Το ζευγάρι που έφτασε ως το θάνατο για έναν απαγορευμένο έρωτα [εικόνες]

Είναι όμως αληθινή ή προϊόν μυθοπλασίας;

Ο θρύλος λέει ότι υπήρχαν δύο πλούσιες οικογένειες στο Τερουέλ στις αρχές του 13ου αιώνα: οι Μαρκίγιας και οι Σεγκέρας. Η πανέμορφη Ισαβέλλα ανήκε στην δεύτερη ενώ ο παιδικός της φίλος και μετέπειτα σύντροφός της, Χουάν Μαρτίνεζ, γνωστός και ως Ντιέγκο, ήταν μέλος της οικογένειας Μαρκίγιας.

Αλλά όταν έφτασαν σε ηλικία γάμου, οι Μαρκίγιας βρίσκονταν αντιμέτωποι με πολλές οικονομικές δυσκολίες και έχασαν όλο τον πλούτο τους και έτσι ο πατέρας της Ιζαμπέλ απαγόρευσε στην κόρη του να παντρευτεί τον Ντιέγκο. Ωστόσο το νεαρό ζευγάρι κατάφερε να πείσει τον πατέρα της Ιζαμπέλ να δώσει μια παράταση 5 χρόνων στον Ντιέγκο ώστε να βρει τον δικό του δρόμο και να προσπαθήσει να κάνει περιουσία για να μπορέσει μετά να την κάνει γυναίκα του.

Δυστυχώς, πέντε χρόνια αργότερα, την τελευταία ημέρα της διορίας, και χωρίς να έχει κανένα νέο από τον Ντιέγκο, η Ισαβέλλα δεσμεύτηκε με κάποιον άλλο.

Και βέβαια για να γίνει πιο δραματική η ιστορία, φτάνοντας πολύ αργά για να σταματήσει τον γάμο, ο Ντιέγκο, πλούσιος άνδρας πια και πρόθυμος να παντρευτεί την αγαπημένη του Ιζαμπέλ, εμφανίστηκε στην πύλη της πόλης.

Εκείνο το βράδυ, ο τρελός από αγάπη Ντιέγκο, σκαρφάλωσε στο μπαλκόνι της αγαπημένης του που κοιμόταν δίπλα στον νέο της σύζυγο και της ζήτησε να του δώσει ένα φιλί, κάτι το οποίο εκείνη αρνήθηκε. Μια παντρεμένη γυναίκα να φιλά κάποιον άλλον; Μια αδιανόητη αμαρτία για την ευσεβή Ισαβέλλα.

Ο Ντιέγκο της ζήτησε ξανά, μόνο και μόνο για να λάβει άλλη μία άρνηση. Μην μπορώντας να αντέξει τον πόνο, πέθανε επί τόπου.

Στην ταφή την επόμενη ημέρα, η Ισαβέλλα φόρεσε το νυφικό της. Όταν γονάτισε για να δώσει στον Ντιέγκο,το φιλί που του είχε αρνηθεί, πέθανε επίσης, καταρρέοντας πάνω από το πτώμα του άνδρα που αγαπούσε σε όλη της τη ζωή.

Οι τάφοι του Ντιέγκο και της Ισαβέλλας
Ο μύθος λέγεται ότι προέκυψε μετά την ανακάλυψη δυο μουμιοποιημένων πτωμάτων το 1553, ένα που ανήκε σε άνδρα και ένα σε γυναίκα. Οι κάτοικοι της πόλης πίστεψαν ότι ήταν εκείνα της Ισαβέλλας ντε Σεγκούρα και του Ντιέγκο ντε Μαρκίγιας και θεώρησαν πως θα έπρεπε να ταφούν μαζί, για να περάσουν ο ένας στο πλευρό του άλλου στην αιωνιότητα.

Μήπως είναι τελικά προϊόν μυθοπλασίας;
Οι σκαλιστοί τάφοι που φιλοξενούν τα σώματά τους είναι επισκέψιμοι στην πόλη Τερουέλ και έχουν γίνει ένα δημοφιλές τουριστικό αξιοθέατο, παρόλο που δεν αποτελεί έκπληξη ότι υπάρχει κάποια διαμάχη σχετικά με την αυθεντικότητα και την ιστορική αλήθεια πίσω από τον μύθο.

Το 2015, ο ιστορικός Φερνάντο Λόπεζ Λαγιαντέλ, που ειδικεύεται στον μεσαίωνα, πραγματοποίησε μια αρχαιολογική έρευνα που περιελάμβανε την εξέταση των υποτιθέμενων πτωμάτων του διάσημου ζευγαριού. Αυτό που βρήκε ήταν αρκετά απροσδόκητο: Φαίνεται πως το θηλυκό είχε γεννήσει ένα παιδί προτού πεθάνει, καθιστώντας αδύνατο να ήταν το πτώμα της Ισαβέλλας. Πώς το ανακάλυψε αυτό; Η λεκάνη της γυναίκας που ήταν θαμμένη εκεί, δεν ήταν αυτή μιας γυναίκας τόσο νεαρής ηλικίας που υποτίθεται πως ήταν η Ισαβέλλα.

Η ιστορία αγάπης της Ισαβέλλας και του Ντιέγκο ερμηνευμένη από την Εντίθ Πιάφ με τη συμφωνική μουσική του Μίκη Θεοδωράκη

Ο ιστορικός αντ’ αυτού υποστήριξε ότι τα λείψανα στους τάφους δεν ήταν αυτά των δύο εραστών, αλλά μιας μητέρας με τον γιο της.

Είναι πεπεισμένος ότι ο μύθος της Ισαβέλλας και του Ντιέγκο είναι στην πραγματικότητα μόνο αυτό: ένας μύθος που κατασκευάστηκε από τα μέλη της οικογένειας Μαρκίγιας τον 15ο αιώνα, για να εκθειάσει το οικογενειακό ιστορικό τους.

Ένα άλλο γεγονός που υποστηρίζει πως αυτή η ιστορία αγάπης είναι πλασματική, είναι πως ο Ιταλός ποιητής Τζιοβάνι Μποκάτσιο είχε γράψει μια ύποπτα παρόμοια ιστορία το 1353.

Αυτός ο ισχυρισμός πάντως δεν έχει εμποδίσει τους κατοίκους της πόλης από το να γιορτάζει την ιστορία αγάπης του ζευγαριού. Κάθε χρόνο, στις 14 Φεβρουαρίου, το Τερουέλ φιλοξενεί το φεστιβάλ του « Las Bodas de Isabel de Segura», μια αναπαράσταση της τραγικής ιστορίας αγάπης του Ντιέγκο και της Ισαβέλλας.

Έτσι, αν και δεν υπάρχει σαφής απάντηση σχετικά με το κατά πόσο είναι προϊόν μυθοπλασίας ή αλήθεια, η αγάπη δεν χρειάζεται ούτε ιστορική επαλήθευση ούτε ευτυχισμένο τέλος για να είναι ρομαντικό.