Του Σπύρου Συμεών για την Romfea.gr
Πέρασαν κιόλας 40 μέρες. Σαν να ήταν χθες που της μιλούσα και τώρα πέρασαν 40 μέρες που η ψυχούλα της έφυγε προς τον ουρανό.
Η Γερόντισσα Βερονίκη η Καθηγουμένη της Ιεράς Μονής Αγίου Συμεών του Θεοδόχου Ι.Π. Μεσολογγίου κατά κόσμον Βασιλική Καμζέλα γεννήθηκε στις 10 Φεβρουαρίου του 1932 στο Λαμπίρη Αιτωλοακαρνανίας.
Ανήμερα του Γενεθλίου της Θεοτόκου το 1960 εκάρη μοναχή στην Μονή του Αγίου Νικολάου στην Καστοριά ενώ το 1975 εγκαθίσταται στην Ιερά Μονή Αγίου Συμεών του Θεοδόχου στο Μεσολόγγι και αναλαμβάνει την “στελέχωση” της μονής καθώς και την ανακαίνιση της.
Ανάμεσα στις μοναχές της συνοδείας της ήτο και η κατά σάρκα αδελφή της μοναχή Παμφυλία την οποία δεν την ξεχώριζε από την λοιπή συνοδεία της.
Διακρινόταν για την αγάπη της προς τα μικρά παιδιά που επισκέπτονταν το μοναστήρι του Αγίου στα οποία μιλούσε πάντοτε με περίσσια αγάπη που ξεχείλιζε μέσα από την καρδιά της.
Χαρακτηριστικά της γνωρίσματα ήταν η απλότητα, η ταπεινότητα, η λιτότητα, η υπομονετικοτητά της αλλά και η αυστηρότητα στον τρόπο ζωής της.
Με την συμβολή του μακαριστού Μητροπολίτου Αιτωλίας και Ακαρνανίας κυρού Θεοκλήτου επέκτεινε το κτηριακό συγκρότημα των κελιών της Μονής.
Ήταν ιδιαίτερα δεξιοτέχνης στα εργόχειρα της μονής ενώ στα διακονήματα αναλάμβανε τα δυσκολότερα για να μην δυσκολέψει τις συν-μοναχές της.
Είχε ιδιαίτερη αγάπη και προς τα ζώα, χαρακτηριστικό ήταν ότι τα ελάχιστα πετεινά της μονής στην θέα της την ακολουθούσαν παντού ενώ πολλά σκιουράκια από το δάσος έρχονταν στον πλάτανο της μονής όπου τα τάιζε στο χέρι.
Είχα την ευλογία να την γνωρίζω από μικρός και η μορφή της, ο ορισμός της μορφής της ασκητικότητας, με είχε εντυπωσιάσει καθώς και η αγάπη της.
Με την Γερόντισσα είχαμε συνδεθεί πνευματικά πάρα πολύ και μου είχε αναφέρει πολλά θαυμαστά περιστατικά που είχαν συμβεί σε προσκυνητές της μονής που επικαλέσθηκαν τον Άγιο Συμεών.
Ο ταπεινός γεράκος ο παππούλης της Μονής όπως αποκαλούσε τον Άγιο Συμεών ήταν ο αρωγός και ο προστάτης της, το καύχημα της.
– Την ευχή σας γεροντισούλα.
– Του αγίου να έχετε τι να την κάνετε την δικιά μου εγώ μια απλή καλογριά είμαι. Ο Αγιος να σας χαριτώνει.
Ιδιαίτερη ευλάβεια είχε και στην Παναγία ίσως και για αυτό να την έκαραν μοναχή ανήμερα θεομητορικής εορτής.
Συνδεόταν πνευματικά με την αδελφότητα της Ι.Μ. Παναγίας Κατερινούς και την μακαριστή Γερόντισσα Χριστοδούλη και την εκεί αδελφή Θεοκλήτη.
Κατάφερε να καταστήσει το μοναστήρι του Αγίου Συμεών του Θεοδόχου ως πνευματικό λίκνο της περιοχής αλλά και ως κέντρο πνευματικότητας το οποίο το είχε αναλάβει ερειπωμένο.
