Η ανησυχία προκύπτει εύλογα, με δεδομένο ότι τα παιδιά είναι συνήθως εξωστρεφή. Όταν λοιπόν το δικό σας συνηθίζει να απομονώνεται εντός κι εκτός σπιτιού, το πρώτο πράγμα που έρχεται στο μυαλό σας είναι ότι κάτι συμβαίνει.
Να ξεκαθαρίσουμε βέβαια ότι δε συμβαίνει απαραίτητα κάτι, αφού υπάρχουν και παιδιά που είναι λιγότερο κοινωνικά. Γι’αυτό αναφέραμε στον πρόλογο ότι πρέπει να ελέγξετε την ανησυχία σας και να μη δημιουργήσετε καταστάσεις ενώ δεν υπάρχει λόγος.
Από την άλλη, μπορεί το παιδί να είναι απλά προβληματισμένο με κάτι και με μια συζήτηση μαζί του να το βοηθήσετε να νιώσει καλύτερα και να μπει έτσι ένα τέλος στις τάσεις απομονωτισμού.
Τα πράγματα είναι σοβαρά αν διαπιστώσετε ότι η συνήθειά του να απομονώνεται σχετίζεται από γενικότερη μελαγχολία ή είναι η αντίδραση του παιδιού σε τυχόν bullying που υφίσταται από άλλα παιδιά.
Αν το παιδί φοβάται να ανοιχτεί, παροτρύνετέ το να το κάνει επιλεκτικά, όπου εκείνο νιώθει άνετα. Άρα λοιπόν ούτε να φοβάται τη σκιά του, ούτε να καταπιέζεται και να μη λέει το παραμικρό στον οποιονδήποτε.
Πηγή
