περιμένουν να ενημερωθούν για τα παιδιά και τους συγγενείς τους που δεν έχουν δώσει σημάδια ζωής.
Με μια φωτογραφία στο χέρι, ο πατέρας του φίλου της 24χρονης Αναστασίας από την Πάφο που βρισκόταν στο 3ο βαγόνι και από χθες δεν απαντάει στο τηλέφωνό της, κάνει έκκληση σε όποιον γνωρίζει κάτι να τον βοηθήσει.
Λίγα μέτρα μακριά, ένας ακόμη κύριος που ψάχνει τον γιο του. Κανείς, όπως λέει, δεν τον έχει ενημερώσει για την τύχη του παιδιού του.
Άλλη μια τραγωδία, άλλη μια καταστροφική στροφή του χρόνου στην καταραμένη κοιλάδα.