Κατηγορία: ΜΗΧΑΝΗ ΤΟΥ ΧΡΟΝΟΥ

Είναι μια από τις ωραιότερες ελληνικές ταινίες. Ο Νίκος Κούρκουλος δίνει πραγματικά ρεσιτάλ ερμηνείας, συνεπικουρούμενος από ένα λαμπρό καστ ηθοποιών. Τα μέρη που γυρίστηκε η ταινία είναι εντυπωσιακά ενώ και η πλοκή της ταινίας κρατάει το ενδιαφέρον του κοινού αμείωτο. Ο «Αστραπόγιαννος», ωστόσο, δεν είναι μια απλή ταινία, όπως νομίζουν οι περισσότεροι. Δεν περιγράφει τη ζωή ενός προσώπου που δημιουργήθηκε στο μυαλό του συγγραφέα και σεναριογράφου Πέτρου Μακεδόνα ο οποίος έχει γράψει το σχετικό μυθιστόρημα. Ο Γιάννος υπήρξε. Μπορεί η ταινία να μην περιγράφει με ακρίβεια τη ζωή του άλλα είναι μια καλή αφορμή για να αρχίσει κάποιος να ψάχνει ... Διαβάστε περισσότερα

Κάποτε σύμβολο μιας ελπιδοφόρας εποχής για τη χώρα του, σήμερα ένα όνομα συνδεδεμένο με τη διαφθορά και το έγκλημα. Στο απόγειο της δύναμής του υπήρξε ένας εντυπωσιακός επιχειρηματίας, που συγκέντρωσε μια μυθική περιουσία με όπλα τη σκληρή δουλειά, τη γοητεία και τις σωστές διασυνδέσεις στον επιχειρηματικό κόσμο. Πρώην μεγιστάνας του πετρελαίου και των μεταλλείων, τώρα είναι ένας άνθρωπος καταδικασμένος σε 30 χρόνια φυλάκιση για δωροδοκίες που αγγίζουν τα 16,5 εκατομμύρια δολάρια. Η μετεωρική άνοδος και η δραματικής πτώση του Άικε Μπατίστα καθρεφτίζει την πορεία της βραζιλιανικής οικονομίας από την άνθηση στη σοβαρή κρίση της χώρας την τελευταία δεκαετία. Το όνομά ... Διαβάστε περισσότερα

Αν επισκεφθείς το Παρίσι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην κάνεις μία στάση, εκεί κατά το μεσημεράκι -και όχι μόνο- σε ένα από τα περίφημα μπιστρό της γαλλικής πρωτεύουσας. Οι περισσότεροι τουριστικοί οδηγοί, άλλωστε, περιλαμβάνουν κάποια από τα μπιστρό-ορόσημα της πόλης, και σε προτρέπουν να καθίσεις κι εσύ εκεί που απολάμβαναν τον παρισινό αέρα διάσημοι συγγραφείς και καλλιτέχνες. Τα βήματά τους εξακολουθούν να ακολουθούν ευλαβικά και σήμερα οι φανατικοί του είδους. Για παράδειγμα οι Serge Jovanovic και Georges Cano, που γευματίζουν στο ίδιο μπιστρό, την ίδια ώρα, σχεδόν κάθε μέρα, εδώ και 15 χρόνια. Το αυτονόητο ραντεβού τους είναι στο ... Διαβάστε περισσότερα

Πότε ως μαυροφορεμένη χήρα και μάνα και πότε ως πιο μοντέρνα μητέρα, η Ελένη Ζαφειρίου ταυτίστηκε με τον ρόλο της μάνας στη χρυσή εποχή του ελληνικού κινηματογράφου. Υπήρξε μια από τις μεγαλύτερες θεατρικές ηθοποιούς της γενιάς της και οι ταινίες που έκανε, που αγγίζουν τις 100, την φέρνουν στις πρώτες θέσεις των παραγωγικότερων Ελλήνων ηθοποιών. Το όνομά της γίνεται συνώνυμο της κινηματογραφικής «μάνας», ενσαρκώνοντας την απλοϊκότητα των γυναικών των λαϊκών τάξεων. Η Ελένη Ζαφειρίου γεννιέται το 1916 στη Λάρισα με την μοίρα να της δείχνει το πιο σκληρό της πρόσωπο από την πρώτη μέρα που είδε το φως. Η τραγωδία ... Διαβάστε περισσότερα

