Ο Κώστας Σπυρόπουλος υπήρξε ο τελευταίος σύντροφος της Αλίκης Βουγιουκλάκη.
Γνωρίστηκαν το 1987 και έμειναν εννιά χρόνια μαζί, ως το 1996, όταν εκείνη έφυγε από τη ζωή χτυπημένη από τον καρκίνο.
Πριν λίγες ώρες ο Κώστας Σπυρόπουλος ξάφνιασε ευχάριστα όταν θέλησε προφανώς να κάνει μνεία στο μουστάκι που αφήνει ξανά, ποστάροντας μια φωτογραφιά του με την Αλίκη Βουγιουκλάκη, από επαγγελματική τους συνεργασία, στην οποία νεαρός τότε, είχε επίσης μουστάκι για τις ανάγκες της παράστασης.
«Να το το μουστάκι που επανέρχεται», έγραψε στη λεζάντα του instastory που πόσταρε.
Οσα είχε αποκαλύψει ο Σπυρόπουλος για την Βουγιουκλάκη
Ο ηθοποιός σε συνέντευξή του στο «Πρώτο Θέμα» πριν αρκετά χρόνια είχε αναφερθεί μεταξύ άλλων στην γνωριμία τους που έγινε το καλοκαίρι του ’87, όταν έκανε οντισιόν για την παράσταση «Λίγο πιο νωρίς, λίγο πιο αργά». «Τότε ούτε καν μπορούσα να διανοηθώ πόσο μακριά θα έφτανε αυτή η σχέση. Πάντα στη ζωή μου, μου ερχόντουσαν καταστάσεις παραπάνω από αυτές που θα μπορούσα να αντέξω. Και τελικά τα κατάφερνα. Η σχέση μου την Αλίκη ήταν κάτι το υπερβατικό για μένα. Τότε προέκυψε πολύ φυσιολογικά, αλλά δεν ήταν φυσιολογικό».
Ποτέ δεν περνούσε από το μυαλό κανενός από τους δύο αρχικά ότι η συνεργασία τους θα κατέληγε σε ερωτική σχέση. «Μέχρι που ήρθε η στιγμή στις πρόβες να κάνουμε το φιλί της παράστασης. Εκεί τα ξεχνάω όλα και κάτι μαγικό συνέβη. Φιλιόμαστε κανονικά και γυρίζει η Αλίκη και λέει μπροστά στους ηθοποιούς, στον σκηνοθέτη, στους τεχνικούς: «Όπα, κοίτα απόδοση ο μικρός!».
Για τα 30 χρόνια που τους χώριζαν, ο Κώστας Σπυρόπουλος δήλωσε: «Ούτε καν περνούσε από το μυαλό μας. Όταν ξεκινήσαμε δεν υπήρχε σχέδιο. Ήταν η ώρα του ταξιδιού. Είχαμε συνενοχή. «Όσο κρατήσει» μου έλεγε. Το τι γράφανε δεν περιγράφεται! Από την άλλη, η Αλίκη έδινε και μια ελπίδα σε γυναίκες που βρίσκονταν στην ωριμότητά τους ότι η διεκδίκηση δεν σταματάει. Το ’87 φαντάσου, όχι σήμερα. Εκεί, αν θέλεις, έμαθα ότι πολλές φορές ο φθόνος είναι η κρυφή επιθυμία του άλλου.
