Το θαύμα της Αγίας Μαρίνας που συγκλόνισε το 2006

Ο Κυριάκος επρόκειτο να κάνει μια εγχείρηση στο πόδι και εισήχθην στο νοσοκομείο την ημέρα του Ευαγγελισμού της Θεοτόκου, όπως χαρακτηριστικά μας λέει ο ίδιος:

“Μετά την εκκλησία πήγα στο νοσοκομείο μαζί με την κόρη μου, που είναι νοσοκόμα. Μου έκαναν τις απαραίτητες εξετάσεις και όταν πήγα στο δωμάτιο μου, πήρα τηλέφωνο στο μοναστήρι να αναφέρω ότι θα κάνω εγχείρηση.

Οι πατέρες με καθησύχασαν και μου είπαν, ότι θα προσευχηθούν και όλα θα πάνε καλά.

Έκλεισα το τηλέφωνο και πλάγιασα να ξεκουραστώ, διότι δεν το κρύβω είχα μεγάλο φόβο, επειδή το πόδι μου ήταν σε άθλια κατάσταση από προηγούμενες εγχειρήσεις. ’ρχισα να καλώ τους Αγίους να με βοηθήσουν και ιδιαιτέρως την Αγία Μαρίνα που πολύ την ευλαβούμαι.

Δευτέρα πρωί 27 Μαρτίου, ετοιμάστηκα, έκανα το Σταυρό μου και ξεκινήσαμε για το χειρουργείο, ξαπλωμένος πάνω σ’ ένα τρόλεϊ. Μπήκαμε στον προθάλαμο του χειρουργείου περιμένοντας τις τελευταίες διαδικασίες. Αφού ετοιμάστηκαν όλα πήραμε το δρόμο για το χειρουργείο.

Πίσω η κόρη μου, μπροστά ένας νοσοκόμος και στο πλάι μία νοσοκόμα ντυμένη με τ’ άσπρα. Με έβαλαν στο χειρουργικό τραπέζι και άρχισαν τις ετοιμασίες. Η νοσοκόμα με τ’ άσπρα παρούσα. Η αναισθησιολόγος έτοιμη να μου βάλει την ένεση στο σπόνδυλο, επειδή έχω πρόβλημα με τον αυχένα μου και δεν έπρεπε να κοιμηθώ. Η κόρη μου από δεξιά και η Νοσοκόμα με τ’ άσπρα από αριστερά με έσκυψαν και μου έβαλαν την ένεση. Δεν πόνεσα καθόλου, μόνο ένα μικρό τσίμπημα. Τότε μου λέει η νοσοκόμα με τ’ άσπρα σχεδόν στ’ αυτί:

“Μη φοβάσαι θα γίνεις καλά”. Με ξάπλωσαν, μου έβαλαν ορρούς, καρδιογράφο και άρχισαν την εγχείρηση. Βάλανε έναν παραβάν μπροστά μου να μην βλέπω. Η αναισθησιολόγος με ρώτησε αν ήθελα να μου κάνει ένεση να κοιμηθώ λίγο να μην ακούω τα εργαλεία, αλλά εγώ αρνήθηκα.

Αρχισε η εγχείρηση, η οποία είχε διάρκεια ενάμιση ώρα. Κοίταζα την νοσοκόμα με τ’ άσπρα, ήταν δίπλα στην κόρη μου, τότε μου λέει ο γιατρός:

“Κυριάκο τελειώσαμε, Δόξα σοι ο Θεός, όλα πήγαν καλά”.

Με έβαλαν στο τρόλεϊ και με πήγανε στον άλλο θάλαμο για ακτινογραφίες και για να συνέλθω από την τοπική νάρκωση.

Μόλις φύγαμε από το χειρουργείο, τη νοσοκόμα με τ’ άσπρα δεν την ξαναείδα.

Με πήραν στον 5ο όροφο στο δωμάτιο 7. Μου έβαλαν τ’ απαραίτητα (ορούς κτλ) και με άφησαν να ξεκουραστώ. Δίπλα μου δικά μου πρόσωπα. Κύλησε η μέρα σιγά σιγά.

Ξημερώνοντας άρχισαν οι νοσοκόμες και οι νοσοκόμοι να πηγαινοέρχονται, να βγάλουν αίμα για αναλύσεις.

Γύρω στις 10:00 π.μ. έρχονται με μια μπουκάλα αίμα. Ρωτώ τι συμβαίνει. Μου είπαν ότι έπρεπε να βάλουν λίγο αίμα. Τότε άρχισα και πάλι να παρακαλώ τους Αγίους και φυσικά την Αγία Μαρίνα.

Έκλεισα τα μάτια μου να ξεκουραστώ και τότε είχα την επίσκεψη της νοσοκόμας με τ’ άσπρα και μου λέει: “Θα πάνε όλα καλά, ήμουν στο χειρουργείο μαζί σου”την ρωτώ ποια είσαι και μου απαντά: “Ήλθα από μακριά εκεί που έρχεσαι και συ !” Τότε άνοιξα τα μάτια μου και την είδα να φεύγει προς τον διάδρομο. Ρώτησα τον διπλανό μου αν είδε καμιά νοσοκόμα να φεύγει και μου απάντησε αρνητικά.

Μετά ήλθε η αδελφή να κοιτάξει το αίμα και τους ορούς και τη ρώτησα αν στο χειρουργείο μπαίνουν και νοσοκόμες με άσπρα ρούχα. Τότε σηκώθηκε όρθια έκανε τον Σταυρό της και μου λέει: “Εσύ κάτι είδες. Ποιαν Αγία παρακάλεσες; “Της είπα πολλούς Αγίους αλλά και την Αγία Μαρίνα στην Ανδρο.

Δοξάζω το Θεό και την Αγία Μαρίνα, που με τη χάριν της πιστεύω, ότι θα γίνω καλά».