Η γιορτή της Μητέρας και ο αληθινός ρόλος της Μάνας που έχει αλλοιωθεί

Η γιορτή της Μητέρας, τα τελευταία χρόνια γιορτάζεται στο έπακρον. Φυσικά σε αυτό έχουν βοηθήσει τα μέσα μαζικής δικτύωσης. Έτσι λοιπόν, για άλλη μια φορά, αμέτρητες αναφορές και αφιερώματα, για το ιερό και αγαπημένο πρόσωπο της «μάνας».

Όταν αποφάσισα να ασχοληθώ με την κοινωνική αρθρογραφία, είχα ως κίνητρο, ότι θα ασχοληθώ με θέματα που οι περισσότεροι έχουν σκεφτεί, αλλά λίγοι γράφουν, γιατί ο φόβος της αντίδρασης είναι αποτρεπτικός.

Ένα τέτοιο θέμα λοιπόν, είναι το μεγάλο και αγαπημένο κεφάλαιο της Μητρότητας, της μητέρας, της μαμάς.

Μητέρα και ψυχική υγεία

Αν μπορούσαμε να έχουμε μια κάμερα καταγραφής, στα γραφεία όλων των ειδικοτήτων, που σχετίζονται με την ψυχική υγεία, θα ήταν απίστευτα εντυπωσιακό το αποτέλεσμα-συμπέρασμα. Πίσω από τις περισσότερες δυσκολίες και δυσλειτουργίες, των ανθρώπων, υπάρχει μια προβληματική συμπεριφορά που πηγάζει από το οικογενειακό περιβάλλον, με πρωταγωνιστή τη μάνα.

Αυτό που μόλις τώρα έγραψα, είναι ένα ταμπού. Γιατί το στερεότυπο της μάνας, συνήθως, είναι συνδεδεμένο με αυτό της «Αγίας» και κινείται στο απυρόβλητο. Ειδικά στην χώρα μας, το μοντέλο αυτό, καλά κρατεί.

Η οποιαδήποτε, αρνητική αναφορά γύρω από το πρόσωπο της μητέρας, είναι σχεδόν πάντα κατακριτέα. Δυστυχώς, όμως, τα αποτελέσματα «μιλάνε».

Μια γυναίκα, γίνεται μητέρα, αλλά αυτός είναι ένας ρόλος που δεν την καθιστά, ούτε καλύτερο άνθρωπο, ούτε χαρισματικό.

Όταν αναλαμβάνει τον ρόλο της μητέρας, οφείλει, να εστιάσει την προσοχή της στην διόρθωση του εαυτού της και όχι να κρύψει ή να ενισχύσει τον εγωισμό και τα ανθρώπινα μειονεκτήματα, πίσω από τον μανδύα της μητρότητας.

Υπάρχουν γυναίκες που χρησιμοποιούν τον τίτλο «μητέρα» για να κατακρεουργήσουν, την ψυχή των παιδιών τους, ικανοποιώντας τον εγωισμό τους.

Στρέφονται εναντίων πατεράδων, και συγγενών που δεν ενισχύουν τα θέλω τους. Χρησιμοποιούν τον τίτλο «μητέρα» για να έχουν οικονομικές απολαβές και να σηκώνουν το δάχτυλο με επίταξη.

Όχι. Η μητέρα δεν είναι όλα αυτά. Δεν πρέπει να είναι όλα αυτά. Ακόμα και με τον πιο ακατάλληλο σύντροφο να έχει κάνει παιδί, η μητέρα θα πρέπει να είναι πηγή αγάπης για το παιδί της. Πρέπει να του μαθαίνει την αρετή της συχώρεσης, της κατανόησης, της αγάπης, της ευγνωμοσύνης. Να του μιλάει και να του μαθαίνει με τις πράξεις της και όχι με τα λόγια. Να το θωρακίζει με αξιώματα ζωής.

Αυτή η Μητέρα δεν χρειάζεται γιορτή. Δεν χρειάζεται αφιερώματα, γιατί το έργο της ως μάνα την ανταμείβει. Το έργο αυτό φαίνεται στα παιδιά που ανατρέφει.

