Ο Πέτρος Ασλάνογλου δεν πέθανε τελικά. Θαύμα!
Το τέλος της περσινής σεζόν του Grand Hotel σήμανε και την αποχώρηση του Γιάννη Κουκουράκη από τη σειρά και τον ρόλο του Πέτρου Ασλάνογλου.
Πολλά ακούστηκαν και γράφτηκαν για αυτή την αποχώρηση με τα περισσότερα δημοσιεύματα να ρίχνουν το φταίξιμο στην οοικονομική ασυμφωνία μεταξύ του ηθοποιού και της παραγωγής.
Δεν τα βρήκαν δηλαδή στην αμοιβή του για τη δεύτερη σεζόν. Και κάπως έτσι ο Πέτρος Ασλάνογλου έπεσε θύμα δολοφονίας.. Έτσι ξέραμε ως τώρα…
Η αποχώρησή του όμως στοίχισε στην σειρά περισσότερο απ’ όσο φανταζόντουσαν. Η κατακραυγή στα Social Media που τον «σκότωσαν» ήταν ασταμάτητη και συνεχίστηκε ακάθεκτη και με την έναρξη του νέου κύκλου.
Δεν πήγαν και τα νούμερα όπως πέρυσι… Η πτώση ήταν και παραμένει ορατή και κάπως έτσι θα έχουμε νεκρανάσταση (μέσα από τη ζωή είναι βγαλμένα όλα) Ο Γιάννης Κουκουράκης επιστρέφει στη σειρά -να δούμε πως θα αντιδράσει η Αλίκη του (Χαρά Χάσκα) που ακόμα ψάχνει τον δολοφόνο του- πανηγυρικά.
Κι αυτή είναι μια νίκη του κοινού. Και ο ίδιος και το ξέρει και το αναγνωρίζει. Και το γράφει κιόλας… σε ένα μακροσκελές ποστ που δεν χώρεσε να γραφτεί αλλά μπήκε τελικά ως φωτο carousel με print sreen όλων όσων ήθελε να πει ο ηθοποιός επιστρέφοντας.
“Πέρυσι αφήσαμε κάτι στην μέση 😉
Πέτρος Ασλάνογλου – Η Επιστροφή
GRAND HOTEL – Β ΚΥΚΛΟΣ
Έχω λάβει τόσα πολλά μηνύματα αγάπης και υποστήριξης που ήθελα πραγματικά να απαντήσω στο κάθε ένα ξεχωριστά!
Όμως ο λόγος που όλον αυτό τον καιρό δεν έκανα καμία ανάρτηση σχετική ήταν πάνω από εμένα, όπως καταλάβατε!
Σε αυτό το σημείο θέλω να κάνω μια εξομολόγηση.
Ξεκίνησα να την γράφω αλλά που να ξερα οτι υπάρχει περιορισμός λέξεων;
Screenshot αγαπημένο μου με έσωσες
Αυτά που μοιράζομαι, όσοι τα διαβάσετε, είναι γραμμένα με απόλυτο σεβασμό, ειλικρίνεια και αγάπη”. Έγραψε στο caption ενώ στο φωτογραφημένο κείμενο έγραφε:
«Πριν κάποια χρόνια αποφάσισα συνειδητά ότι αυτό είναι το επάγγελμα που μάλλον θέλω να ακολουθήσω στη ζωή μου και είπα να δώσω στον εαυτό μου μια ευκαιρία να το δοκιμάσει και όπου βγει, χωρίς να αποκλείω τίποτα στο μέλλον.
Τότε λοιπόν έδωσα στον εαυτό μου μια υπόσχεση που τηρώ ευλαβικά και κατά γράμμα ως σήμερα που σας γράφω.
Υποσχέθηκα λοιπόν τα εξής:
Θα κάνω ότι μπορώ για να γίνομαι καλύτερος εργάτης και καλύτερος συνάδελφος.
