Δύο μουσικοί εξηγούν πόσο ισχυρό είναι το πλήγμα στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας

Ή τουλάχιστον τα πράγματα ήταν έτσι μέχρι και τις αρχές του περασμένου Μάρτη. Τότε όλα άλλαξαν. Τα τραπέζια και οι πίστες άδειασαν. Τα μικρόφωνα και τα μουσικά όργανα σίγησαν. Η πανδημία του κορονοϊού επέφερε ένα σημαντικό πλήγμα στη νυχτερινή ζωή της Αθήνας (και όχι μόνο, βέβαια).

Κανείς δεν μπορεί να ξέρει πότε η πολυαναμενόμενη κανονικότητα θα επανέλθει στις ζωές μας και πότε θα μπορέσουμε να επιστρέψουμε στον πριν.

Η τραγουδίστρια Χριστίνα Καραλή και ο μουσικοσυνθέτης Δημήτρης Μπισδέκης, εργαζόμενοι και οι δυο σε ένα από τα πιο γνωστά μαγαζιά με ζωντανή μουσική και φαγητό στο κέντρο της Αθήνας, μιλούν στο newsbeast.gr για τις επιπτώσεις της πανδημίας στη δουλειά τους, για τους φόβους τους για το σήμερα αλλά και τις ελπίδες τους για το αύριο.

– Μιλήστε μου λίγο για αυτή τη νέα πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι, αλλά να εστιάσουμε και σε όλο αυτό που ζείτε εσείς μέσα στα μαγαζιά που δουλεύετε.

Δημήτρης Μπισδέκης: Πέτρα στο κεφάλι ήταν όλο αυτό. Ήταν ένα σοκ. Από τη μια στιγμή στην άλλη όλα αλλάξαν.

Χριστίνα Καραλή: Κοκαλωμένοι μείναμε. Όπως μας βλέπεις ακόμα και αυτή την ώρα. Μας το είχαν πει. Μας είχαν πει πως τα πράγματα δεν πάνε καλά αλλά άλλο είναι να σου το λένε και άλλο να γίνεται πραγματικότητα. Μια σκληρή πραγματικότητα με την οποία θα έπρεπε να έρθεις αντιμέτωπος. Λέγαμε πως εντάξει θα είναι κάτι που θα κρατήσει για δυο εβδομάδες και μετά θα είμαστε πάλι όπως πριν.

– Για τα μέτρα που ανακοινώνονται από την κυβέρνηση και αφορούν ένα πιθανό άνοιγμα της οικονομικής δραστηριότητας στο δικό σας κομμάτι;

Χ.Κ.: Αν δεν αλλάξει κάτι μέχρι τον Σεπτέμβριο και παραμείνουμε με τόσο αυστηρά μέτρα και κανόνες… δεν ξέρω. Δύσκολα. Σκέψου το εξής: Αν, για παράδειγμα, ανοίξει ένα μαγαζί με το 40% του κόσμου από κάτω, θα πρέπει και πάνω στη σκηνή να έχει μια ανάλογη μείωση. Μείωση στους μισθούς; Μείωση στους εργαζόμενους μουσικούς; Σε κάθε περίπτωση αυτά δεν είναι εύκολα πράγματα. Και έπειτα είναι και το άλλο: Τι θα πεις στους πελάτες: ελάτε αλλά μην σηκωθείτε να χορέψετε; ελάτε αλλά μην πετάξετε λουλούδια; Τα λουλούδια είναι μια μεγάλη πηγή εσόδων για τα μαγαζιά. Το φαγητό; είναι και αυτό ένα σημαντικό κομμάτι.

Δ.Μ.: Η σεζόν η δική μας ουσιαστικά χάθηκε. Δουλέψαμε το μισό απ ότι θα δουλεύαμε κανονικά. Μαγαζιά σαν το δικό μας, υπό φυσιολογικές συνθήκες, τώρα θα ετοιμάζονταν να κλείσουν. Θα κλείναμε τέλος Μαΐου. Και ήδη έχουμε σταματήσει τη δουλειά από τον Μάρτη. Έμεινα κλεισμένος μέσα στο στούντιο δυο εβδομάδες για να βγάλω το πρόγραμμα που θα παιζόταν από τον Οκτώβριο μέχρι και τέλη του μήνα. Ουσιαστικά μας έκοψε στη μέση. Δεν είναι ένα θέμα που μπορεί να λυθεί εύκολα. Και μην ξεχνάμε πως μιλάμε για έναν χώρο που ήδη είχε δεχθεί ένα σημαντικό πλήγμα από τη νομοθεσία για την απαγόρευση του καπνίσματος.

Χ.Κ.: Ούτε βέβαια μπορούμε να πάμε σε λύσεις τύπου… πλέξι γκλας σε μαγαζιά όπως αυτά που δουλεύουμε εμείς! Το φαντάζεσαι; Να έρθει ο άλλος στο τσακίρ κέφι και να έχει το τζάμι μπροστά του;

Δ.Μ.: Έχω τρομερό άγχος. Έχω να κοιμηθώ φυσιολογικά σαν άνθρωπος σχεδόν δυο μήνες τώρα. Δεν βλέπω πως μπορεί να λειτουργήσει όλο αυτό και να μπούμε ξανά σε μια κανονικότητα. Δε νομίζω πως μπορούν αυτά που λέει τώρα η κυβέρνηση να λειτουργήσουν σε εμάς.

– Πόσοι άνθρωποι δούλευαν στο μαγαζί που είστε εσείς; Όχι μόνο οι μουσικοί. Γενικά.

Δ.Μ.: Μιλάμε για έξι μουσικούς και περίπου 25 άτομα προσωπικό. Πολύς ο κόσμος που έμεινε ξαφνικά χωρίς δουλειά.

