Μια ψυχιατρική συνεδρία, που συντελείται σε παρόντα χρόνο. Οι ρόλοι αντιστρέφονται, ο ψυχαναλυτής γίνεται ψυχαναλυόμενος. Τρεις χαρακτήρες που ενώνονται και διαμορφώνουν μια ανορθόδοξη πυρηνική οικογένεια. Αυτό είναι το «Το Elephant Song» που ανεβάζει ο ταλαντούχος Αργύρης Πανταζάρας στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων.
Μπορεί άραγε να υπάρξει γονιός χωρίς παιδί; Παιδί χωρίς οικογένεια; Μία κοινωνία που καταδικάζει το διαφορετικό, δημιουργεί θύματα ψυχικής κακοποίησης κι απόρριψης.
Άνθρωποι που παλεύουν να μιλήσουν, παλεύουν να ακουστούν. Μια παράσταση που δημιουργεί συνθήκες κινηματογραφικής ταινίας και σε καλεί να ακολουθήσεις.
Ο Αργύρης Πανταζάρας που σκηνοθετεί το έργα και κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο, μαζί με τον Μάξιμο Μουμούρη και την Ίρις Πανταζάρα, μιλάει στο iefimerida για την παράσταση και την εμπειρία του από τη σκηνή. O Αργύρης Πανατζάρας αν και νεότατος έχει να επιδείξει μεγάλες επιτυχίες αλλά και ένα Βραβείο Χορν.
«Πως αισθάνομαι την πορεία μου; Γεμάτη! Με τις μηχανές στα τέρματα» αναφέρει μιλώντας στο iefimerida ο Αργύρης Πανταζάρας.
«Κάναμε την τρέλα, το πάθος και την δοτικότητα επάγγελμα!»
«Κάναμε την τρέλα, το πάθος και την δοτικότητα επάγγελμα! Αυτό βλέπω και είναι τυχεροί όσοι το νιώθουν, ευγνώμονες όσοι το εκτιμούν. Είναι ευλογία να έχεις πραγματικό διάλογο με τα συναισθήματα, τις σκέψεις και τον παλμό, τόσο της κοινωνίας όσο και του εσωτερικού σου κόσμου».
Το Elephant Song, το πολύ ενδιαφέρον και σύγχρονο έργο του Νickolas Billon, ανεβαίνει από τη Θεατρική Ομάδα Momentum και τον Αργύρη Πανταζάρα
«Γιατί με μια ομάδα; Θέλω να δημιουργώ συνθήκες αυτοβελτίωσης, για όλους. Αυτή είναι η ανάγκη για μένα. Να δοκιμαζόμαστε και να γινόμαστε καλύτεροι επαγγελματίες τόσο στην ομάδα όσο και εκτός ομάδας».
«Είναι αυτό που λέω ότι αν θέλεις να έχεις «άποψη» πρέπει να έχεις και να διαμορφώνεις και «πρόταση». Πρέπει να ξέρεις να λερώνεις τα χέρια σου! Να ξέρεις να τρως τα μούτρα σου, να μάθεις να σηκώνεσαι και πώς να ξανά πέσεις. Δεν είναι το «ρεπερτόριο» που με αφορά αλλά ο «τρόπος» με τον οποίο προσεγγίζουμε τα ανθρώπινα συναισθήματα με ενδιαφέρει. Ο «τρόπος» που αφυπνίζουμε την συνείδηση μας, Ο «τρόπος» που ξεμουδιάζει την ψυχή μας. Αυτό είναι το «ρεπερτόριο» με αφορά!».
«Πως αντιλαμβάνομαι το θέατρο σήμερα; Δε βγάζει κανείς κανένα νόημα. Υπάρχουν από όλα, υπάρχουν παλιά, που μοιάζουν καινούργια, μοντέρνα που είναι ήδη παλιά και ξεπερασμένα, μεγαλεία που είναι φθηνά, ιδιοφυείς προσεγγίσεις, ψυχαγωγικός χαβαλές, κουλτουριάρικη εμπορικότητα, διανοουμενίστικη φλυαρία, αλαζονική κενότητα, επαναστατική απαξίωση, παθολογική μιζέρια, ψυχαναγκαστικά πειράματα, κατά φαντασίαν συστήματα, απαρχαιομένες μέθοδοι, εμμονικές απόψεις και ανεφάρμοστες ιδεολογίες».
