Τελώνης ή Φαρισαίος;

Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr

Κυριακή του Τελώνου και του Φαρισαίου σήμερα. Μια γνωστή και με βαθύ νόημα παραβολή του Κυρίου μας Ιησού Χριστού 2.000 χρόνια πρίν είναι αυτή που ακούγεται σήμερα από άκρη σε άκρη στους ναούς μας και ηχεί στα αυτιά της συνειδήσεως μας.

Δυο άνθρωποι, δυο κατ ουσίαν αδελφοί συναντώνται σε έναν ναό ο μεν πρώτος ο Φαρισαίος ένας τυπολάτρης θεοευσεβούμενος ο οποίος τηρεί κατά γράμμα τις εντολές του Θεού μιας και νηστεύει, δεν είναι πόρνος, ούτε άρπαγος μα ούτε και άδικος,.

Χμ άδικος θαρρεί πως δεν είναι μα κρίση ως κριτής κάνει και μάλιστα άδικη. Που και γιατί;

Εκεί που λέει πως δεν είμαι σαν αυτόν τον Τελώνη. Δικάζει έναν αδελφό του μόνο και μόνο μένοντας στην επιφάνεια, βλέποντας με αυτά τα σαθρά μάτια τα ανθρώπινα, εξυψώνοντας τον ίδιο του τον εαυτό έναντι ενός άλλου αδελφού του, έναντι μιας εικόνος Θεού, έναντι σε αυτόν τον Τελώνη.

Αυτόν τον Τελώνη που κάθεται απόμακρος από τον τόπο του θυσιαστηρίου και με πλήρη ταπείνωση και επίγνωση της αναξιότητάς του μπροστά στον ίδιο τον Θεό ούτε καν τα μάτια του δεν υψώνει προς τον ουρανό και παρακαλεί χτυπώντας με δύναμη το στήθος του ζητώντας, ικετεύοντας από τον Πανάγαθο Θεό να τον συγχωρέσει.

Να τον συγχωρέσει ως προς τι; Δεν αναφέρει καμία πράξη συγκεκριμένη.

Μήπως να τον συγχωρέσει διότι βιώνοντας την πραγματικότητα ως άνθρωπος φθαρτός δεν μπορεί να τηρήσει όλους τους νόμους του Θεού; Μήπως διότι βλέπει τον εαυτό του ως ελάχιστο και ανάξιο μπρός Του αλλά και μπροστά σε κάθε συνάνθρωπό του ο οποίος αποτελεί εικόνα Θεού;

Αυτά βλέπει ο Τελώνης και ταπεινώνεται μπροστά στον Θεόν και δια τον Θεόν αναλογιζόμενος τα δικά του παραπτώματα και μη συγκρίνοντας τα με τα παραπτώματα των άλλων. Δεν τον ενδιαφέρουν τα παραπτώματα των άλλων έναντι του Θεού αλλά τα δικά του.

Εκεί μέσα σε αυτά τα παραπτώματα βλέπει την αδυναμία του την αναξιότητα του μπροστά στον Δημιουργό του και ζητά το έλεος του.

Αυτό που δεν κάνει ο Φαρισαίος μιας και δεν βιώνει αλλά απλά συμμορφώνεται με τους κανόνες διότι έτσι πρέπει. Δεν τα κάνει βίωμα, δεν αποτελούν πράξεις καρδιακές αλλά καθωσπρεπικές.

Πέφτοντας όμως σε δύο παραπτώματα τα οποία δεν μπορεί να τα διακρίνει. Το ένα είναι το μεγάλο του ΕΓΩ μιας και υπερεκτιμά τον εαυτό του και τον θεωρεί καθαρό και νομοταγή.

Το άλλο είναι η κατάκριση η οποία διαφαίνεται από την σύγκριση την οποία ο ίδιος κάνει «ουκ ειμί ώσπερ. ή και ως ούτος ο τελώνης», δεν είμαι ωσάν και αυτόν τον Τελώνην δείχνοντας πως είναι ανώτερος αυτού του Τελώνου μιας και νομοταγής είναι .

Ακόμη και η στάση του τον ”αποκαλύπτει” «σταθείς προς εαυτόν» στάθηκε όρθιος με έπαρση και σιγουριά για να προσευχηθεί δίχως να βλέπει την μετριότητά του πάντα δε ως πληρών τους νόμους του Θεού

Τα φαινόμενα απατούν πολλές φορές, μπορεί ο Τελώνης για εκείνη την εποχή να έκανε μια ντροπιαστική εργασία και μάλιστα με τα δυσμενέστερα σχόλια από τους υπόλοιπους συμπατριώτες του μιας και ήτο αυτός το ”εκτελεστικό όργανο” του φοροεισπρακτικού μηχανισμού της εποχής αφού ήταν αυτός που εισέπραττε για λογαριασμό των Ρωμαίων τους φόρους που επέβαλαν στους Ιουδαίους αλλά γονατίζει, ικετεύει ζητά συγχώρεση. ταπεινώνεται.

Είναι αυτός που γυρνά στην οικία του δεδικαιωμένος μιας και «ο υψών εαυτόν ταπεινωθήσεται, ο δε ταπεινών εαυτόν υψωθήσεται»

Πόσοι από εμάς ομοιάζουμε με τον Φαρισαίο;

Υπάρχει κάποιος ανάμεσά μας να ομοιάζει με τον Τελώνην;

Τι είναι αυτό που εμείς η ίδιοι επιλέγουμε γυρνώντας στην δική μας οικία; Δικαίωση μπρος στα μάτια του Θεού δια μέσω της ταπεινότητός μας ή ύψωσή του εγωκεντρικού εαυτού μας έναντι των υπολοίπων συνανθρώπων μας για το θεαθήναι και για την συντήρηση του ΕΓΩ μας;

Τι επιλέγουμε να είμαστε άραγε 2.000 χρόνια μετά; Τελώνης ή Φαρισαίος;