Η Κατερίνα Λιόλιου σε συνέντευξη που παραχώρησε στο περιοδικό InStyle, μιλά για τον ρόλο που παίζει ο έρωτας στη ζωή της, το ενδεχόμενο να τη δούμε να ανεβαίνει τα σκαλιά της εκκλησίας αλλά και το πως διαχειρίστηκε το διαζύγιο των γονιών της που ήρθε στην ηλικία των 17 ετών.
Ο έρωτας τι ρόλο παίζει στη ζωή σου; Πόσο σημαντικός είναι;
Ο έρωτας είναι ζωή. Δε νομίζω ότι υπάρχει άνθρωπος που μπορεί να ζήσει τη ζωή του μόνος του, χωρίς τον έρωτα.
Θέλεις να παντρευτείς ή θεωρείς ότι είναι κάτι που δε σου ταιριάζει;
Δε μπορώ να σου απαντήσω τώρα αυτή την ερώτηση γιατί, αν σου πω “όχι” και το κάνω σε 5-10 χρόνια, μετά θα μουτζώνομαι.
Ακούς τη λέξη “γάμος” τώρα. Τι σκέφτεσαι;
Δέσμευση σκέφτομαι και εμπιστοσύνη. Είναι μια δέσμευση, μια ένωση στην οποία πρέπει να είσαι παρών. Δεν ξέρω, δεν έχω καταλήξει στο αν είμαι υπέρ ή κατά, αν μου ταιριάζει ή όχι.
Αλλά ούτε είναι και στους στόχους που γράφεις…
Δε θα ήθελα ένα τόσο προσωπικό θέμα να το βάλω σε μια λίστα. Είναι από τα πράγματα που θα με ξενέρωναν πολύ. Θα ήθελα να έρθει, Αν έρθει.
Δεν το έχεις έννοια όμως. Τύπου “πρέπει”.
Όχι. Τα τόσο προσωπικά δε θέλω να τα δρομολογώ, γιατί δε μπορείς να τα καθορίσεις. Δεν είναι δίσκος να τον προγραμματίσεις. Είναι κάτι που επίσης δε ξέρεις αν ο Θεός θα σου το φέρει και αν θα είσαι τυχερή να το βιώσεις. Οπότε δε θα ήθελα με κάτι τόσο προσωπικό να το παίξω Θεός. Θα ήθελα, αν έρθει, να έρθει φυσικά.
Αν γνωρίσεις κάποιον και δεις ότι “δεν”, φεύγεις;
Δεν υπάρχουν άνθρωποι που είναι καλοί ή κακοί. Πιστεύω ότι έχει να κάνει με την εκάστοτε περίοδο που ζεις, τι ανάγκες έχεις – τι ανάγκες έχω στα 25, τι ανάγκες έχω στα 30, τι ανάγκες θα έχω σε δέκα χρόνια. Προσπαθείς κάθε πενταετία – χονδρικά βάζω την πενταετία – τι ανάγκες έχεις από τον άνθρωπο που θες να είναι δίπλα σου. Δε μπορείς να κρίνεις τον άνθρωπο από μόνο του.
Έχεις κάνει ψυχοθεραπεία;
Με πήγαν οι γονείς μου 17 χρονών για λίγες φορές, γιατί περνούσαν τον χωρισμό τους τότε, στα 17-18 μου.
Σε ζόρικη ηλικία βίωσες το διαζύγιο…
Κοίταξε, τα έκαναν όλα τόσο σωστά…
Που δε σε τάραξε…
Δε πρόλαβα να ταραχτώ. Οι άνθρωποι ήταν τόσο ωραία μεταξύ τους, τα είχαν βρει τόσο σωστά… Είχαν πει, “να το πάμε το παιδί στον ψυχολόγο να το συζητήσει”, τα συζήτησαν τόσο πολύ που δεν πρόλαβα να αγχωθώ και να στεναχωρηθώ. Ευτυχώς, ήμουν πολύ τυχερό παιδί. Και όταν ήρθε η ώρα που οι γονείς μου χώριζαν, εγώ έφευγα από το σπίτι, πήγαινα στην Αθήνα για το πρώτο The Voice. Δε πρόλαβα να βιώσω τους γονείς μου χωριστά.
Για άρθρα που αναδημοσιεύονται και αναγράφεται η πηγή τους δεν φέρουμε καμμία ευθύνη, καθώς απηχούν αποκλειστικά τις απόψεις των συντακτών τους και δεν δεσμεύουν καθ’ οιονδήποτε τρόπο την ιστοσελίδα.
Πηγή
