«Θυμάμαι όταν είδα το πρόσωπο του παιδιού μέσα στα χαλάσματα»: Ο διασώστης Δ. Κωλέτσας περιγράφει
Για το Δημήτρη Κωλέτσα, που είναι διασώστης της ΕΜΑΚ, το να σώζει ανθρώπους για να τους δώσει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή, είναι κάτι που έχει κάνει πολλές φορές.
Όμως τα όσα έζησε στη κατεστραμμένη από τα Ρίχτερ Τουρκία, ίσως να μην μπορούν να συγκριθούν με καμία από τις αποστολές στις οποίες έχει πάρει μέρος.
Σήμερα μιλά στο CNN Greece για τη διάσωση μικρού παιδιού, για το πώς οι Τούρκοι τους ζητούσαν να ψάξουν σε κάθε γωνία που υπήρχε εγκλωβισμένος και για τη πιο δυνατή στιγμή των διασωστών.
Ολόκληρη η συνέντευξή του στο CNN Greece
Ερώτηση: Αν κάνετε μια βουτιά στη μνήμη σας και γυρίσετε το χρόνο πίσω. Ποια ήταν η πιο δυνατή στιγμή για εσάς στην αποστολή της Τουρκίας;
Απάντηση:
«Ήταν με το εξάχρονο κοριτσάκι. Ήμασταν η πρώτη ομάδα που επιχειρούσαμε θυμάμαι στο οικοδομικό τετράγωνο. Ήμασταν σε δυο διαφορετικά συμβάντα η ομάδες και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου έναν άνδρα, Τούρκο, μπροστά μου να κλαίει και να με τραβάει να πάω να δω για ένα κοριτσάκι. Πήγα και σύρθηκα μέσα στα συντρίμμια που βρισκόταν και αμέσως ειδοποίησα τον κύριο Ρούπα, τον επιπυραγό, και λέω:
“Γρήγορα πρέπει να βγάλουμε το παιδί”.
Τώρα τι να σας πω για τη χαρά μου όταν τα καταφέραμε… απερίγραπτη χαρά. Θυμάμαι όταν είδα το προσωπάκι του παιδιού μέσα στα χαλάσματα. Υπήρχε πόνος, υπήρχε όμως και χαρά που εμφανίστηκε κάποιος για να τη βοηθήσει. Μας μιλούσε στα τουρκικά και εμείς, όπως μπορούσαμε, της δίναμε κουράγιο. Δεν υπήρχε καμία περίπτωση να αφήναμε το παιδί εκεί μέσα. Νομίζω το κατάλαβε και το παιδί αυτό, ότι δηλαδή ήμασταν εκεί και θα τα καταφέρναμε».
Ερώτηση: «Αυτή η ένταση που περιγράφεις επαναλήφθηκε και με τη μικρή Αϊρίν;»
Απάντηση: «Ήμουν και σε αυτή τη διάσωση. Ήταν ακριβώς την επόμενη ημέρα, μάλιστα είχαμε αποφασίσει και επιχειρησιακά λόγω της σοβαρής κατάστασης που επικρατούσε να μην σπάσουμε την ομάδα γιατί ήταν τέτοια η καταστροφή που δεν μπορούσαμε για την ασφάλεια μας να γίνουμε μικρές ομάδες των δυο ή τριών ατόμων. Πολύ δύσκολη αυτή η διάσωση. Οκτώ ώρες παλεύαμε. Μάλιστα, κάποια στιγμή, δεν θα ξεχάσω που έκανε έναν πολύ δυνατό μετασεισμό και βγήκαμε όλοι έξω και συζητήσαμε ότι πρέπει να αλλάξουμε προσέγγιση και να φτάσουμε από άλλη διαδρομή. Με το δεύτερο σχέδιο τα καταφέραμε και φτάσαμε στο κορίτσι».
Ερώτηση: «Πάντως ο κόσμος στην Τουρκία σας υποδέχτηκε και σας αναγνώρισε αμέσως την για βοήθεια που δώσατε»
Απάντηση:
«Ναι, φυσικά. Μάλιστα φτάσαμε πρώτοι. Στήσαμε ένα τραπεζάκι για να αρχίσουμε να μαζεύουμε πληροφορίες, δεν υπήρχε άλλος κανένας. Ο κόσμος είχε τον πόνο του την απελπισία του, έτρεχαν πάνω μας για να βοηθήσουμε και μόλις καταφέραμε τη πρώτη διάσωση μια μεγάλη μερίδα του κόσμου μας έψαχνε να βοηθήσουμε και στη δίκη τους γειτονιά. Καταλάβαινα από τη γλώσσα του σώματος, από τα χτυπήματα στη πλάτη, τις αγκαλιές το ποσό μας το αναγνώριζαν. Σκεφτείτε μιλάμε για ανθρώπους που ξεσπιτώθηκαν και όμως μας έφερναν νερό, μπισκότα ότι είχαν το μοιράζονταν μαζί μας. Καταλάβαμε ότι ήθελαν να δείξουν την ευγνωμοσύνη τους».