Αγαπούσε πολύ την ιστορικότητα της Μονής και μάλιστα κάθε σαββατοκύριακο των Βαΐων άκουγε μέσω ραδιοφώνου τα “δρώμενα” της πομπής προς τιμήν των Εξοδιτών της 10ης Απριλίου του 1826 που ως σημείο συνάντησης με τα λοιπά ελληνικά στρατεύματα είχαν ορίσει την Μόνη του Αγίου Συμεώνος και αναλογιζόταν εκείνη την νύχτα του χαλασμού και της θυσίας δακρύζοντας.
Μου εκμυστηρεύτηκε κάποια φορά διάφορα περιστατικά της ζωής της στην Μονή που ελάχιστοι τα εγνωριζαν.
Τρεις φορές το μοναστήρι του Αγίου το περικύκλωσαν φλόγες πυρκαγιάς μα η ίδια είχε πίστη στον Άγιο πως θα το σώσει το οποίο έκανε και τις 3 φορές.
Την δεύτερη φορά μάλιστα ενώ το δάσος φλέγεταν και η φωτιά πλησίαζε την Μόνη σύσσωμη η αδελφότητα με τον μακαριστό Μητροπολίτη Θεόκλητο βγήκαν στον πλάτανο της Μονής και δεήθηκαν καθώς έκαμαν παράκληση προς τον Άγιο και ενώ εδώ και ώρες οι άνεμοι είχαν κατεύθυνση προς την πλευρά της Μονής και οδηγούσαν την φωτιά με μαθηματική ακρίβεια πάνω στην Μονή ο Άγιος έκανε το θαύμα του και ευθύς αμέσως άλλαξε η κατεύθυνση του ανέμου ρίχνοντας την φωτιά προς την αντίθετη κατεύθυνση δλδ προς την κατεύθυνση των καμένων εκτάσεων από όπου είχε περάσει προηγουμένως και τελικά η φωτιά την κατάφεραν και δαμάστηκε.
Την τρίτη φορά τον Αύγουστο του 2011 το μοναστήρι εκεννώθηκε μα και τότε η Γερόντισσα Βερονίκη είχε εμπιστοσύνη στον Άγιο Συμεών και πράγματι ενώ στο σημείο δεν μπόρεσε να βρίσκεται ούτε καν η πυροσβεστική διότι καθώς πλησίαζε η φωτιά θα εγκλωβίζονταν στο σημείο ο Άγιος δεν άφησε το Μοναστηράκι του έτσι.
Μάρτυρας αυτόπτης κι εγώ ο ίδιος. Πραγματικά κάτι αντίστοιχο δεν το είχα ξαναδεί.
Το δάσος γύρω γύρω από την μόνη κατακαμμένο και η φωτιά σταμάτησε στον συρμάτινο φράχτη της μονής.
Πολλά δέντρα ήταν πλησίον του φράχτη κι έβλεπες αυτό εκτός του φράχτη καμμένο ενώ το άλλο που ήταν εντός και εφάπτονταν στον φράχτη να είναι καταπράσινο δίπλα στο καμμένο.
Μετά από αυτό το περιστατικό με δικιά της πρωτοβουλία και ενέργειες προς ευχαριστία προς τον Άγιο Συμεών μερίμνησε και τον Οκτώβριο του ίδιου έτους ο Δίκαιος της Ιεράς Σκήτης Αγίου Ανδρέα Αγίου Όρους (Σεράϊ) Γέροντας Εφραίμ συνόδεψε απότμημα λειψάνου του Αγίου στην Μονή όπου έλαβαν χώρα ευχαριστιακές ακολουθίες προς τον Άγιο για το θαυμαστό γεγονός της διάσωσης της μονής από την φωτιά.