«Αν δεν μπορεί το θέατρο να αλλάξει το κόσμο, τότε ας αλλάξει ο κόσμος το θέατρο!»
«Πως αντιλαμβάνομαι το θέατρο σήμερα; Έλλειψη καινοτομίας, «κυνήγι» της καινοτομίας, «Το κείμενο ακούστηκε καλά», «Πάντως Ωραία σκηνικά» «Εσύ ήσουν καλός, αλλά οι άλλοι όχι», εμπορικές αποτυχίες και επιτυχίες, Sold out και παρατάσεις Sold out χωρίς εισιτήρια, προσκλήσεις στα σούπερ μάρκετ, τσακωμός για τις αφίσες, χορηγοί επικοινωνίας, χορηγούμενα Posts, καταθέσεις προτάσεων και διορίες, ανακοινώσεις, διαγωνισμοί. Πρωινή παράσταση, μεσημεριανή, απογευματινή, βραδινή, μεταμεσονύχτια… Ανεκπλήρωτες φιλοδοξίες, μεγάλες προσδοκίες».
Υπάρχουν και οι επί 15 χρόνια «ανερχόμενοι», «νέα ταλέντα» ηλικίας 40 χρόνων, «φτασμένοι τριαντάρηδες», καλλιτέχνες στο απυρόβλητο υπεράνω κριτικής, καλλιτέχνες αδικημένοι, μονίμως μαλωμένοι, καλλιτέχνες αυλικοί, βολικοί, βολεμένοι, ανεξάρτητοι, Αυτοπροσδιοριζόμενοι, ανεκπαίδευτοι, αμόρφωτοι, άσχετοι , σχετικοί, σπουδαίοι, πλούσιοι, θεόφτωχοι. Θεατές διψασμένοι, ενημερωμένοι, απαθείς, που φεύγουν, που κοιμούνται , που υποφέρουν, που βαριούνται, που εκστασιάζονται, που συγκινούνται, που γελούν, που μουρμουρίζουν, που λιποθυμούν».
Οι κριτικές; «Κριτικές» ως προέκταση του marketing ή αποτέλεσμα έλλειψης δημοσίων σχέσεων. Θόρυβος, απόψεις, γνώμες, θεωρίες, ιδεολογίες, ιδεοληψίες, ταυτίσεις, ενσαρκώσεις, μετενσαρκώσεις…
«Λόγια Λόγια Λόγια….». Πιστεύω πώς αυτή την εποχή της «ανειλικρίνειας» θα την πληρώσουμε ακριβά».
«Τελικά δεν είναι δύσκολο να κάνεις θέατρο. Είναι όμως πολύ δύσκολο να είσαι έντιμος και ειλικρινής. Αν δεν μπορεί το θέατρο να αλλάξει το κόσμο, τότε ας αλλάξει ο κόσμος το θέατρο!» καταλήγει ο Αργύρης Πανταζάρας.
Elephant Song
Το Elephant Song στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων (βασισμένο στο έργο του Καναδού Νicolas Billon) Άλλη μια κραυγή βοήθειας
Μια ιστορία εξαφάνισης που φανερώνει τα πιο σκοτεινά μυστικά του ιδρύματος. Ένας ασθενής που χτίζει το δικό του λαβύρινθο που οδηγεί στην ελευθερία του.
Παίζουν: Μάξιμος Μουμούρης, Ίρις Πανταζάρα, Αργύρης Πανταζάρας
Μετάφραση: Ελίνα Μαντίδη
Σκηνοθεσία: Αργύρης Πανταζάρας, Ελίνα Μαντίδη
Διασκευή: Ελίνα Μαντίδη, Αργύρης Πανταζάρας
Σκηνογραφική- Ενδυματολογική επιμέλεια: Ηλένια Δουλαδίρη
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Νίκος Κούρος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κλεοπάτρα Γκίνη
ProductionManager: Αναστασία Καβαλάρη
Executive Producer: Μαρία Κακάρογλου
Production Development: Χρήστος Κυριακόπουλος
Photography-Poster Design: Νίκος Πανταζάρας
Video & Motion Graphic: Νίκος Κούρος
Παραγωγή: momentum
Διάρκεια παράστασης: 70΄
Από 4 Μαΐου στο Θέατρο Οδού Κυκλάδων
Πηγή