Χ.Κ.: Για να καταλάβει κάποιος το μέγεθος της οικονομικής ζημιάς στον χώρο, μιλάμε για ένα μαγαζί που για live για φαγητό και ποτό θεωρείται μικρό.

Δ.Μ.: Και αφού αναφερόμαστε σε αυτό πρέπει να πούμε πως γενικά στον χώρο υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που έχουν αυτή ως μια και μοναδική δουλειά. Για αυτές τις περιπτώσεις των συναδέλφων η κατάσταση είναι πραγματικά τραγική. Σταμάτησαν να δουλεύουν από τον Μάρτιο και ποιος ξέρει πότε θα κάνουν και πάλι κάποιο νυχτοκάματο.

Χ.Κ.: Θα ξαναζήσουμε και πάλι στιγμές που είχαμε ζήσει την εποχή της οικονομικής κρίσης. Και αν θέλετε να το πάμε και ένα βήμα παρακάτω, θα υπάρξει και μείωση στους μισθούς και θεωρώ πως πολλοί είναι πολύ πιθανό να αλλάξουν και επάγγελμα, όπως είχε γίνει και τότε.

– Μιας που μιλάμε για λεφτά και μισθούς, ο κόσμος θα πει «μαέστρος ο ένας, τραγουδίστρια η άλλη, έλα μωρέ τώρα αυτοί έχουν λεφτά τι τις θέλουν τις ενισχύσεις και τις βοήθειες από το κράτος»;

Χ.Κ.: Δε νομίζω πως ο κόσμος θα πει κάτι τέτοιο

Δ.Μ.: Κι όμως θα το πει. Εγώ είμαι σίγουρος. Έχω πιάσει πολλές φορές τον εαυτό μου να το λέει για διάφορες περιπτώσεις, όχι μόνο για τη δική μας δουλειά. Δεν είναι όλοι το ίδιο. Υπάρχουν μεγάλα ονόματα που παίρνουν πολλές χιλιάδες ευρώ κάθε νύχτα και βγαίνουν τώρα και μιλάνε για στήριξη κλπ κλπ

Χ.Κ.: Δικαίωμα στη δουλειά έχει και αυτός που έχει βγάλει λεφτά. Και αυτός θέλει να ξαναδουλέψει. Ο καθένας έχει τις ανάγκες του. Είναι υποχρέωση του κράτους. Δεν είναι βοήθεια. Εγώ αυτά τα λεφτά θα τα έπαιρνα και θα έπαιρνα και περισσότερα. Αυτά που μου δίνει το κράτος είναι το ελάχιστο που μπορεί να μου δώσει από τη στιγμή που με αναγκάζει να κλείσω. Σε όλους. Και αυτό αφορά τους πάντες, όχι μόνο σε αυτό που τις τελευταίες ημέρες συνηθίζουμε να λέμε art workers. Σε όλους.

– Πάμε και σε αυτό, λοιπόν. Η γνώμη σας για αυτή τη δράση που ξεκίνησε μέσω social media υπό τον τίτλο «Support Art Workers»;

Δ.Μ.: Προσωπικά εγώ στηρίζω τέτοιες πρωτοβουλίες. Χρειάζονται για να κινητοποιηθούν και αυτοί που δεν είχαν σκοπό να κινητοποιηθούν και κυρίως για να ακουστούν τα αιτήματα μας και ίσως να προκύψουν και διάφορα θετικά πράγματα μέσα από αυτό.

Χ.Κ.: Εγώ, πάλι, δεν υπέγραψα. Δεν έχω κάτι με την πρωτοβουλία ή με τους ανθρώπους που το ξεκίνησαν και το τρέχουν. Ίσα ίσα. Απλά δεν είμαι αυτής της λογικής. Υπάρχουν κινήσεις που έγιναν και είναι σωστές, όπως το να συναντηθούν κάποιοι παράγοντες με το αρμόδιο υπουργείο. Καλό το ότι συσπειρώθηκαν αλλά φοβάμαι ότι στο τέλος μπορεί ν’ αρχίσουν να τσακώνονται και να βγει προς τα έξω μια διχόνοια η οποία σε τελική ανάλυση μπορεί και να κάνει κακό στην υπόθεσή μας. Το καμπανάκι ακούστηκε. Δεν χρειαζόταν υπογραφή, χρειαζόταν συμμετοχή!

– Να δώσουμε και ένα αισιόδοξο μήνυμα; Πώς φαντάζεστε την επόμενη ημέρα; Όταν όλα αυτά τελειώσουν και βρεθούμε σε μια κατάσταση που είναι ανάλογη με την προ κορονοϊού…

Δ.Μ.: Θα γίνει χαμός. Το πιστεύω. Θα είναι σαν να απελευθερωνόμαστε. Σα να μας είχαν κλεισμένους κάπου μέσα και ξαφνικά να μας ανοίξουν τις πόρτες και να μας πούνε τώρα βγείτε έξω. Η διασκέδαση και το κέφι θα χτυπήσουν κόκκινα.

Χ.Κ.: Ναι το πιστεύω και εγώ αυτό. Όχι μόνο από τους πελάτες. Και από εμάς. Από εκεί που είχαμε μπει σε μια καθημερινότητα και μια ρουτίνα του στυλ «άντε να βγεις να τραγουδήσεις πάλι», θα βγούμε πάνω και θα γίνει χαμός! Θα ξεδώσουμε κι εμείς. Θα λέμε «πω πω τι κομματάρα ήταν αυτή! Πόσο τέλεια το παίξαμε»! Ένας ενθουσιασμός και πάνω και κάτω από την πίστα. Όλα καλά θα πάνε!