Ένα άλλο περιστατικό το οποίο μου εκμυστηρεύτηκε και είμαι ένας από τους ελάχιστους που το γνωριζουν ήταν η γνωριμία της με τον Άγιο Νικηφόρο τον λεπρό τον οποίο έβλεπε τακτικά στον λεπροκομικό σταθμό της Αγίας Βαρβάρας στην Αθήνα ώντας ακόμη η ίδια λαϊκή.
Όταν δε ο Άγιος επισκέφθηκε αργότερα το μοναστήρι του Αγίου Νικολάου στην Καστοριά η ίδια ήταν αυτή που τον διακονούσε εκεί για το διάστημα της εκεί φιλοξενειας του.
Μου ανέφερε κι αλλες λεπτομέρειες οι οποίες δεν είναι της παρούσης θαρρώ…
Η Γερόντισσα Βερονίκη την οποία γνωρίζω πάνω από μια δεκαετία ήταν φιλόστοργος, απλή, ταπεινή, με πολύ αγάπη μέσα της μα και με πολύ Χριστό, δεν άφηνε εύκολα κάποιος να διακρίνει τα χαρίσματα της από την ταπείνωση που διέθετε. Θυμάμαι κάθε ιστορία που μου ανέφερε μιας και με αγαπούσε πολύ και πολλές φορές μου έδειξε τέτοια εμπιστοσύνη που διδάχτηκα από την απλοϊκότητα της αλλά και τις ιστορίες της.
Ξεκινώντας να γράψω ένα μικρό κείμενο προς τιμήν της μνήμης της με έπιασαν τα δάκρυα μα και μια γλυκιά ανάμνηση του ασκητικού της προσώπου, της αγάπης και της χάρης που ενέπνεε.
Σε όλα της ήταν ολιγαρκής, υλικά αγαθά τα οποία έφταναν στα χέρια της αμέσως η ίδια τα δώριζε όπου ήξερε πως ήτο αναγκαία.
Εκπροσωπούσε κάτι που όλοι μας έχουμε ξεχάσει. Την απλότητα. Η απλότητα κερδίζει παράδεισο, η απλότητα κερδίζει Χριστό.
Ζούσε Χριστό όπως λίγοι. Η απλότητα που την διέκρινε ήταν αισθητή και σε όλο το μοναστήρι.
Η παρουσία της πάντοτε διακριτική. Δεν ήθελε καν να γίνεται αντιληπτή.
Πάντοτε σιωπηλή δίδασκε με το βίωμα της και όχι με τους τρανούς λόγους που κάποιοι σήμερα κηρύττουν. Εξάλλου η χριστιανική ζωή είναι βίωμα όχι λόγια…
Τα γεγονότα που είτε έζησα είτε έμαθα πλάι της, πολλά και δεν χωρούν σίγουρα σε ένα άρθρο. Κάποια ίσως μείνουν μόνο μέσα στην καρδιά μου κάποια άλλα σαν κι αυτά που ανέφερα πιο πάνω ίσως γνωστοποιηθούν.
Η δίψα της για μελέτη δεν έπαψε ποτέ μέχρι και πριν λίγες ημέρες παραμονές της εορτής του Αγίου που την είδα διάβαζε πνευματικά βιβλία.
Γνώριζε την Αγία Γραφή απ’ έξω και μάλιστα καλύτερα από κάθε λογής θεολόγο.
Δεν έλεγε μεγάλα λόγια ούτε κήρυττε αλλά βίωνε Χριστό. Στα διακονήματα έλεγε την ευχή συνέχεια.
Τον “ελεύθερο” χρόνο της μελετούσε συνεχώς και κάθε άλλη στιγμή είχε στα χέρια της το κομποσχοίνι.
Κοιμήθηκε στις 24 Φεβρουαρίου 2020…και σήμερα συμπληρώνονται ακριβώς 40 μέρες από την οσιακή της κοίμηση…
Αιώνια της η μνήμη
Καλό παράδεισο
Θαρρώ πως ο ίδιος ο Άγιος Συμεών την υποδέχθηκε και την έχει πλάι του στον παράδεισο ως αγαπητή και άξια διακονήτρια του.
Την ευχή και τις μεσσιτίες της να έχουμε..!!!
Αμήν…
