Μεταξύ άλλων η Ελένη Φουρέιρα είπε πως έχει εργαστεί σε σουβλατζήδικο και ότι σε ηλικία 13 ετών μοίραζε φυλλάδια για μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ, ενώ εξομολογήθηκε πως έχει επισκεφθεί και μια φορά στη ζωή της ψυχολόγο επειδή έπαθε κρίση πανικού.
Π.Κ: Πριν το τραγούδι έκανες κάποιες δουλειές.
Ε.Φ: Έχω δουλέψει σέρβις, σε σουβλατζίδικο, σε καφετέρια…
Π.Κ: Στο σουβλατζίδικο τι έκανες; Τύλιγες;
Ε.Φ: Όχι μωρέ, ήμουν πολύ μικρή. Σέρβιρα. Δε θα με εμπιστευόταν κανείς να το κάνω.
Π.Κ: Ως γκαρσόνα είχες ταλέντο; Ή σου έφευγαν πιάτα και ποτήρια;
Ε.Φ: Νομίζω πως ότι κάνω στη ζωή μου, επειδή θέλω να το κάνω καλά, θα το κάνω μόνο καλά. Ας πούμε φτιάχνω κάποιες φορές μόνη μου τα νύχια μου ή κάνω το μακιγιάζ.
Π.Κ: Στις δουλειές που έκανες, πήγες μόνη ή σε έστειλαν οι γονείς;
Ε.Φ: Πήγα μόνη μου. 13 ετών μοίραζα φυλλάδια για μεγάλη αλυσίδα σούπερ μάρκετ. Μου φαινόταν φυσιολογικό να πάω να δουλέψω. Δε μου έκανε κάτι περίεργο, δεν είχα θέμα. Δεν ξέρω αν θα έλεγα στο παιδί μου να δουλέψει από τόσο μικρό, αλλά θα ήθελα να έχει την ευκαιρία να μάθει νωρίς τι σημαίνει να δουλεύεις και να βλέπεις τα κότσια σου. Για μένα δεν είναι κάτι να στο περιγράψω ως δράμα. Το λέω και γελάω. Πήγαινα από την Καλλιθέα στην Ηλιούπολη για μεγάλα διαστήματα. Αν δεν είχα λεφτά όπως οι γονείς μου, μπορεί να έλεγα στο παιδί μου να δουλέψει. Δεν ξέρω τι είναι το σωστό και το λάθος. Δεν υπάρχει σωστό και λάθος νομίζω. Είχα δύο γονείς που για μένα είναι οι καλύτεροι. Έχω πάρει αγάπη.
Π.Κ: Σε ψυχολόγο έχεις πάει ποτέ;
Ε.Φ: Μία φορά.
Π.Κ: Ένα session εννοείς;
Ε.Φ: Ναι.
Π.Κ. Και τί σου είπε;
Ε.Φ: Με έδιωξε. Μου είπε «όταν με χρειαστείς πραγματικά, θα το καταλάβεις». Είμαι ένας άνθρωπος που το δουλεύω πολύ με τον εαυτό μου. Όπως και την κρίση πανικού που είχα πάθει, την δούλεψα πολύ.
Π.Κ: Από τί προήλθε;
Ε.Φ: Νομίζω ήταν συσσωρευμένο άγχος από πολλά.
Π.Κ: Και πώς εκδηλώθηκε;
Ε.Φ: Μου συνέβη μια φορά στη σκηνή και ήθελα απλά να φύγω. Νόμιζα ότι θα πεθάνω εκεί πάνω. Αυτό με τρόμαξε υπερβολικά πολύ γιατί είμαι ένας άνθρωπος- control freak. Σε όλα. Τρελαίνομαι. Εκεί σαν να έχασα τον έλεγχο, οπότε έκανα ψυχοθεραπεία με τον εαυτό μου για να ξαναβγώ στη σκηνή. Πέρασαν 5 μέρες για να βγω. Το δούλεψα πολύ. Κάθε φορά που έβγαινε στη σκηνή, το προκαλούσα. Συνειδητοποίησα ότι όσο τρέχεις μακριά από τον φόβο, τόσο σε ακολουθεί. Οπότε άρχισα να μιλάω ανοιχτά σε όλους. Στον κολλητό μου, στο παιδί στο καμαρίνι, το έλεγα παντού για να το απομυθοποιήσω, να μη γίνει μεγάλο στο μυαλό μου.