Αν επισκεφθείς το Παρίσι, δεν υπάρχει καμία περίπτωση να μην κάνεις μία στάση, εκεί κατά το μεσημεράκι -και όχι μόνο- σε ένα από τα περίφημα μπιστρό της γαλλικής πρωτεύουσας. Οι περισσότεροι τουριστικοί οδηγοί, άλλωστε, περιλαμβάνουν κάποια από τα μπιστρό-ορόσημα της πόλης, και σε προτρέπουν να καθίσεις κι εσύ εκεί που απολάμβαναν τον παρισινό αέρα διάσημοι συγγραφείς και καλλιτέχνες. Τα βήματά τους εξακολουθούν να ακολουθούν ευλαβικά και σήμερα οι φανατικοί του είδους. Για παράδειγμα οι Serge Jovanovic και Georges Cano, που γευματίζουν στο ίδιο μπιστρό, την ίδια ώρα, σχεδόν κάθε μέρα, εδώ και 15 χρόνια. Το αυτονόητο ραντεβού τους είναι στο ... Διαβάστε περισσότερα

Καθισμένο στα δύο πίσω πόδια του, με το επιβλητικό ανάστημά του και με ορθωμένο το κεφάλι του, το λιοντάρι του Πειραιά δίνει την εντύπωση ενός ήρεμου και άγρυπνου φρουρού που φυλάει ένα ολόκληρο λιμάνι, μία ολόκληρη πόλη. Κι όμως το μαρμάρινο ιστορικό λιοντάρι του Πειραιά που κοσμεί τον προλιμένα κοντά στον Ιερό Ναό της Ζωοδόχου Πηγής δεν είναι το αυθεντικό. Το πρωτότυπο άγαλμα-σύμβολο που στεκόταν για αιώνες στην είσοδο του λιμανιού και που ήταν ο λόγος για τον οποίο ο Πειραιάς στον μεσαίωνα ονομαζόταν «Πόρτο Λεόνε» βρίσκεται στην Βενετία. Ο Ενετός ναύαρχος Φραντσέσκο Μοροζίνι, όταν επέστρεψε στη Βενετία πήρε μαζί ... Διαβάστε περισσότερα

Γράφει ο Σπύρος Πιστικός Φωτογραφίες Σπύρος Πιστικός Ξέρετε αυτή τη φράση, «και οι τοίχοι έχουν αυτιά»; Εγώ το πιστεύω. Και αυτιά έχουν, και μάτια έχουν. Και αφουγκράζονται τον παλμό της πόλης. Μόνο στόματα δεν έχουν, οπότε ό,τι έχουν να πουν το γράφουν ή το ζωγραφίζουν. Εντάξει, αυτή είναι μία πολύ λυρική προσέγγιση. Η πεζή πραγματικότητα είναι λίγο διαφορετική. Αυτοί οι άγνωστοι τύποι που ζωγραφίζουν τους τοίχους, που γράφουν συνθήματα στους τοίχους, που «βρωμίζουν» τους τοίχους, είναι αυτοί που αφουγκράζονται το ρυθμό της πόλης, και τον μετατρέπουν σε μία δική τους μορφή τέχνης. Μία τέχνη που δεν αρέσει σε όλους. Βάνδαλοι ... Διαβάστε περισσότερα

Γράφει ο Βαγγέλης Κύρκος Μια στιγμή είναι αρκετή για να αλλάξει την ιστορία σε οποιονδήποτε τομέα της ζωής. Τα πολλά χρήματα, πάντως, είναι πιο πιθανό να καταφέρουν κάτι τέτοιο, ειδικά στον επαγγελματικό αθλητισμό. Ένα γεγονός που δύσκολα επιδέχεται αμφισβήτησης, ειδικά στη σύγχρονη εποχή, στην οποία τα ποσά για μεταγραφές έχουν φτάσει σε δυσθεώρητα ύψη. Ενώ δεν είναι λίγα τα παραδείγματα συλλόγων που είτε μπόρεσαν να «απογειωθούν» επειδή είχαν από πίσω τους ισχυρούς οικονομικά ανθρώπους, είτε -στον αντίποδα- έφτασαν σε σημείο παρακμής, επειδή το απαραίτητο αυτό συστατικό επιτυχίας έλειπε. Το μακρινό 1992 έγινε μια κίνηση που αποτέλεσε την αρχή της αλλαγής στον χάρτη ... Διαβάστε περισσότερα

