Θεσσαλονικιός, ο Ακύλλας Καραζήσης με μακρά θητεία στο θέατρο σε Ελλάδα και Γερμανία. Σπούδασε πολιτική ιστορία στο πανεπιστήμιο της Χαϊδελβέργης και τυχαία βρέθηκε σε μία οντισιόν όπου ζητούσαν έναν έλληνα. Ετσι ξεκίνησαν όλα.
Η πορεία του Ακύλλα Καραζήση στο χώρο του θεάτρου είναι σημαντική και συνεπής, είτε ως ηθοποιός είτε ως σκηνοθέτης.
Σήμερα, επιχειρεί μία σκηνική σύνθεση για την μεταπολεμική Ελλάδα μέσα από τα μάτια τριών εμβληματικών συγγραφέων της Θεσσαλονίκης. Των Βασίλη Βασιλικού, Γιώργου Ιωάννου και Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη. Είναι η παράσταση «Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη» που κάνει πρεμιέρα στην Πειραματική Σκηνή – Ι του Εθνικού Θεάτρου.
«Στις αρχές του 70 έφηβος στην γκρίζα Θεσσαλονίκη της χούντας, διάβαζα το Φύλλο του Βασιλικού και την Σαρκοφάγο του Ιωαννου (ο Πεντζικης μου αποκαλύφθηκε αργότερα)» αναφέρει μιλώντας στο iefimerida ο Ακύλλας Καραζήσης. «Σε αυτό που διάβαζα έβρισκα αυτό που μου έλειπε από την πόλη, το ιστορικό βάθος και την περιπέτεια, καθώς κι ένα κομμάτι απελευθέρωσης. Αυτό αναζητά και η παράσταση, την μυθοπλαστική ανακατασκευή της πόλης. Και οι τρεις συγγράφεις, ο καθένας με τον τελείως ιδιαίτερο τρόπο του, κρατάνε ζωντανό ένα κομμάτι ταυτότητας της πόλης και της γλώσσας της. Σε αυτούς χρωστάμε την μεταμόρφωση του μίζερου και άχαρου «σήμερα» σε ενα πλούσιο, αιώνια διευρυμένο «παρόν», όπου η ζωή υποτάσσεται στην μυθοπλασία. Ο αναγνώστης/θεατής σώζεται».
«Η Πειραματική Σκηνή είναι ο κατάλληλος χώρος για την σύνθεση, το ανακάτεμα του θεάτρου, της λογοτεχνίας, του ντοκιμαντέρ και της πραγματικότητας. Αν όχι εκεί που αλλού»; αναφέρει.
«Η Γερμανία του ’75 θα μας φαινόταν με τα σημερινά μάτια μας επαρχιώτικη και φτωχή. Η Γερμανία των ταινιών του Φασμπίντερ. Μόλις 30 χρόνια μετά τον πόλεμο και 7 μετά το 68, η ενοχή για τα εγκλήματα του Ναζισμού, αλλά και η επιθυμία για χειραφέτηση και απελευθέρωση πήγαιναν χέρι χέρι. Στην Γερμανία με ανακάλυψα. Θεωρούσα τον εαυτό μου μποέμ, συγγραφέα. Ακόμη τον θεωρώ».
«Δεν μετανιώνω που γύρισα στην Ελλάδα, όπως δεν θα μετάνιωνα κι αν έμενα εκεί. Αυτο που με συνδέει και με τις δυο χώρες είναι η γλώσσα και η ζωή που γεννιέται απ’ αυτήν»
Η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών βαριέται το θέατρο και περιφρονεί την Τέχνη
«Η αντίληψη μου για την εκπαίδευση είναι διαμετρικά αντίθετη από αυτό που ισχύει. Οι καλλιτεχνικές σχολές θα έπρεπε να είναι ελεύθερα προσβάσιμες σε όποιον θέλει να σπουδάσει κάτι τέτοιο. Στις δραματικές σχολές θα πρεπε να καλλιεργείται και να ενθαρρύνεται η χωρίς όρια απελευθέρωση της εκφραστικότητας, η χειραφέτηση και η κατάργηση του ηθικισμού και της πειθαρχίας.
«Με την πολιτική ασχολούμαι συνέχεια στην ζωή μου και στην δουλειά μου. Δεν χρειάζομαι για αυτό την άδεια ούτε την ευλογία κανενός κόμματος.
