Ο Άγιος Παΐσιος μιλώντας σε πιστούς αναφερόταν συχνά στις δυσκολίες της εποχής και στα προβλήματα . Έλεγε: Είθε να μην επιτρέψη ο Θεός να έρθουν δύσκολες μέρες, αλλά αν έρθουν, με έναν μικρό σεισμό, με ένα τράνταγμα, θα σωριάσουν ολόκληρες αδελφότητες, ολόκληρα μοναστήρια, γιατί ο καθένας θα πάη να σώση τον εαυτό του και θα τραβήξη την πορεία του.
Χρειάζεται πολλή προσοχή, για να μη μας εγκατάλειψη ο Θεός. Οι ψυχές να έχουν κάτι πνευματικό. Αυτό σας τιμάει. Θα γίνει μεγάλο τράνταγμα.
Τόσα σας λέω, τόσο σκληρά έχω μιλήσει! Εμένα κάτι να μου έλεγαν, θα προβληματιζόμουν, θα σκεφτόμουν γιατί μου το είπαν, τι ήθελαν. Γιά να μην πω βράδυα, ένα βράδυ δεν θα κοιμόμουν. Αν δεν έβλεπα τα δύσκολα χρόνια που έρχονται, δεν θα ανησυχούσα τόσο. Αλλά αυτό που βλέπω είναι ότι αργότερα θα δυσκολευθήτε πολύ. Δεν με καταλαβαίνετε. Τότε θα με καταλάβετε.
– Αν βρεθή, Γέροντα, μόνος του κανείς σε δύσκολα χρόνια, τι θα κάνει;
– Άρχισε τώρα να κάνεις πρώτα υπακοή, να απόκτησης διάκριση, και τότε θα δούμε. Γι’ αυτό είπαμε να κόψουμε τα κουσούρια πρώτα. Αν έχη κανείς κουσούρια, δεν θα τα βγάλη πέρα. Αν τώρα γκρινιάζη για όλα και νομίζη ότι αυτός είναι λεβεντόπαιδο και όλοι οι άλλοι είναι χάλια, τότε…; Κοιτάξτε να διορθωθήτε, για να δικαιούσθε την θεία βοήθεια.
Να στηριχθήτε ακόμη περισσότερο στον Θεό. Θα έχουμε πιο δύσκολα χρόνια. Ακόμη είναι άγουρα τα …; φρούτα· δεν ωρίμασαν. Όταν εσείς θα είστε ώριμες πνευματικά, ξέρετε τι θα είστε; Όχυρο. Όχι μόνο για εδώ, αλλά θα μπορήτε να βοηθάτε και πιο πέρα.
Γιατί, διαφορετικά, θα έχετε και εσείς ανάγκη από ανθρώπινη βοήθεια και προστασία. Καί ξέρετε τι κακό είναι ένα μοναστήρι, με ένα σωρό αδελφές, να έχη ανάγκη από λαικούς;
Σήμερα ο μοναχός πρέπει να ζήση πνευματικά, για να είναι έτοιμος να ξεπεράση μια δυσκολία. Να ετοιμασθή, για να μην τον στενοχωρήση η στέρηση, γιατί μετά μπορεί να φθάση στην άρνηση. Θα έρθη εποχή που θα ξεραθούν τα ποτάμια, όλοι θα διψάσουν, όλοι θα υποφέρουν.
Γιά μας τους μοναχούς δεν είναι τόσο φοβερό· εμείς και να διψάσουμε, πρέπει να διψάσουμε, γιατί εμείς ξεκινήσαμε για κακουχία. «Ο,τι δεν έκανα εκουσίως ως καλόγερος, θα πω, το κάνω τώρα ακουσίως, για να καταλάβω τι θα πη καλόγερος. Σ’ ευχαριστώ, Θεέ μου».
Αλλά ο καημένος ο κόσμος! Όταν φθάνουν οι άνθρωποι στο σημείο να εφευρίσκουν βόμβες που να σκοτώνωνται οι άνθρωποι και να μην καταστρέφωνται τα κτίρια, τι να πω; Όταν είπε ο Χριστός «μια ψυχή αξίζει όσο ο κόσμος όλος»[1], και αυτοί έχουν τα κτίρια πιο πολύ από όλο τον κόσμο, αυτό είναι φοβερό!
– Γέροντα, νιώθω αγωνία, φόβο, για ο,τι μας περιμένει.
– Αυτός ο φόβος μας βοηθάει να γαντζωθούμε στον Χριστό. Όχι ότι πρέπει να χαίρεται κανείς γι’ αυτήν την κατάσταση που περιμένουμε, άλλα να χαίρεται, γιατί θα αγωνισθή για τον Χριστό. Δηλαδή δεν θα περάσουμε μια κατοχή ενός Χίτλερ η ενός Μουσολίνι, άλλα θα δώσουμε εξετάσεις για τον Χριστό.
Δεν είναι ότι θα έχουμε εμείς πολυβόλα, ατομικές βόμβες ανώτερες, και θα νικήσουμε. Τώρα ο αγώνας θα είναι πνευματικός. Θα παλέψουμε με τον ίδιο τον διάβολο. Ο διάβολος όμως δεν έχει καμμιά εξουσία, αν δεν του δώσουμε εμείς εξουσία.
Τι να φοβηθούμε; Αν ήταν Χίτλερ η Μουσολίνι, ήταν άλλο. Να μην υπάρχη φόβος. Να χαιρώμαστε που η μάχη είναι πνευματική.
Εάν ζήτε μοναχικά, πατερικά, και προσέχετε, θα δικαιούσθε την θεία επέμβαση σε κάθε επίθεση του εχθρού. Αν υπάρχουν άνθρωποι προσευχής, ταπεινοί, που έχουν πόνο και αγάπη, είναι κεφάλαια πνευματικά, είναι «βάσεις» πνευματικές. Δυό-τρεις ψυχές να υπάρχουν σε ένα μοναστήρι που να σκέφτονται τον πόνο των άλλων και να προσεύχονται, είναι πνευματικό οχυρό.
