Το να ανεβάζετε τους τόνους είναι μία χαμένη μάχη. Δεν αποθαρρύνει την κακή συμπεριφορά και απλά αναστατώνει τους πάντες. Και ας μην ξεχνάμε τις ενοχές που νιώθετε όταν το σκέφτεστε και το πράττετε. Το πρώτο βήμα είναι να συνειδητοποιήσετε ότι οι φωνές δεν είναι αποτελεσματικές. Έτσι όπως δεν θα φωνάζατε σε ένα συνάδελφο ή στο γείτονά σας, έτσι δεν πρέπει να το κάνετε και στα παιδιά σας. Το ότι είναι κάτι που συμβαίνει γενικά, δεν σημαίνει ότι είναι και σωστό.
Εισπνεύστε, εκπνεύστε, επαναλάβετε. Κάποιες φορές, χρειάζεται μόνο μία στιγμή για να ηρεμήσετε. Μετρήστε μέχρι το 10 από μέσα σας.
Αντί να φωνάξετε, μιλήστε με σίγουρο αλλά απαλό τόνο. Όταν μιλάτε έτσι, τα παιδιά πρέπει να προσπαθήσουν για να σας ακούσουν και συνήθως το κάνουν.
Βρείτε τι προκαλεί αυτήν τη συμπεριφορά. Ένας από τους σημαντικότερους λόγους που το παιδί φέρεται άσχημα, είναι ότι δεν έχει μάθει εναλλακτική προσέγγιση στην έκφραση των συναισθημάτων του. Αντί να του απαγορεύετε να κάνει πράγματα, μιλήστε για το πώς μπορεί να φερθεί εναλλακτικά σε κάθε περίσταση.
Χαμηλώστε τις προσδοκίες σας. Ένα παιδί δεν μπορεί να καθίσει ακίνητο στο αυτοκίνητο ή στο εστιατόριο για πολλή ώρα γι αυτό φροντίστε να είστε οργανωμένη από πριν.
Χτίστε ένα δυνατό δεσμό. Σε μικρή ηλικία, το παιδί θέλει να είναι πολύ κοντά σας οπότε επωφεληθείτε. Όσο πιο κοντά είστε και μιλάτε, τόσο λιγοστεύουν οι πιθανότητες να αντιδράσει άσχημα.
Μπείτε στη θέση του. Εσείς πώς νιώθετε όταν σας φωνάζει κάποιος; Οι φωνές κάνουν κακό στην αυτοεκτίμηση και την αίσθηση της αξίας μας. Μπορείτε να του μάθετε τι είναι αποδεκτό και τι όχι χωρίς να του προκαλείτε ντροπή.
Δεχτείτε ότι κανείς δεν είναι τέλειος. Αν τελικά καταλήξετε να χάσετε την ψυχραιμία σας και να φωνάξετε στο παιδί, μπορείτε να ζητήσετε συγγνώμη μετά και να του εξηγήσετε γιατί φωνάξετε. Έτσι δεν νιώθει ότι είναι απόλυτα υπεύθυνο για την αντίδρασή σας.
Πηγή
