Μια μικρούλα εκκλησούλα, στο κέντρο της πόλης, στο Αλσαντσάκ, όχι πολύ παλιά και ούτε Ρωμαίικη… μα φιλοξενεί με αγάπη την καρδιά της πονεμένης Ρωμιοσύνης της Σμύρνης, της καθ’ ημάς Ανατολής.
Στην ιστορική πορεία του Γένους και της Φυλής μας, στην μετά Χριστόν εποχή, δυο πόλεις έγιναν τα Ιερά Σύμβολα και τα σημεία αναφοράς της Ρωμιοσύνης. Η πόλη, η Κωνσταντινούπολη, η Βασιλίδα των Πόλεων και η Σμύρνη, η Νύμφη της Μικρασίας, η Πύλη της Ανατολής. Και οι δυο τους, έμβλημα ιερό είχαν από μια εκκλησιά, η Πόλη την Αγιά Σοφιά και η Σμύρνη την Αγιά Φωτεινή.
Η Αγιά Σοφιά, το Μέγα Μοναστήρι με τα 300 σήμαντρα και τις 62 καμπάνες και η Αγία Φωτεινή με το πανύψηλο, μαρμάρινο καμπαναριό της, που στην κορφή του ο χρυσός Σταυρός δέσποζε για να σκεπάζει την πόλη ολόκληρη. Αλήθεια και πόσα δεν έχουν γραφτεί και πόσα δεν έχουν ειπωθεί, πόσα δεν έχουν γίνει θρύλος και ιστορίες για τούτες τις Πόλεις της Ρωμιοσύνης. Η μια παραδίδει την σκυτάλη στην άλλη και οι δυο μαζί κρατούν την δάδα αναμμένη και φωτίζουν… Ο πόνος γίνεται αγάπη και δημιουργεί… Προχωρά… Φτάνει σε εμάς, στο σήμερα…
Σχεδόν έξι εκατομμύρια κατοικούν γύρω από τον κόλπο της Σμύρνης. Τα πράσινα βουνά της, σκεπάστηκαν με τεράστια συγκροτήματα πολυκατοικιών από μπετόν. Τα καλντερίμια και οι ντοσιμέδες της έγιναν μεγάλοι ασφαλτόδρομοι, λεωφόροι… Οι εκκλησιές και τα καμπαναριά, γκρεμίστηκαν. Μια, δυο οι όρθιες παρουσίες της θύμισης, ο Άη Βούκλας και ο Προφήτης Ηλίας. Ο ένας στο Μπασμανέ και ο άλλος στην είσοδο του Μπουτζά. Λιγοστά τα σπίτια με τα χαγιάτια που σώθηκαν και ακόμα πιο λιγοστά τα αρχοντικά στο Κορδελιό. Μα στέκει η Ευαγγελική Σχολή, η παλιά και η νέα.
Και ….παρόλα αυτά, όποιος και αν έρθει δεν θαυμάζει και δεν εκστασιάζεται από τίποτε το καινούριο, μα ψάχνει το παλιό, το αυθεντικό, το αληθινό… Και όπου το βρει, κάθεται να ξαποστάσει, πίνει έναν καφέ και συλλογιέται τα τόσα και τα τόσα, το γιατί και το πώς, πάντα κοιτώντας μπροστά στον ανοιχτό ορίζοντα…
Μια μικρούλα εκκλησούλα, στο κέντρο της πόλης, στο Αλσαντσάκ, όχι πολύ παλιά και ούτε Ρωμαίικη… μα φιλοξενεί με αγάπη την καρδιά της πονεμένης Ρωμιοσύνης της Σμύρνης, της καθ’ ημάς Ανατολής. Εκεί, σε αυτήν την καινούρια Αγία Φωτεινή, έτσι την ονομάσαμε, την Προτεστάντικη εκκλησούλα του Αγίου Αντωνίου όταν την κάναμε Ορθόδοξη, εκεί ανάβουμε τα καντηλάκια μας και θυμιατίζουμε και λειτουργούμε το Μυστήριο της Αιωνιότητας μπρος στα πόδια της Εσταυρωμένης Αγάπης. Εκεί σμίγουμε όλοι, εκεί ανταμώνουμε, εκεί υπάρχουμε και θα υπάρχουμε… όσο θα υπάρχει και αυτή η πόλη.
Πηγή: pathanasios.gr, dogma.gr