Θα είμαι απόλυτα ειλικρινής, καθαρός και έντιμος απέναντι σε αυτό που αναλαμβάνω να φέρω εις πέρας κάθε φορά.
Θα τιμώ τους συνεργάτες μου και τους ανθρώπους που με επιλέγουν, εκείνους που με στηρίζουν και πιστεύουν σε μένα και θα κάνω τα αδύνατα, δυνατά να τους βγάλω ασπροπρόσωπους
.
Ότι ποτέ μα ποτέ δεν θα καταπατήσω τις αξίες μου, ποτέ δεν θα χάσω την αξιοπρέπειά μου -ούτε θα την διαπραγματευτώ μέσα μου, δεν θα χάσω την πίστη και την εκτίμηση που έχω για το μεροκάματο, τη δουλειά, τους ανθρώπους της σε όποιο πόστο κι αν βρίσκονται- ανεξαρτήτως ιεραρχίας.
Επίσης ότι ποτέ δεν θα επιτρέψω σε κανέναν να παίξει με αυτές τις αρχές που έχω το ίδιο ψηλά και στο ίδιο σκαλί με την έννοια της οικογένειας και της φιλίας.
Ήθελα πολύ καιρό να σας πω ότι σας χρωστάω πολλά, μα πάρα πολλά.
Έχω την ιερή υποχρέωση απέναντί σας να προσπαθώ κάθε φορά να βελτιώνομαι και να προσφέρω το μέγιστο δυνατόν που μπορώ. Είναι χρέος μου.Ευχάριστο χρέος μου. Ιερό για μένα. Και το τιμώ, πιστέψτε με, με όλη μου τη δύναμη και τη χαρά μου. Η σχέση που χτίζεται μεταξύ μας με τα χρόνια μεστώνει, δυναμώνει και αυτό είναι υπέροχο. Όπως και στη ζωή, άλλοι φεύγουν και άλλοι έρχονται.
Ο δρόμος που έχω διαλέξει σε κάποιους ίσως φαντάζει στρωμένος με ροδοπέταλα. Ξέρετε όμως, τα ροδοπέταλα έχουν και αγκάθια.
Ένας δρόμος έχει επίσης λάσπες, λακούβες με νερά, ακαθαρσίες, έχει ωραίες θέες, ευθείες, στροφές, ανηφόρες, κατηφόρες.
Δεν τυπάρχουν παπούτσια που δεν έχουν λερωθεί.
Το θεμα είναι που σε πάνε αυτά τα παπούτσια, τι ιστορίες θα μπορούσαν να πουν εάν είχαν φωνή. Τα δικά μου θα ήθελα να με πάνε σε ένα σημείο με ανεμπόδιστη θέα την θάλασσα και να έχουν να διηγηθούν φωτεινές ιστορίες γεμάτες χιούμορ.
Πραγματικά σας ευχαριστώ για τη στήριξή σας, για την αγάπη σας, για τα προσωπικά σας μηνύματα. Η δουλειά στον χώρο που κινούμαι χωρίς εσάς δεν θα υπήρχε. Παραμύθια χωρίς κοινό δεν είναι παραμύθια. Παραστάσεις χωρίς θεατές δεν μπορούν να υπάρχουν. Τραγούδια χωρίς ακροατές δεν μπορούν να γραφτούν και να μελωποιηθούν.
Ποίηση χωρίς αναγνώστες δεν γίνεται να υπάρξει. Μυθοπλασία χωρίς κοινό επίσης δεν γίνεται να υπάρξει.
Είναι παραγματικά μεγάλη μου τιμή να έχω λάβει τόση αγάπη και στήριξη από εσάς. Καιθα υπηρετώ την υπόσχεση που κάποτε έδωσα μέχρι να μου επιτρέπει το μυαλό και το σώμα μου.
Σας ευχαροστώ πραγματικά.
Καλή ατνάμωση αγαπημένοι μου!
Σύντομα κοντά σας!
Με αγάπη
Γιάννης»