Δεν είναι ο ρόλος του πατέρα, υποδεέστερος σε καμία περίπτωση, αλλά όσοι διαβάζετε αυτή την στιγμή αυτές τις γραμμές, παρακαλώ σκεφτείτε λίγο. Πόσες καταστάσεις θα ήταν πιο εύκολες ή λιγότερο αιχμηρές αν μια μητέρα δεν τις υπογράμμιζε;

Για παράδειγμα, σε μια οικογένεια ο πατέρας είναι απών είτε ως φυσική παρουσία, είτε συναισθηματικά. Αν η μητέρα τονίζει διαρκώς αυτή την απουσία, τότε μαντέψτε στο τέλος της ημέρας ποιος θα έχει δυσκολία! Το παιδί. Εννοείται ότι η απουσία του γονέα γίνεται έτσι κι αλλιώς αντιληπτή, από το παιδί, αλλά όταν τονίζεται και υπερτονίζεται, τότε τα αποτελέσματα είναι μόνο αρνητικά για τη ζωή του.

Χειριστική μητέρα

Μια γυναίκα που θέλει να γίνει μητέρα, θα πρέπει εξ αρχής να γνωρίζει, πως ο ρόλος αυτός, δεν είναι για να ασκεί επιρροή και δύναμη σε άλλους ανθρώπους. Ο ρόλος της μητέρας είναι για να δίνει δύναμη και να ανακαλύπτει και η ίδια όσο και τα παιδιά της, την ανεξάντλητη πηγή που έχει μέσα του ο κάθε άνθρωπος και ονομάζεται Αγάπη. Αυτή την αγάπη μαθαίνει η μητέρα στο παιδί, ώστε να μπορεί να την μοιράζει γύρω του.

Δυστυχώς όμως, η παραπάνω πρόταση είναι απλά ουτοπική καθώς είναι αμέτρητες οι ιστορίες καθημερινά που το επιβεβαιώνουν αυτό. Υπάρχουν μητέρες που φιμώνουν τα παιδιά τους, ακόμα και καθώς μεγαλώνουν, κάνοντας χρήση του συναισθήματος και των τύψεων. Μητέρες χειριστικές που γίνονται τροχοπέδη στη ζωή των παιδιών τους.

Αυτές οι γυναίκες έχουν τον ρόλο του επικριτή-ειδικά στο διαδίκτυο- για κάθε κοινωνικό θέμα που αφορά την μητρότητα. Κρίνουν και επικρίνουν και φυσικά όποιος αντιταχθεί εναντίων τους, τότε γίνεται εχθρός τους. Σε αυτό το σημείο, φορούν τον ιερό μανδύα «είμαι μάνα» και μπαίνουν στο απυρόβλητο.

Οι γυναίκες που αποφάσισαν ότι δε θα γίνουν μάνες

Υπάρχουν και οι γυναίκες που δεν θέλουν να γίνουν μητέρες. Δε θέλουν συνειδητοποιημένα. Τότε τις κοιτάνε με οίκτο και με μια τάση υποτίμησης.

Αυτό το άρθρο θέλω να το αφιερώσω σε όλες τις γυναίκες που έκαναν μια βαθιά αναζήτηση μέσα τους και αποφάσισαν είτε οι ίδιες είτε η ροή της ζωή τους, πως δε θα γίνουν μητέρες.

Δεν είναι υποδεέστερες, ούτε ευθυνόφοβες.

Έχουμε φτάσει σαν κοινωνία, στο σημείο να επικροτούμε το παράλογο και να απορρίπτουμε το λογικό.

Είναι δηλαδή προτιμότερο να υπάρχουν παιδιά που μεγαλώνουν με αμέτρητα επίκτητα προβλήματα που πηγάζουν από την ίδια τους την μάνα;

Σε μια ιδανική κοινωνία θα ήταν ευεργετικό να υπήρχε ένας τρόπος, να έχουμε περισσότερη ουσιαστική γνώση, γύρω από το θέμα αυτό. Ουσιαστική γνώση που να βοηθήσει και να φέρει ίσως και θετική ανατροπή. Δυστυχώς και στα μέσα μαζικής δικτύωσης, υπάρχει έως ένα βαθμό, μια άτυπη επιλεκτική ενημέρωση. Αν κάτι δεν είναι αρεστό, στο ευρύ γυναικείο αναγνωστικό κοινό, είναι εύκολο να απορριφθεί.

Μητέρα, είναι ο άνθρωπος αυτός, που βοηθάει να μεγαλώσει, έναν άλλο άνθρωπο με πυρήνα την Αληθινή Αγάπη.

Τόσο απλό, αλλά και συνάμα τόσο δύσκολο. Ας καταφέρουμε κάποτε να το κάνουμε πράξη και ας μην το γιορτάσουμε και τότε τα αποτελέσματα στην κοινωνία, από μόνα τους, θα είναι μια καθημερινή γιορτή.