Το άγχος είναι μια φυσιολογική αντίδραση του οργανισμού μας σε ένα ερέθισμα, που του προκαλεί αρνητικά συναισθήματα. Κάτι τέτοιο θα μπορούσε να είναι ένας φυσικός ή ψυχολογικός παράγοντας. Αυτή η αντίδραση ενεργοποιεί το συμπαθητικό νευρικό σύστημα, αυξάνει την έκκριση των ορμονών, η λειτουργία των οποίων οδηγεί στην αύξηση των λιπαρών οξέων και στην απελευθέρωση γλυκόζης στο αίμα, ώστε να υπάρχει η απαιτούμενη ενέργεια για τη δράση του οργανισμού.
Αυτές οι διεργασίες στο εσωτερικό του οργανισμού προκαλούν και τη γνωστή σε όλους μας αύξηση των καρδιακών παλμών, την εφίδρωση, την αλλαγή του ρυθμού αναπνοής, τις ενοχλήσεις στο στομάχι ή στο κεφάλι και το τρέμουλο που νιώθουμε εκείνη τη στιγμή. Σε φυσιολογικές συνθήκες αυτή η ενεργοποίηση του οργανισμού μπορεί να αυξήσει την απόδοση και να τη φτάσει στο μέγιστο δυνατό σημείο. Σε αυτή την περίπτωση το άγχος είναι κινητήριος δύναμη.
Ποια η θεραπεία του άγχους και των αγχώδων διαταραχών
Η θεραπεία των αγχώδων διαταραχών έχει δυο στόχους:
1. Εντοπισμός των αιτίων που τις προκαλούν έτσι ώστε να αποφεύγονται.
2. Χρήση τεχνικών για την τροποποίηση των δυσλειτουργικών σκέψεων που οδηγούν σε αυτές τις συμπεριφορές.
Ταυτόχρονα εξετάζονται στοιχεία της προσωπικότητας του θεραπευόμενου που μπορεί να ενισχύουν αυτήν την κατάσταση καθώς και δευτερογενή οφέλη. Παράλληλα, γίνονται ασκήσεις για χειρισμό της αναπνοής και δίνονται οδηγίες για νευρομυϊκή χαλάρωση. Επίσης, αντιμετωπίζονται τα αρνητικά συναισθήματα, που ακολουθούν το άγχος, όπως ο φόβος και ο θυμός. Διδάσκονται, ακόμη, δεξιότητες διεκδικητικότητας και διαχείρισης του χρόνου και ενισχύεται η αυτοεκτίμηση και η αυτοεικόνα.
Χρήσιμες συμβουλές για την αντιμετώπιση του άγχους
• Διαφραγματική αναπνοή, που σχετίζεται με την εισπνοή και την εκπνοή από τη μύτη, αλλά και με το ρυθμό της αναπνοής.
• Ασκήσεις και τεχνικές χαλάρωσης, που αφορούν τη σταδιακή χαλάρωση των μυών του σώματος.
• Προγραμματισμός δραστηριοτήτων, που βασίζεται στον καθορισμό προτεραιοτήτων και τη διαχείριση του χρόνου, ώστε το άτομο να μη νιώθει ότι κατακλύζεται από μια πληθώρα ερεθισμάτων – πληροφοριών.
• Απόσπαση της προσοχής από το αρνητικό σε κάποιο ουδέτερο ή ευχάριστο ερέθισμα.
• Εξάσκηση στη διεκδικητικότητα, που αφορά την ικανότητά μας να ζητάμε αυτό που πραγματικά θέλουμε με δημιουργικό τρόπο και χωρίς ενοχές, σεβόμενοι τις επιθυμίες και τις ανάγκες τις δικές μας, αλλά και των άλλων.
• Διαχείριση του θυμού με αναγνώριση και εύρεση τρόπων εκφρασής του. Ένα από τα πιο έντονα συναισθήματα που μπορεί να επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό τη λειτουγικότητα ενός ατόμου είναι ο καταπιεσμένος θυμός, που έχει μείνει ανέκφραστος και ζητά να απελευθερωθεί.
• Καθορισμός στόχων αλλά και ενισχυτών για την επίτευξή τους. Είναι πολύ σημαντικό να ανταμείβουμε τον εαυτό μας, ακόμα και για τα επιτεύγματά μας, που θεωρούμε άνευ ή μικρής σημασίας.
Πολύ σημαντικό ρόλο σε όλο αυτό παίζει και η συμπεριφορά του στενού μας περιβάλλοντος, κατά πόσο θα είναι ενισχυτική ή αποτρεπτική, αλλά και στην περίπτωση επίσκεψης σε ειδικό η θεραπευτική σχέση.
Τέλος, είναι πολύ σημαντικό να μην απογοητευόμαστε και να μη νιώθουμε ότι δεν υπάρχει λύση, αλλά να βρίσκουμε το κουράγιο να σηκώνουμε το κεφάλι και να αντιμετωπίζουμε την κατάσταση, είτε μόνοι μας, είτε (πιο συχνά) με τη βοήθεια κάποιου άλλου.
Πηγή