Θα ευχόμουν να έβλεπα έναν υπουργό Πολιτισμού να ασχολείται με τέτοιο τρόπο με το θέατρο, ώστε εμείς που δουλεύουμε σε αυτο να το καταλαβαίνουμε πρακτικά. Η δουλειά δηλαδή των εκάστοτε υπουργών να είναι μετρήσιμη και άμεσα αντιληπτή. Λέω βέβαια ανοησίες γιατί γνωρίζω πολύ καλά ότι η συντριπτική πλειοψηφία των πολιτικών βαριέται μέχρι θανάτου το θέατρο και περιφρονεί (κρυφά βεβαίως) βαθύτατα την Τέχνη, θεωρώντας την άχρηστη»
«Το καλοκαίρι θα σκηνοθετήσω στο Κρατικό Θέατρο του Tübingen το μυθιστόρημα «Transit» της Anna Seghers».
Selfie: στο βάθος πίσω η πόλη, Αστική περιπετειώδης αφήγηση
Μια παράσταση βασισμένη σε κείμενα των Βασίλη Βασιλικού, Γιώργου Ιωάννου και Νίκου-Γαβριήλ Πεντζίκη
Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης
Στην Πειραματική Σκηνή – Ι του Εθνικού Θεάτρου
Δείτε το τρέιλερ της παράστασης του Ακύλλα Καραζήση στο Εθνικό
Η πόλη, πέρα από τα επίθετα και τις ιδιότητες που, κατά καιρούς, της προσάπτουν, μοιάζει να έχει τη δική της, κρυμμένη, μυθολογική ζωή. Αυτή η ζωή μπορεί χρονολογικά να κατατάσσεται στο παρελθόν, είναι όμως πανταχού παρούσα στο σήμερα, σε ένα διευρυμένο παρόν. Ο πολυπράγμων ηθοποιός και σκηνοθέτης Ακύλλας Καραζήσης περιπλανιέται στην πόλη που μεγάλωσε και ιχνηλατεί την παιδική ηλικία της Θεσσαλονίκης μετά τον πόλεμο. Η παράσταση, το κείμενο, η περιπετειώδης αφήγηση είναι μια προσπάθεια κατανόησης ή και εφεύρεσης μιας πόλης σε συσκότιση.
Όταν πέφτει η συσκότιση μετά τη δύση στις οδούς Εγνατίας και Αγίου Δημητρίου, στην Καμάρα, στη Λέοντος Σοφού, στον Έσπερο, στο Βακούρα και στα Τιτάνια, στα Χίλια Δέντρα, στην Πολίχνη και στο μέτωπο των μεγάρων της παραλίας, μπορεί κανείς να διακρίνει τις φωτεινές νησίδες: Το τεράστιο Φύλλο που κατασπαράζει μια πολυκατοικία στην Κολόμβου, την Σαρκοφάγο στην Αγγελάκη, στην κρύπτη της οποίας σμίγουν τα παράνομα ζευγάρια, τον υπαίθριο Τεκέ του Τσικρικονάκια στα Εβραϊκά Μνήματα, την πορεία των κίτρινων Άστρων προς τον Σταθμό για το Άουσβιτς, την ηρωική, τέλος, έξοδο της Κυρίας Έρσης έξω από τα τείχη της πόλης με το υπεραστικό προς την εξωτική Σικυώνη μετά από δέκα χρόνια Κατοχής και Εμφυλίου. Ψηφίδες και σπαράγματα δυο ταλαιπωρημένων, μίζερων κι όμως μυθολογικά ολοζώντανων δεκαετιών: 1950 και 1960.
Δραματουργία – Σκηνοθεσία: Ακύλλας Καραζήσης
Σκηνικά: Μαρία Πανουργιά
Κοστούμια: Ιωάννα Τσάμη
Μουσική: Μιχάλης Σιγανίδης
Φωτισμοί: Γιάννης Δρακουλαράκος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Κατερίνα Ζησούδη
Διανομή: Στέλλα Βογιατζάκη, Ευθύμης Θέου, Σύρμω Κεκέ, Γιώργος Κριθάρας, Κατερίνα Παπανδρέου, Γιώργος Σύρμας.
Συμμετέχει live ο μουσικός Μιχάλης Σιγανίδης
Πηγή