Η Αλίκη ήταν σαν ροκ σταρ. Όποιος πιστεύει ότι καριέρες που κρατάνε δεκαετίες είναι τυχαίες, για μένα είναι βλάξ και αφελής. Έγραφαν διάφορα και εκείνη μου έλεγε: «Άσε ρε Κώστα να νομίζουν ότι είμαι χαζή. Χαζή, χαζή… τους έξυπνους δεν τους θέλουν». Η διαφορά ηλικίας δεν έβαζε τρικλοποδιά. Μη σου πω ότι εγώ ήμουν πιο κουμπωμένος και μου έλεγε: «Αμάν πια! Πήρα έναν νέο και βρήκα ένα γέρο». Την Αλίκη τη ζήλευαν. Γιατί ήθελε πάντα να είναι μέσα στη χαρά. Ακόμη και στα δύσκολα. Η Αλίκη ήξερε ότι ήταν μια πολυεθνική από μόνη της. Και ήξερε να διαχειρίζεται τον εαυτό της. Επίσης, αντιμετώπιζε τον τύπο στα ίσα. Και στα καλά και στα άσχημα. Επίσης, πολλές φορές υποβίβαζε τον εαυτό της για να μη νιώθει άβολα ο άλλος απέναντί της. Και ξέρεις γιατί; Γιατί είχε χορτάσει επιτυχία. Γι’ αυτό και μπορούσε να αποδομήσει σε μια στιγμή τον εαυτό της και να τον δομήσει ταυτόχρονα. Ήξερε ότι το ταλέντο και η χαρά τρέφονται στα σκοτάδια. Και αυτούς τους ανθρώπους ήθελε δίπλα της».
«Η Αλίκη δεν είχε πρόβλημα με την ηλικία της. Την έλεγε μέσα από γρίφους. Είχε γίνει κάποια στιγμή μέρος του παιχνιδιού. Της εικόνας της. Πολλές φορές το ξόρκιζε και έλεγε: «Στο σπίτι του κρεμασμένου δεν μιλάμε για σκοινί».
Ο Κώστας Σπυρόπουλος αναφέρθηκε και στην αντίδραση της Αλίκης Βουγιουκλάκη όταν έμαθε πως είναι άρρωστη: «Συμπεριφέρθηκε σαν επαγγελματίας. Είχαμε πάει στη Βοστώνη και ο γιατρός Γουότσον είδε τις εξετάσεις. Γυρίζει και του λέει: «Εγώ στη χώρα μου έχω κάνει καριέρα σαν παραγωγός. Είμαι καλή επαγγελματίας ακόμα και στην αρρώστια». Όσο για μένα, ήταν κάτι που με ξεπερνούσε. Είχα πάει στο γιατρό της, τον Γιάννη Πουλατζά, και μου είχε πει: «Κώστα, τελείωσε. Στην παγκόσμια ιατρική βιβλιογραφία το όριο γι’ αυτή τη γνωμάτευση είναι 73 μέρες». Είχα τρελαθεί. Δεν ήξερα τι να κάνω. Άπειρα τσιγάρα, αγωνία και ένα «γιατί να συμβαίνει αυτό. Γιατί; Θυμάμαι το θάρρος της. Και μια υπενθύμιση στο αυτονόητο… όλα είναι μάταια. Μια νύχτα την είχαμε βγάλει από την πίσω πόρτα του Ιατρικού Κέντρου. Κάναμε μια βόλτα στην Αθήνα και αυτή τη βόλτα ήταν σαν να την έκανε για πρώτη φορά στη ζωή της. Στην Κηφισίας, που για μας φαίνεται τόσο βαρετό… Η Αλίκη γνώριζε τα πάντα. Απλά είχαμε συμφωνήσει να μην το αναφέρουμε ποτέ. Συνενοχή. Αυτός ήταν ο κωδικός μας. Από την άλλη, από τις αρχές του Ιουλίου (το 1996) έπεφτε σε κώμα και μετά ξυπνούσε. Μια μέρα μου είχε πει: «Κωστάκη, αν συνεχιστεί για πολύ αυτό, βγάλτε τα καλώδια. Ξηλώστε τα!». Είχε πια κουραστεί. Στις 20 Ιουλίου, μέρα των γενεθλίων της, έπεσε σε κώμα. Στις 23 ανακοινώθηκε ότι «έφυγε»…».
«Πιστεύω ότι αυτό το πλάσμα ήρθε από έναν άλλο πλανήτη. Είναι ακόμα εδώ. Ένα χαρούμενο πλάσμα». «Η Αλίκη μπορούσε να σε γδύσει, να μάθει τα πάντα για σένα, με ένα βλέμμα της, αν το ήθελε. Η Αλίκη ζητούσε πάντα σε έναν άνθρωπο την αλήθεια του. Μόνο αυτό. Τίποτα παραπάνω, τίποτα παρακάτω».
ΠΗΓΗ
