Απέναντι στην αερολογία και ακατάπαυστη ρηχολογία μας, στην άκριτη καταλαλιά και ατέρμονη κατάκριση που, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, σχεδόν όλοι, συχνά επιδιδόμαστε, αυτή η σιωπή προτάσσεται σήμερα ως οδοδείκτης ασφαλής, ως πυξίδα πνευματική στον καθημερινό μας αγώνα.
Γράφει ο Αναστάσιος Μαρίνης, θεολόγος
Απόγευμα, σήμερα, 17 Φεβρουαρίου και αναζητώ στο Συναξάρι τον Άγιο που θα αφιερώσω τις παρακάτω γραμμές.
Τη 17η Φεβρουαρίου, διαβάζω, εορτάζουμε την ανάμνηση της κοιμήσεως του Οσίου Θεοδώρου. Έζησε κατά τον 13 αι. μ.Χ. και μόνασε στη Μεγάλη Λαύρα του Κιέβου. Μάλιστα, χαρακτηρίστηκε ως «σιωπηλός», επειδή πολύ αγάπησε την ησυχία. Και, αυτή η ησυχία τον έκαμνε υψοποιό στον Ουρανό. Μεταποίησε και μεταμόρφωσε την καρδιά του σε καθέδρα Αυτής της Παναγίας Τριάδος.
Τα θαυμαστα σημεία της οσιακής ζωής του, αναμφισβήτητα, είναι πολλά, αναρίθμητα. Αυτή, όμως, η σιωπή στα πνευματικά ζητήματα, αυτή η σιωπή είναι αποτέλεσμα της αδιαλείπτου προσευχής του Οσίου. Σιωπούσε γιατί προσευχόταν, γιατί μνημόνευε συνεχώς «Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με τον αμαρτωλό και τον κόσμο σου».
Αυτή η σιωπή, η ενεργός σιωπή στα πνευματικά θέματα, κυρίως δε, στο σύγχρονο κόσμο και στην καθημερινότητά μας, προτάσσεται σήμερα όσο τίποτε άλλο.
Απέναντι στην αερολογία και ακατάπαυστη ρηχολογία μας, στην άκριτη καταλαλιά και ατέρμονη κατάκριση που, χωρίς ιδιαίτερη δυσκολία, σχεδόν όλοι, συχνά επιδιδόμαστε, αυτή η σιωπή προτάσσεται σήμερα ως οδοδείκτης ασφαλής, ως πυξίδα πνευματική στον καθημερινό μας αγώνα.
Και, όπως έλεγαν οι παππούδες μας, «ας αφήσουμε να πέσει και κάτι κάτω. Στο τέλος, η ειρήνη του Θεού θα κυριαρχήσει στις καρδιές μας».
Έγραψα σήμερα για τον Όσιο Θεόδωρο τον «σιωπηλό», τον Όσιο που αγάπησε την προσευχή και μίσησε τη φλυαρία. Και, ευχής έργον, να πάρω κάτι, λίγο να διδαχθώ, περισσότερο τη σιωπή να αγαπήσω και να ενδυθώ από του νυν καί αύριο καί πάντα!
