Η κα Διαμαντοπούλου μίλησε για την οικογένειά της, τα ευτράπελα στην καριέρα της, την πολιτική και το ΠΑΣΟΚ.
Για το debate
«Στο debate κέρδισε το ΠΑΣΟΚ. Έδειξε ότι υπάρχει πολιτισμός, υπάρχουν διαφορές και αψιμαχίες αλλά υπάρχει ένας πολιτισμός. Είναι ένα κόμμα που έδειξε ότι έχει βαθιές ρίζες, ότι ξέρει δημοκρατικά να μιλάει».
«Για να είσαι αρχηγός κόμματος πρέπει να έχεις μεγάλη εμπειρία για αυτό το κόμμα, έχω τη μεγαλύτερη από όλους, όπως έχω και τη μεγαλύτερη κοινοβουλευτική εμπειρία, αλλά να σε ‘χτυπάνε’ για αυτό το πράγμα… όταν ο πιο άγνωστος άνθρωπος τον ρωτήσεις για τη Διαμαντοπούλου, θα σου πει είναι ΠΑΣΟΚ…», λέει η ίδια.
Για τον Στέφανο Κασσελάκη
«Τον Στέφανο Κασσελάκη τον είδα πρώτα ως ευρωβουλευτή και μου έκανε ένα κλικ γιατί μιλούσε ωραία, καθόλου ξύλινα, είχε ένα καθαρό βλέμμα, ήταν ένας άνθρωπος… κάτι καινούργιο», λέει η ίδια αναφερόμενη στον μέχρι πρότινος πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ.
«Η νεότητα και η ωραιότητα δεν είναι διαρκή πλεονεκτήματα. Βασίστηκε πολύ σε αυτά, στην αντισυμβατικότητα και τη διαφορετικότητα. Η πολιτική είναι όμως κάτι πολύ περισσότερο και αποκαλύπτεται πολύ γρήγορα όταν δεν υπάρχει γνώση. Η πολιτική είναι ένα πάρα πολύ σύνθετο πράγμα, θέλει εμπειρία, παράσημα, θέλει να έχεις κατεβεί κάτω στον κόσμο, να έχεις εκλεγεί, να ξέρεις πολύ καλά τον λαό σου».
Για την πορεία της στην πολιτική
Με μια μακρόχρονη πορεία στην πολιτική, η Άννα Διαμαντοπούλου εξιστόρησε πώς ξεκίνησαν όλα, με τον διορισμό της ως νομάρχης.
«Ήταν τρομερή εμπειρία στα 26 μου. Ήμουν πολύ νέα, είχα μια τεράστια κοτσίδα, φορούσα τα ρούχα της εποχής (…) το προφίλ ήταν τελείως αντισυμβατικό αν σκεφτείς ότι ο προηγούμενος νομάρχης ήταν πρώην στρατιωτικός. Πήγα να μπω στη θέση του νομάρχη και ήταν ένας αστυνομικός που μου είπε ‘πού πας εσύ’. Ντράπηκα να πω είμαι νομάρχης και είπα ‘θέλω να πάω εκεί’. Μου είπε ‘εκεί είναι η θέση του νομάρχη’ και είπα ‘εγώ είμαι η καινούργια νομάρχης’ και μου απάντησε ‘και εγώ είμαι ο μέγας Ναπολέων’. Είναι πάρα πολύ ψυχοφθόρο και είναι και πάρα πολλών ειδών οι επιθέσεις που δέχεται μια γυναίκα. Και οι άντρες. Η πολιτική είναι ένα σκληρό πράγμα, εγώ έχω ρίξει πολύ κλάμα».
