Δεν πρόλαβε «να στεγνώσει το μελάνι» γύρω από το προηγούμενο μεταγραφικό δράμα (απομάκρυνση του Dani Pedrosa) και η Repsol Honda έσκασε την επόμενη βόμβα. Στη θέση του Dani υπέγραψε διετές συμβόλαιο ο 31 ετών Jorge Lorenzo.
Ναι, η φυγή του ήταν πλέον δεδομένη. Αλλά όλοι πίστευαν πως θα καταλήξει στη υπό σκέψη δεύτερη ομάδα της Yamaha με συναθλητή τον ελπιδοφόρο Morbidelli και χορηγό την Petronas. Αντί αυτού πήγε στην Honda. Δίπλα στον Marc Marquez.
Πρέπει να τού το αναγνωρίσουμε! Ο Jlo έχει «κοχόνες». Πάνω που έπεισε επιτέλους την Ducati να του δώσει μια Desmosedici όπως την ήθελε, πάνω που πήρε την πρώτη του κόκκινη νίκη, τα αφήνει όλα και βάζει πλώρη για την επόμενη πρόκληση της καριέρας του: να δαμάσει την κατά τεκμήριο δυσκολότερη μοτοσυκλέτα της κατηγορίας, την RC213V.
Πιο αταίριαστα ζευγάρια δεν μπορούμε να φανταστούμε. Η Honda στρίβει με γωνίες, ο Lorenzo προτιμά τις ομαλές καμπύλες γραμμές. Η Honda είναι ψηλή και κοντή σε μήκος, ο Jorge λάτρεψε τις πιο χαμηλές, μακριές Yamaha M1.
Η Honda απαιτεί να τη σηκώνεις στην κορυφή της στροφής για να βρει πρόσφυση, ο Lorenzo διέπρεψε προσπερνώντας τους πάντες από την εξωτερική, ισορροπώντας αιώνια στο χείλος της πρόσφυσης των μαγικών ελαστικών της Bridgestone, τότε.
Και τέλος ο Lorenzo με τον Marquez. Τι άλλο να προβλέψουμε από μία τρομερή σύγκρουση δύο υπερτροφικών “Εγώ”; Που ωστόσο έχουν επιδείξει αγαστή συνεργασία στο παρελθόν, μή όντας όμως στην ίδια ομάδα…
Σίγουρα ο Jlo έμαθε στην Ducati. Κατάφερε μάλιστα να ξεπεράσει την “ακαμψία” του και να εξελίξει το απόλυτο οδηγικό στυλ του που χαρακτηρίζεται από τελειότητα κινήσεων, βελούδινες αλλαγές κατεύθυνσης, ρομποτική διατήρηση μιας καταιγιστικής ταχύτητας.
Είναι το στυλ που του έχει αποφέρει ήδη τρεις τίτλους στα MotoGP. Αλλά στην Honda δεν θα είναι τόσο χρήσιμο.
Για να έχει ελπίδες ενός ακόμα τίτλου, ο Lorenzo θα πρέπει να επανεφεύρει την οδήγησή του. Ο Rossi για παράδειγμα τα κατάφερε μετά την επιστροφή του στην Yamaha και γι’ αυτό παραμένει ανταγωνιστικός στα 39 του.
Για τη συμφωνία δεν είναι ακόμη γνωστά πολλά. Λέγεται πως ο Lorenzo δέχτηκε μείωση μισθού κατά 50% σε σχέση με την αμοιβή του στην Ducati. Δηλαδή μετακόμισε με ετήσια αποζημίωση κάπου στα 6 μύρια.
Έχει βέβαια και άλλα κίνητρα. Αφού κατάφερε να κερδίσει με την Ducati όταν ο Rossi απέτυχε, τώρα θέλει να κερδίσει και με Honda. Στην περίπτωση που τα καταφέρει, θα γίνει ο μόνος αναβάτης στην εποχή των MotoGP που θα έχει καταφέρει να κερδίσει με τρείς διαφορετικούς κατασκευαστές. Αν μετρήσουμε και τα δίχρονα 500, τότε έχουμε το προηγούμενο του Capirossi.
Τι άλλο έλαβε όμως σαν εγγύηση; Δεν μπορούμε να φανταστούμε πως θα έχει διαφορετική αντιμετώπιση από τον Marquez. Δεν θα δεχόταν ποτέ να μπει “κάτω” από τον ΜΜ93 –δεν το είχε δεχτεί πριν 10 χρόνια, τότε που νέος και άβγαλτος οδηγούσε δίπλα στον «μέγα» Rossi.
Παρεμπιπτόντως, τη θέση του στην Ducati καταλαμβάνει ο Danilo Petrucci.
Ο Alberto Puig στη δεύτερη αυτή χρονιά του ως Γενικός της εργοστασιακής ομάδας Repsol Honda δάγκωσε τεράστια μπουκιά. Ή θα την καταπιεί ή θα πνιγεί. Υπερφιλόδοξος και ο ίδιος, χαρακτηρίζεται από ένα επίσης τεράστιο «Εγώ».
Θα μπορέσει να ελέγξει τα δύο Άλφα Αρσενικά της ομάδας; Θα καταφέρουν οι μηχανικοί της Honda να εξελίσσουν παράλληλα δύο πιθανά αντιδιαμετρικές απαιτήσεις όσον αφορά το στήσιμο της μοτοσυκλέτας;
Με χαρά μας προβλέπουμε πως το 2019 θα είναι ακόμη πιο ενδιαφέρουσα χρονιά. Περισσότερο και από το 2004, όταν ο Rossi εγκατέλειψε την Honda για τα γλυκά μάτια της Μ1…
ΠΗΓΗ