Οι Έλληνες πάντα έχουν μια έμφυτη διάθεση να τρώγονται μεταξύ τους. Και όταν δεν υπάρχουν πραγματικοί λόγοι εφευρίσκουν διάφορους, ώστε, να… βρίσκονται σε δουλειά. Μια από τις αγαπημένες τους ασχολίες, λοιπόν, είναι να χωρίζονται σε αντίπαλες περιοχές και να δίνει ο ένας στον άλλο διάφορα -κατά κύριο λόγο, υποτιμητικά- παρατσούκλια. Κάποια είναι χαρακτηριστικά τοπικά γνωρίσματα. Άλλα πάλι φανερώνουν συνήθειες ή παίρνουν μια αστεία λέξη της τοπικής διαλέκτου και την… γιγαντώνουν. Κάποια άλλα αποτελούν ένα μείγμα από αλήθειες του παρελθόντος μπερδεμένα με γενναίες δόσεις μύθων. Όλα τους, είναι αφορμή για να στηθούν ομηρικοί καυγάδες ανάμεσα στους εκφραστές και τους θιγόμενους. Δεν ... Διαβάστε περισσότερα

Ήταν αρχές της δεκαετίας του 2000 όταν η Γερμανία συγκλονίστηκε από εννέα διαδοχικές δολοφονίες μεταναστών. Τα Μέσα της χώρας χαρακτήρισαν τα εγκλήματα ως «δολοφονίες-κεμπάπ», επειδή 8 από τα θύματα ήταν Τούρκοι και τις απέδωσαν στην τουρκική μαφία. Το ένατο θύμα ήταν όμως ένας Έλληνας μετανάστης, ο Θεόδωρος Βουλγαρίδης. Η αρχή για την εξιχνίαση των δολοφονιών έγινε τον Νοέμβριο του 2011 όταν δύο κουκουλοφόροι επιχείρησαν να ληστέψουν μία τράπεζα και αμέσως μετά αυτοκτόνησαν, αφού έβαλαν φωτιά στο σπίτι που κατοικούσαν. Από τις έρευνες της αστυνομίας στο διαμέρισμα ανακαλύφθηκε το όπλο που είχε χρησιμοποιηθεί στις δολοφονίες των 9 μεταναστών και σε αυτή ... Διαβάστε περισσότερα

Γράφει ο Σπύρος Πιστικός Το θυμάμαι σαν χθες: τέλη Αυγούστου του 2013. Το νέο τεύχος του ΚΟΜΙΞ είχε μόλις κυκλοφορήσει και το αγόρασα από ένα περίπτερο στον σταθμό του ΗΣΑΠ στο Μαρούσι. Ήταν το μοναδικό περιοδικό που αγόραζα ακόμα – ναι, κόντευα να κλείσω τα 30, κι όμως το διάβαζα φανατικά. Τίποτα δεν προμήνυε στο εξώφυλλό του το δυσάρεστο νέο που ανακοίνωναν διακριτικά σε μία μόλις σελίδα οι Χρήστος και Ντέιβιντ Τερζόπουλος: ότι αυτό ήταν το τελευταίο του τεύχος. Ήταν ένα άδοξο φινάλε για ένα περιοδικό που κυκλοφορούσε αδιάκοπα από τον Ιούνιο του 1988: 25 ολόκληρα χρόνια, 303 τεύχη. Και ... Διαβάστε περισσότερα

Αν και το θέμα μας είναι μια φιλοσοφική σχολή που ιδρύθηκε στην αρχαία Ελλάδα, ας πάρουμε τα πράγματα λίγο ανάποδα προκειμένου να «εγκλιματιστούν» και όσοι δεν έχουν επαφή με το… αντικείμενο. Αν υπήρχε στη σύγχρονη εποχή η ηδονιστική σχολή ένας από τους βασικούς εκφραστές της θα ήταν ο θρυλικός ποδοσφαιριστής, Τζορτζ Μπεστ. Πως «δένει» μια αρχαία φιλοσοφική σχολή, με έναν σύγχρονο ποδοσφαιριστή; Απλό… Κάποτε ο Μπεστ, γνωστός για τις κραιπάλες και τα οργιώδη γλέντια που συμμετείχε, είχε πει: «Ξόδεψα το 90% των χρημάτων μου στο ποτό και στις γυναίκες. Τα υπόλοιπα τα σπατάλησα»! Αυτό που μέσα από το φλεγματικό βρετανικό ... Διαβάστε περισσότερα