Όσο για την πρώτη φορά που έβαλε υποψηφιότητα ως βουλευτής;
«Όταν κατέβηκα πρώτη φορά υποψήφια βουλευτής ήταν περίπου ενάμισης μήνας μετά που είχα γεννήσει. Ο άντρας μου και η οικογένειά μου ήταν αντίθετοι αλλά αποφάσισα να κατεβώ. Την τελευταία ημέρα των εκλογών πήγα σε εκλογικό κέντρο και ήταν γεμάτο με τρικάκια που έγραφαν ‘θα εμπιστευτείτε μια γυναίκα που άφησε το μωρό της για να κατεβεί στις εκλογές;’. Δεν έχω ζήσει τίποτα πιο πικρό στη ζωή μου. Μπήκα μέσα στο αυτοκίνητο και έκλαιγα μισή ώρα, όχι για τα χαρτάκια αλλά για τις ενοχές μου, για το ότι πώς το έκανα αυτό το πράμα. Κανένας άντρας ποτέ δεν μπορεί να το ζήσει αυτό, ήταν από τα πιο σκληρά πράγματα που έχω ζήσει γιατί είχε σχέση με τη μητρότητα, με το παιδί».
Η οικογένειά της
Στήριγμα σε όλες τις δύσκολες στιγμές ο σύζυγός της.
«Είχα πάντοτε τον άντρα μου που ήταν κολόνα. Ο σύντροφος σε αυτές τις περιπτώσεις είναι πολύ σημαντικό πράγμα. Είμαστε και οι δυο μηχανικοί, βρεθήκαμε όταν ήμασταν και οι δύο νομάρχες. 35 χρόνια είμαστε μαζί».
Όσο για τον γιο της;
«Ανήκω σε αυτούς τους γονείς που λένε ευτυχώς γύρισε. Έχει γράψει αρκετά τραγούδια, έχει πάρει διαμαντένιο δίσκο. Έχει τρομερό ταλέντο στο γράψιμο. Τώρα γιατί πήγε και έκανε οικονομικά… νομίζω ότι εμείς φταίμε, τα παιδιά μας τα σπρώχνουμε προς… λάθος, μην το κάνετε».
Οικογένειά της και οι φίλοι που στέκονται δίπλα της: Δήμητρα Παπαδοπούλου, Σπύρος Παπαδόπουλος, Γιάννης Μπέζος, Σταμάτης Φασουλής.
«Ο καθένας είναι ένας κόσμος. Χαλαρώνω γιατί γελάω πάρα πολύ, περνάμε ωραία».
Για την απώλεια του πατέρα της
«Έχασα τον πατέρα μου, ο καθένας έχει πυλώνες στη ζωή του, και εμένα ο πατέρας μου ήταν ένας πυλώνας, ένας άνθρωπος αυστηρός, πατριαρχικός, κομμουνιστής αλλά χρωστάω πάρα πολλά από την πορεία μου και τις αρχές μου στον πατέρα μου».
Για τη μητέρα της, η οποία πάσχει από άνοια, λέει:
«Είναι μεγάλη σε ηλικία, είναι μια πάρα πολύ σκληρή ιστορία γιατί ζει και δε ζει ο άνθρωπος που είναι δίπλα σου, είναι η μαμά σου και δεν είναι η μαμά σου, είναι αυτό το απλανές βλέμμα που άλλοτε σε αναγνωρίζει και άλλοτε δε σε αναγνωρίζει και βέβαια είναι η ανάγκη να υπάρχει φροντίδα 24ωρη. Η οικογένεια που έχει να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο περιστατικό πρέπει να έχει τη δυνατότητα να απασχολεί άτομο, πολλές φορές και δύο. Είναι πάρα πολύ μεγάλο θέμα. Είναι στην ατζέντα μου, το έχω βάλει με όλους τους όρους, οι δομές για τη μακροχρόνια φροντίδα».
Κλείνοντας τη συνέντευξή της, η Άννα Διαμαντοπούλου σημειώνει:
«Ο μεγαλύτερος τίτλος που μπορώ να έχω: να είσαι στην πολιτική και να είσαι κανονικός άνθρωπος. Είναι μεγάλη υπόθεση».
Πηγή
