Οι διανθρώπινες σχέσεις, ιδίως στις ημέρες μας, έχουν ανάγκη από σοβαρότητα. Αυτό που λέμε, αυτό και να εννοούμε. Αυτό που φαινόμαστε, αυτό και να είμαστε. Αυτό που υποσχόμαστε, αυτό και να μπορούμε να το πραγματοποιήσουμε∙ χωρίς να μας φέρνει σε δύσκολη θέση και να κινδυνεύει το κύρος μας σαν άνθρωποι και σαν χριστιανοί.
Του αρχιμ. Χρυσόστομου Χρυσόπουλου, Θεολόγου-Διδάσκοντος Παν/μιου Πειραιώς, για το dogma.gr.
Η 29η Αυγούστου θα μας θυμίσει μια διαφήμιση που βλέπουμε τον τελευταίο καιρό στην τηλεόραση: «πρόσεχε τι τάζεις!» τιτλοφορείται και έχει το δίκιο της. Σε ώρα χαράς, ενθουσιασμού, ευχαρίστησης οφείλουμε να σκεπτόμαστε τις κουβέντες μας και τα έργα μας, τις δηλώσεις μας και τις υποσχέσεις μας. Πρέπει να τα διέπει όλα ο ρεαλισμός, να είναι λόγια που μπορούμε να τα κάνουμε πράξεις. Ο βασιλιάς Ηρώδης υποσχέθηκε, η Ηρωδιάδα απαίτησε, η επιθυμία έγινε πράξη, αποκεφαλίσθηκε ο Άγιος Ιωάννης ο Πρόδρομος. Ήταν ακέραιος στον χαρακτήρα του, ο Βαπτιστής του Κυρίου μας, άρα και μπορούσε να απαιτεί δυναμικά από την εξουσία ηθική ζωή και όχι εφάμαρτη βιωτή. Έλεγχε συνειδήσεις ο λόγος του και έπρεπε να φιμωθεί έως και να σιωπήσει πάραυτα. Βρέθηκε η ώρα !
Θεός, Παναγία, Άγιοι δεν ζητούν πολλά από εμάς. Όταν όμως τους καταθέτουμε ένα τάμα να σκεπτόμαστε αν είμαστε ικανοί και να το εκπληρώσουμε. Η ανάγκη ή η ευφροσύνη μπορεί να συνηγορεί ώστε να υποσχεθούμε πολλά και διάφορα. Πρέπει να γνωρίζουμε και να εκτιμούμε τις αντοχές μας (οικονομικές, πρακτικές κ.ά). Σε αντίθετη περίπτωση θα φανούμε αναξιόπιστοι, επιπόλαιοι, καιροσκόποι. Οι τύψεις δεν θα αργήσουν να έρθουν με πολλά τα δυσάρεστα αποτελέσματα στην πνευματική μας υγεία και όχι μόνο.
Ο καιρός μας χαρακτηρίζεται από την πολυφωνία και την πολυλογία. Εκεί μέσα αρκετές φορές κρύβεται περιττός, επικίνδυνος και ανούσιος λόγος. Στη περίπτωση του αυριανού συναξαριού έγινε και ανόσιος, αφού περιέχει αμαρτία επάνω στην αμαρτία, απαίτηση αντί για διόρθωση. Οι κάθε λογής συναναστροφές μας δεν χρειάζονται υπερβολές λόγων και υπερεκτίμηση δυνάμεων. Πολλές φορές αυτά που λέμε αγγίζουν την ουτοπία. Η πρόθεση έχει σημασία, παρά το μέγεθος του ταξίματος. Ανάλογα δηλαδή και να φερόμαστε.
